Το Τaλκ ανοίγει τον φάκελο “Γονείς και εργασία μετά το lockdown”, φέροντας στο φως ιστορίες εργασιακής τρέλας που βιώνουν γονείς μικρών (κυρίως) παιδιών.
Ο Τάσος και η Κατερίνα είναι ένα νέο ζευγάρι με δυο παιδιά, πρώτη και δευτέρα δημοτικού. Ο Τάσος έχει δικό του μαγαζί, το οποίο έκλεισε και ανοίγει ξανά στις 11 Μαρτίου, ενώ η Κατερίνα είναι υπάλληλος γραφείου σε εταιρεία και όλο το διάστημα της καραντίνας δούλευε εξ αποστάσεως. Υπό κανονικές συνθήκες, τα παιδιά κρατούσαν εναλλάξ οι δυο γιαγιάδες, 82 και 79 ετών, οι οποίες σήμερα βρίσκονται απομονωμένες, η πρώτη μάλιστα έχει επιστρέψει στο χωριό της πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας, καθώς έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του #ΜένουμεΣπίτι, ο Τάσος πήγαινε καθημερινά στο μαγαζί του, στήνοντας καλύτερα το e-shop του και εκτελώντας λίγες ηλεκτρονικές παραγγελίες, ενώ η Κατερίνα δούλευε εξ αποστάσεως, όντας -κατά δήλωσή της- απόλυτα παραγωγική. Τα παιδιά έκαναν μάθημα online, έπαιζαν και γενικά υπήρχε μια καλή ισορροπία, δεδομένων των συνθηκών.
Μέχρι που εχτές, το αφεντικό της Κατερίνας δήλωσε: “Τέρμα η εξ αποστάσεως εργασία. Πίσω στο γραφείο”. “Όπου στο γραφείο”, σημειώνει η Κατερίνα, “είμαστε οχτώ άτομα σε μια αίθουσα, κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον”. Η Κατερίνα και εξεπλάγη από το παράλογο της υπόθεσης [η τηλε-εργασία ήταν εξαιρετικά αποδοτική, γεγονός που φαινόταν και από τα νούμερα], και τρόμαξε από τον συνωστισμό τον οποίον θα ήταν υποχρεωμένη να υφίσταται [“Σιγά μην έρθουν εδώ για έλεγχο”, ήταν τα λόγια του αφεντικού της] και φυσικά είχε να αντιμετωπίσει το πρακτικό πρόβλημα της φύλαξης των παιδιών.
Επομένως, πρότεινε να συνεχίσει να τηλε-εργάζεται, πλην μιας μέρας που θα πηγαίνει στο γραφείο, μέρα που ο Τάσος θα άφηνε το μαγαζί εξ ολοκλήρου στον μοναδικό υπάλληλό του για να μείνει σπίτι με τα παιδιά. Όμως, το αφεντικό της, μεγάλης ηλικίας και διόλου εξοικειωμένος με τις Νέες Τεχνολογίες, αρνήθηκε κατηγορηματικά γιατί όπως είπε: “Θέλω να σας βλέπω να δουλεύετε. Πού ξέρω εγώ τι κάνετε σπίτι;”. Στην απάντηση της Κατερίνας πως ό,τι κάνουν είναι φανερό, μια και στέλνουν αμέσως με μέιλ όλη τη δουλειά τους και πως όχι μόνο δεν λουφάρουν, αλλά είναι και πολύ πιο παραγωγικοί, μια και γλιτώνουν τα πήγαιν’ έλα και τη φασαρία στο γραφείο, εκείνος ανταπάντησε πως δεν βρίσκονται στη Σίλικον Βάλεϊ, να θέλουν και τηλε-εργασία…
Έτσι, η Κατερίνα, θυμωμένη, στενοχωρημένη και φοβισμένη ταυτόχρονα, του ζήτησε άδεια ειδικού σκοπού. Αφού δεν της έδινε τη δυνατότητα να εργαστεί με μεγάλη χαρά από το σπίτι, δεν θα μπορούσε να εργαστεί καθώς είναι αδύνατον να αφήσει μόνα τους δυο παιδιά αρχών δημοτικού, δεν θέλει να βάλει τις γιαγιάδες σε κίνδυνο [καθώς αν κρατούν τα παιδιά, θα έρχονται σε επαφή με όσα μικρόβια κουβαλούν από τις επαφές τους στη δουλειά ο Τάσος και η Κατερίνα] και φυσικά είναι αδύνατον να στείλει τα παιδιά στο μαγαζί με τον Τάσο επί 10 ώρες καθημερινά.
“Άδεια ειδικού σκοπού;” απάντησε ουρλιάζοντας το αφεντικό της. “Πάρ’ τη, αλλά να ξέρεις ότι μετά τη λήξη της θα απολυθείς!”. Η Κατερίνα, παρά την οργή της, προσπάθησε ξανά και ξανά να συζητήσει μαζί του και να του εξηγήσει πως μπορεί να είναι η πιο καλή υπάλληλος ακόμα και από το σπίτι της. “ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ”, του φώναξε. “Με εξαναγκάζεις να την πάρω. Θέλω να δουλέψω από το σπίτι μου και με το παραπάνω. Θέλω κι εσείς να ευνοήσετε την εξ αποστάσεως εργασία, όπως άλλωστε ζήτησε να γίνεται το κράτος”. Εκείνος, ανένδοτος…
Ο Τάσος και η Κατερίνα είναι στριμωγμένοι στον τοίχο. Στην ερώτησή μου αν θα ήθελαν να ανοίξουν τα σχολεία, η απάντησή τους δεν είναι αυτή που περίμενα: “Όχι, σε καμία περίπτωση. Θεωρούμε ότι τα παιδιά ΔΕΝ μπορούν να τηρήσουν τα μέτρα ασφαλείας, θεωρούμε ότι οι εγκαταστάσεις, τουλάχιστον αυτές στις οποίες φοιτούν τα παιδιά μας, είναι ακατάλληλες για μάθημα και θέλουμε όταν ανοίξουν τα σχολεία, ελπίζουμε τον Σεπτέμβριο, να είναι εξοπλισμένα με υγειονομικό υλικό και προσωπικό που θα μπορεί να κρατήσει τα μικράμας ασφαλή. Άλλωστε και οι έρευνες δεν είναι ξεκάθαρες. Δεν αρρωσταίνουν βαριά τα παιδιά, αλλά τις προάλλες ο Τσιόδρας έλεγε πως πιθανόν να μεταδίδουν εξίσου με τους ενήλικους. Όχι, λοιπόν, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση λειτουργεί μια χαρά και το να ανοίξουν τα σχολεία μόνο αναστάτωση μπορεί να φέρει τη δεδομένη στιγμή στους μαθητές. Πιστεύει κανείς ότι για 10 εργάσιμες ημέρες, με τα παιδιά μισά μισά κλπ θα γίνει μάθημα; Τώρα τουλάχιστον γίνεται…”
Και τι θα κάνουν; Η Κατερίνα έχει ήδη απευθυνθεί στην επιθεώρηση εργασίας και σε δικηγόρο και μπαίνει σε ευθεία σύγκρουση με το αφεντικό της. “Ξέρω ότι θα χάσω τη δουλειά μου”, μου λέει, “αλλά δεν θα χάσω την υγεία μου, ούτε τη σωματική ούτε την ψυχική, επειδή εκείνος μου κάνει πεισματάκια”. “Αιτήθηκα άδεια ειδικού σκοπού, η οποία θα ξεκινήσει από τις 11 Μαΐου, μέρα που ανοίγει το μαγαζί του Τάσου και αν τολμήσει έπειτα το αφεντικό μου να με απολύσει θα έχω λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε είτε να μην το κάνει είτε να τιμωρηθεί γιατί το έκανε”.
O Τάσος συμπληρώνει: “Πραγματικά δεν έχουμε άλλη εναλλακτική πλην της ευθείας σύγκρουσης. Αυτό που ζητώ, λοιπόν, από τους υπεύθυνους είναι καταρχάς να καλύψουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τους γονείς που θα πάρουν άδεια ειδικού σκοπού και κατά δεύτερον να εξετάζουν πάντοτε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένας υπάλληλος βγαίνει σε άδεια ειδικού σκοπού. Η Κατερίνα μπορούσε να δουλέψει και με το παραπάνω. Αλλά, όχι. Πρέπει να τη βλέπουν, δεν τους αρκεί η δουλειά που στέλνει. Πρέπει να την εκβιάσουν και να την πατήσουν κάτω. Τιμωρείται επειδή είναι μητέρα…”
Αν έχετε κι εσείς μια ιστορία εργασιακής τρέλας να μοιραστείτε μαζί μας, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr
