Walasse-Ting-Primordial-Fear
Ήμουν 23. Ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο τότε. Κάπως είχα αναμιχθεί εκεί μέσα και κάπως βρέθηκα να δουλεύω στο Θέατρο του Ήλιου στην Πλάκα, ως βοηθός σκηνοθέτη. Ποτέ δεν πληρώθηκα φυσικά για αυτούς τους 3 μήνες, παρόλο που ζητούσα τα λεφτά μου καθημερινά με τηλέφωνα στους τότε ιδιοκτήτες. Δεν βαριέσαι. Κάπως μια συμφωνία ήταν ότι εμείς που θέλαμε να κάνουμε κάτι με το θέατρο δεν θα πληρωνόμαστε. Με τον καιρό και αν… Εκμεταλλευτές ονείρων παντού και πάντα τότε και τώρα, αυτό δεν έχει αλλάξει και ας έχουν περάσει 20 και χρόνια.
Εκείνη την περίοδο, σε αυτό το θέατρο δίναν τα παιδιά εξετάσεις στην επιτροπή του Υπουργείου για να δουν αν θα μπουν σε δραματικές. Αγχωμένα 18χρονια αγόρια και κορίτσια να μονολογούν κείμενα, να σιγοτραγουδάνε τραγούδια, να απαγγέλουν στίχους διάσημων και μη ποιητών. Πάνω κάτω να περπατάνε ή να λουφάζουν από το άγχος σε μια μεριά. Θα τους έκριναν οι μεγάλοι ηθοποιοί αν αξίζουν. Αν “τα λένε” καλά. Αν “τα λενε” τόσο καλά μέσα σε δέκα λεπτά που μετά θα άξιζαν να τους κάνουν τη χάρη να τους πάρουν σε κάποια σχολή. Οι “μεγάλοι” ηθοποιοί, αυτοί που είχαν ήθος και ήταν γεμάτοι πολιτισμό μέσα και έξω τους.
Τον θυμάμαι. Κουλουριασμένο σε μια γωνιά. Σχεδόν άσπρο στο πρόσωπο. Μου ζήτησε νερό. Δεν είχε ανάσα σχεδόν, μετά βίας μου μίλησε.
“Τι έπαθες; Τόσο άγχος έχεις; Θες να μιλήσουμε λίγο μέχρι να έρθει η σειρά σου;” είπα εγώ. 23 βλέπεις, το 18 ήταν πολύ κοντά. Ένα αγόρι ψηλό, ανάλαφρο στην κίνηση, σαν χορευτής, χαμένο μέσα στις σκέψεις του. Με κοίταξε καθώς του έδινα το ποτήρι με το νερό από το άθλιο κυλικείο του θεάτρου.
“Δεν έχω ούτε λεφτά να σου πληρώσω το μπουκαλάκι”, μου είπε.
“Δεν παίρνουμε λεφτά από αγχωμένους υποψήφιους ηθοποιούς”, του είπα και του χαμογέλασα σε μια προσπάθεια να τον ηρεμήσω. Δεν ανταπέδωσε. Χείλια σφιγμένα, μετά βίας έπαιρνε ανάσες.
“Δεν είμαι καλά”, ψιθύρισε. “Στην επιτροπή είναι ο Λιγνάδης”.
“Ε, και; Σιγά… Δεν θα μας τρομοκρατήσει ένας Λιγνάδης! Δεν είναι και ο Αλ Πατσίνο”, συνεχίζω εγώ το χιούμορ.
“Δεν καταλαβαίνεις. Ο Λιγνάδης, σου λέω”
Παύση. Και από τους δυο. Κοιταζόμαστε στα μάτια.
“Ναι… και;” λέω.
“Εχτές έφυγα τρέχοντας από το σπίτι του. Φοβήθηκα. Ήθελε… διάφορα. Δεν μπορώ να πω άλλα” είπε και μου ζήτησε και άλλο νερό.
Παύση και πάλι.
“Και τι θα κάνεις τώρα;” ρώτησα.
“Δεν ξέρω. Σκέφτομαι να μη δώσω καν εξετάσεις”, είπε και κουλουριάστηκε σε μια απαίσια πολυθρόνα που είχε στο φουαγιέ.
“Πώς μπορώ να σε βοηθήσω; Έφτασες ως εδώ, ρε συ! Κρίμα είναι να σε σταματήσει αυτός επειδή είναι στην επιτροπή! Έχει και άλλους που θα έχουν γνώμη, δεν είναι μόνο αυτός”, είπα καθώς προσπαθούσα να τον ηρεμήσω από την ταραχή που τον έκανε να τρέμει στην πολυθρόνα.
Σώπασε. Κοίταγε το άπειρο εκείνο το παιδί και τώρα σαν να τον έχω μπροστά μου σε εκείνο το δωμάτιο στο Μεταξουργείο, κάπου αλλού, λίγη σημασία έχει. Σαν να τον έχω μπροστά μου να βγαίνει έξω από την πόρτα τρέχοντας το προηγούμενο βράδυ, χωρίς να ξέρει ότι ο εξουσιαστής του τον περίμενε σε άλλο ραντεβού, την επόμενη ημέρα.
“Μπορείς να έρθεις να με ακούσεις; Να ξέρω ότι κάποιος είναι πίσω από την κουρτίνα για μένα;” μου είπε.
Πήγα. Ήταν καταπληκτικός. Χαμογέλασα.
Έφυγε τρέχοντας μετά και ούτε πρόλαβα να του μιλήσω.
Δεν ξέρω πια αν έγινε ηθοποιός. Δεν θυμάμαι καν το όνομά του.
Τι σημασία έχει άλλωστε τι εγώ θυμάμαι. Το θέμα είναι ότι σίγουρα θα θυμάται αυτός. Όχι εμένα. Άλλα.
Τουλάχιστον εύχομαι να μην έχει ξεχάσει τη δύναμή του αυτά τα δέκα λεπτά.
Τώρα που οι ιστορίες σαν τη δική του μεταμορφώνονται από εσωτερικό ουρλιαχτό σε δυνατές κραυγές, τώρα τουλάχιστον νιώθω ότι ήμουν εκεί για αυτόν έστω για τα δέκα λεπτά που στάθηκε απέναντι στον Τρόμο που τον κοίταζε επάνω στη σκηνή. Για τα δέκα αυτά λεπτά που κατάφερε να τον αντιμετωπίσει. Όχι ότι έκανα κάτι. Δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα τότε έτσι και αλλιώς, από το να σταθώ εκεί συμπαραστάτης βοηθός του άγνωστου ήρωα στη μάχη. Συμμαχία παιδιών κάναμε. Να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό.
Τώρα που τα εσωτερικά ουρλιαχτά γίνανε κραυγές ίσως να μεταφερθούμε και πάλι, ο κάθε ένας όπως μπορεί, κάπου δίπλα εκεί στην κουρτίνα.
Συμμαχία απέναντι στην υποκρισία.
Αυτό μπορεί να είναι κάτι.
Όπου και αν είσαι. φίλε…
Με απέραντο σεβασμό.
Κατερίνα Α.
Η Κατερίνα Ανωγιαννάκη είναι παιδαγωγός-εμψυχώτρια παιδαγωγικής θεάτρου, συγγραφέας, MSc Κριτική Παιδαγωγική και Εκπαίδευση Εκπαιδευτικών, Εργαστήριο Συστημικής Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής Ροδάκινο. Επιστημονικά Υπεύθυνος: Γιώργος Παραδείσης, ψυχολόγος-συστημικός ψυχοθεραπευτής.