Το μεγάλο μας αγόρι βρίσκεται στην ηλικία (βιολογική 16 και βάλε, σωματική 18 και βάλε, πνευματική κυμαίνεται από 5 έως 80 ώρες ώρες) που καταλαβαίνεις ότι διανύει τα τελευταία καλοκαίρια αυστηρά οικογενειακών διακοπών. Την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια που λέμε, ο προορισμός τον βρίσκει παντελώς αδιάφορο, ο πληθυσμός όχι · θέλει να βρίσκεται πάντα και μόνο δίπλα στους αναβράζοντες φίλους του. Και καλά κάνει. Όσο, λοιπόν, επιτρέπουν τα αυθαίρετα μεν, αποδεκτά, ευτυχώς, δε ορόσημα, επιβάλλουμε στο οργισμένο νιάτο την ενοχλητική παρουσία ενηλίκου και ρουφάμε τις τελευταίες στιγμές θερινής συνύπαρξης μαζί του. Φέτος η συμφωνία είχε ως εξής: Διαλέγουμε ένα μέρος, παίρνεις και έναν κολλητό σου, διαλέγεις ένα μέρος, παίρνεις έναν από τους γονείς σου. Διαλέξαμε Ανάφη, διάλεξε Βασίλη. Διάλεξε Πάρο, διαλέξαμε μαμά (τον καλό αστυνομικό).
Και ξεκινήσαμε, λοιπόν, φίλοι, κι άλλα παιδιά, σκυλιά και συμπαρομαρτούντα, για την αγαπημένη μας Ανάφη. Και τι θα κάνουμε στην Ανάφη, αναρωτιόντουσαν τα εν βρασμώ δεκαεξάχρονα. Και τι δεν έκαναν. Έκαναν τα πιο ωραία (απογευματινά, βεβαίως, μπάνια –το πρωινό με κάποιο τρόπο λείπει από τον κιρκαδικό ρυθμό τους, απλώς δεν υπάρχει ως διάστημα του 24ώρου τους) μπάνια στον Ρούκουνα, έπαιξαν ποδόσφαιρο και ρακέτες στην αμμουδιά του Κλεισιδίου και μετά συνόδεψαν το πεντανόστιμο απογευματινό πρωινό τους με “μιλημένα” κοκτέιλ εκεί στο μπιτς μπαρ της Μαρί, ξαναέφαγαν την περιβόητη ψαρόσουπα στη “Νεκταρία” στο λιμάνι για να αντέξουν το πολυπόθητο ξενύχτι: βόλτα στη χώρα και μετά “Μάντρες” bar, από όπου έβλεπαν την πιο ωραία ανατολή του κόσμου. Και με τις υπερδυνάμεις που γεννά η μαγική ψαρόσουπα, η θάλασσα και ο αέρας της Ανάφης, είπαν ναι (γιούπιιιι) στην ανάβαση προς την Καλαμιώτισσα, με τον όρο ότι θα ακούμε τη μουσική τους (που τελικά ήταν γαμάτη) και θα αγνοήσουμε το γεγονός ότι φορούσαν πάνινα βανς. Και, φτάνοντας εκεί, ένιωσαν το μεγαλείο που νιώθουμε και εμείς. Και είπαν ευτυχώς που μας πρήξατε, μπέσα λέει, και την άλλη φορά θα κοιμηθούμε εδώ για να δούμε την ανατολή (το καταγράφω, είπαν ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ). Και φύγαμε γεμάτοι και χαρούμενοι που καταφέραμε να τους μεταδώσουμε κάπως το αναφιώτικο μικρόβιο. Λες; 
Το μικρόβιο αυτό καταπολεμήθηκε δεόντως από το αντιβιοτικό “Πάρος”. Κανένα κολύμπι σε καμία ήρεμη αμμουδιά. Άπειροι έφηβοι σε μια συνεχή ένταση, με μια άσβεστη αγωνία στα πρόσωπα τους. Να βρουν τον τάδε, να τους δει η τάδε, να πάνε εκεί και εκεί και σε όσα τα εκεί προλαβαίνουν σε 3 μέρες, λες και μετά τελειώνει η ζωή ξερωγώ. Ξενύχτια μόνο για να γίνουν, απίστευτη κόπωση, που σε συνδυασμό με το ότι είναι όλοι εδώ, ρε μαμά (αλήθεια το νησί έμοιαζε να φιλοξενεί το 80ό πανελλήνιο συνέδριο πενθήμερων εκδρομών) έκανε την Πάρο Σπιναλόγκα –τα μισά έφυγαν με Covid και τα άλλα μισά με H1N1. Μια μικρομεγαλίστικη διασκέδαση υπό το βλέμμα ημών των γονέων, που ανεπιτυχώς το παίζαμε δεσμοφύλακες. Οπότε ναι. Ανάφη-Πάρος με εφήβους (αλλά και γενικώς) σημειώσατε 1. Φυσικά, ο έφηβος της παρέας δεν συμφωνεί. Μου λέει είναι ξεκάθαρο 2. Διαπραγματευόμαστε και το Χ…
