H αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια στις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη στριμώχνονταν όλα τα συναισθήματα και οι σκέψεις συνδέονταν με την επιστροφή των παιδιών στα σχολεία τους και τη νέα σχολική χρονιά. Έπειτα, λοιπόν, από πολλές επιστροφές, πολλαπλασιασμένες μάλιστα επί 3, μπορώ να τοποθετήσω αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα σε ένα συνεχές: ξεκίνησα με νοσταλγία, αγωνία, (πολλή) χαρά, συνέχισα με αβεβαιότητα, επιφύλαξη, ελπίδα και (λιγότερη) χαρά για να καταλήξω να διακατέχομαι από αγανάκτηση –ή, ακόμα χειρότερα, από απάθεια. Και από μια τραγική βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, όχι σύντομα τουλάχιστον.
Οι γονείς θα συνεχίσουμε να πιέζουμε ασφυκτικά τα παιδιά μας με δεκάδες δραστηριότητες, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα εξακολουθούν να αποδέχονται τη μοίρα τους ως κομπάρσων στη μαθησιακή διαδικασία, που τελικά λαμβάνει χώρα στο σπίτι ή στο φροντιστήριο, και οι μαθητές θα συνεχίσουν να γεμίζουν το κεφάλι τους και τα ταλαιπωρημένα τετράδια με γνώσεις και πληροφορίες που δεν θα τους χρησιμεύσουν σχεδόν σε ΤΙΠΟΤΑ. Ειδικά με τον τρόπο που διδάσκονται. Ανοίξτε, όσοι μπορείτε, το βιβλίο της Βιολογίας ή της Ιστορίας της Α’ Λυκείου και πείτε μου πόση ώρα θα σας πάρει να κατανοήσετε αυτά που γράφονται σε ένα κεφάλαιο και να τα πλαισιώσετε, να τα συνδέσετε με τα προηγούμενα. Ξεφυλλίστε το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού και αναρωτηθείτε αν μπορεί ένα δωδεκάχρονο παιδί να κατανοήσει έννοιες, όπως ο καπιταλισμός, ξηγημένες σε δύο αράδες. Θα μου πείτε, δεν χρειάζεται να τις κατανοήσει, βρε κουτή μαμά, να τις παπαγαλίσει χρειάζεται, να πάρει ένα ωραιότατο «Άριστα» και να είμαστε όλοι μαζί ευχαριστημένοι. Εκτός από αυτόν που δεν μπορεί να τις παπαγαλίσει ή που δεν θέλει να πάρει άριστα. Ε, αυτός είναι καταδικασμένος και –τέλος πάντων– ας πρόσεχε.
Τις προάλλες προσπαθούσα να συναρμολογήσω μια συρταριέρα από το ΙΚΕΑ. Ήμουν δυο ώρες γονυπετής μετρώντας βίδες και τάβλες, ενώ προσευχόμουν να μην έχω κάνει το μοιραίο λάθος που θα με έκανε να ξαναφτιάξω όλη τη συρταριέρα από την αρχή (για την ιστορία, ξέρατε ότι η τάβλα του κάτω συρταριού ΦΑΙΝΕΤΑΙ ίδια με εκείνη του πάνω αλλά δεν είναι; Είναι 2 χιλιοστά μικρότερη). Πριν, λοιπόν, σκίσω και καταπιώ το χαρτί με τις οδηγίες, σκέφτηκα πως αν μπορούσα να σχεδιάσω ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, σε αυτό θα συμπεριλαμβανόταν και η συναρμολόγηση ενός επίπλου. Όπως και η οικονομία ενός σπιτιού. Έτσι, θα μπορούσε και ο γιος μου, που για πρώτη φορά πέρασε 15 μέρες μόνος του σε μια ξένη πόλη, να καταλάβει ότι προϋπολογίζουμε και οργανώνουμε τα έξοδά μας και δεν τραπεζώνουμε καλλονές την τέταρτη μέρα της διαμονής μας στα ξένα, με αποτέλεσμα να τη βγάζουμε τις επόμενες μέρες με σταφύλια.
Καλή χρονιά, λοιπόν, σε όσους καταφέρνουν να διατηρήσουν την αισιοδοξία και τη χαρά της επιστροφής στα θρανία. Οι υπόλοιποι ας μαζευτούμε να μετράμε αντίστροφα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
