Η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου είναι ηθοποιός με… συγγραφικές ανησυχίες και ιδρυτικό μέλος της θεατρικής Ομάδας ΕΑΝ. Αυτή τη στιγμή παρουσιάζονται στη σκηνή δυο θεατρικά έργα τα οποία έχει γράψει και στα οποία πρωταγωνιστεί! «Ένας ελέφαντας στο δωμάτιο», για παιδιά 3-9 ετών, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου, που παίζεται Σαββατοκύριακα στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Συλλόγου οι Φίλοι της Μουσικής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και «Το Κήτος», για ενήλικο κοινό, σε σκηνοθεσία Θανάση Ακοκκαλίδη, που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ στο BIOS. Επίσης, είναι 24 ώρες μαμά…
Κυριακή. Η ώρα 7.30 το απόγευμα. Μέρα οικογενειακή. Η πρώτη που είμαι σπίτι έπειτα από τρεις μήνες προβών. Το τελευταίο διάστημα ήταν εξουθενωτικό. Δυο παραστάσεις καθ’ οδόν, μια βραδινή, μια παιδική… Πρόβες, μετά ταυτόχρονα παράσταση και πρόβες, δυο παραγωγές της ομάδας, που σημαίνει πολλή έξτρα δουλειά, και μετά… η ζωή. Παιδί και σπίτι και παιδικός σταθμός και γρίπες ατελείωτες και όλα αυτά μαζί. Σήμερα, όμως, τεμπελιάζουμε. Η τηλεόραση ανοιχτή. Υψηλή παιδαγωγική! Χωρίς ενοχές! Ο Θοδωρής, ο άντρας μου, με τον Οδυσσέα, τον τρίχρονο γιό μας, βλέπουν με απόλυτη συγκέντρωση Φόρμουλα 1 ανταλλάσσοντας με πάθος απόψεις για… ρόδες. Ευκαιρία να κάτσω! Και να γράψω…
Και σκέφτομαι: Πώς περιγράφεις ένα εικοσιτετράωρο ως μαμά ενός τρίχρονου, εργαζόμενη στο θέατρο, σε καιρό πανδημίας, χωρίς να κλάψεις ή να γελάσεις ή… –συγγνώμη– διακοπή: «Μαμά πάρε το κιάλι! Τι βλέπεις μέσα από το κιάλι; Πες, πες μαμά». Είδα μέσα από το κιάλι και επανέρχομαι: Οι ρυθμοί εξουθενωτικοί.
Πρωί: Το ξυπνητήρι, ανένδοτο (ή ανέκδοτο); Καθημερινά στις 7.25. Ένας άνθρωπος που αργούσε πάντα και σε όλα θα καταφέρει κάθε πρωί να προλάβει το σχολικό με το παιδί; Σημειωτέον: το τρίχρονο παιδί! Καθημερινό στοίχημα –κερδισμένο τις πιο πολλές φορές– αλλά με κόστος ψυχής. Αφού ο Οδυσσέας μπει στο σχολικό, έχω 15 απολαυστικά λεπτά στη διάθεσή μου για να πιω καφέ, να κάνω ένα ντους και να φύγω για πρόβα.
Μεσημέρι: 2.30 επιστροφή στο σπίτι. Την ίδια ώρα γυρίζει και ο Οδυσσέας. Μπάνιο, κάποιο γρήγορο σνακ, πειράγματα, πώς πήγε το σχολείο… Κάποιες φορές ο μικρός θα κοιμηθεί που σημαίνει μια ώρα κενή, που σημαίνει… βόλτες, κολυμβητήριο, ψώνια, φίλες, μανικιούρ; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Που σημαίνει ότι ανοίγω τον φούρνο και επιχειρώ κάποια στοιχειώδη μαγειρική ή ανοίγω το κομπιούτερ και ξεκινά όλη η δουλειά που έχει από πίσω μια θεατρική παραγωγή. Από το μεσημέρι και μετά, στο σπίτι είναι μαζί μας και η Λία – πολύτιμη βοηθός με το παιδί–, όταν θα λείψουμε λόγω δουλειάς ή όταν ο μικρός περνάει την εκατοστή γρίπη και δεν μπορεί να πάει σχολείο.
Απόγευμα: Μετά τις 18:00 επιστρέφει και ο Θοδωρής. Θα κάνουν τα δικά τους –πιο άγρια– παιχνίδια, θα βάλουν δίσκους στο πικάπ, θα ακούσουν μουσική, σε καλό καιρό ίσως θα πάνε και μια βόλτα, και μετά… αντίστροφη μέτρηση, μπάνιο, γάλα, βραδινό παραμύθι, δεύτερο βραδινό παραμύθι, τρίτο βραδινό παραμύθι, σιγανό μπίρι μπίρι στο μαξιλάρι, ύπνος γύρω στις 21:30. Και πάνω που λες «Κοιμήθηκε! Πού είναι εκείνο το ποτήρι κρασί;» ακούγεται μέσα στο σκοτάδι: «Μαμά, που την έχουν την πόρτα τα διαστημόπλοια;»
Τις ημέρες που έχω παράσταση δεν είμαι στο σπίτι στη νυχτερινή ιεροτελεστία, τις υπόλοιπες, όμως, το απολαμβάνω δεόντως. Επίσης, τις ημέρες που ο Οδυσσέας είναι με νέα ίωση, βήχα, πυρετό (πρώτη χρονιά στον παιδικό, τα «δώρα» άπειρα), ξέρω ότι ο ύπνος μου δεν θα είναι συνεχής. Ως γνωστόν, οι αντοχές ενός γονιού στο ξενύχτι ξεπερνούν κατά πολύ εκείνες των φοιτητικών του χρόνων! Είναι μέρες που με παίρνει ο ύπνος μαζί με το παιδί, άλλες πάλι που ψάχνουμε τα κομμάτια μας στις γωνίες με τον Θοδωρή για να δούμε μισή ταινία, για να πούμε μια κουβέντα, για να δώσουμε κανένα φιλί, για μην ξεχάσουμε πως πέρα από γονείς είμαστε και άνθρωποι, ζευγάρι, πως έχουμε κι εμείς, βρε αδελφέ, δικαίωμα για ζωή!
Σύντομη αποτίμηση ημέρας: Τρία πλυντήρια ρούχων – δύο ακόμα περιμένουν–, μια μπελαλίδικη κοτόσουπα (πάλι γρίπη), δυο πλυντήρια πιάτων, κυνηγητό, πυργάκια, παζλ, αυτοκινητάκια, φαΐ το βράδυ όλοι μαζί. Σε αναβολή: Λούσιμο, πάλι δεν στολίσαμε το δέντρο, σέρβις αυτοκινήτου, η απογραφή, ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Προσωπικός χρόνος: Μετριέται σε λεπτά και σπανίως ξεπερνάνε τα 60.
Δεν θέλω να παρουσιάσω μια εικόνα για τη μητρότητα μόνο ρόδινη. Είναι απαιτητική. Είναι χωρίς διάλειμμα, είναι δύσκολη. Χάνεις και βρίσκεις συνεχώς τον εαυτό σου. Αλλά είναι αναντικατάστατη, είναι τα πάντα. Είναι ευτυχία, είναι ζωή. Bonus ερώτηση της ημέρας: «Μαμά κάνεις λάθη και εσύ;» Σιωπή μερικών δευτερολέπτων. Ως μαμά άπειρα, αλλά κάθε μέρα ένα λιγότερο. Και αύριο όλα πάλι από την αρχή…
