Προσπαθώ να βρω κάτι πολύ γιορτινό, χαρούμενο, πρωτότυπο και έξυπνο να γράψω ‒9 χρόνια Τaλκ είναι αυτά‒ και δεν προκύπτει. Και ξέρω γιατί δεν προκύπτει. Γιατί το πιο απλό και το πιο αυτονόητο είναι αρκετό για να γιορτάσουμε. Μέσα μας και έξω μας. 9 κεράκια φωτίζουν μια προσπάθεια γεμάτη δύσκολες στιγμές, σε καιρούς περίεργους. Πολλές οι μικρές και οι μεγάλες χαρές, ακόμη πιο πολλές οι απογοητεύσεις. Πολλά τα «θα τα παρατήσω» λίγο πριν από τα τόσα «διάβασα στο Τaλκ ένα υπέροχο άρθρο», λίγο πριν τα μηνύματα και τα τηλέφωνα από αναγνώστες ‒ακόμη και για να παραπονεθούν «γιατί το τεύχος δεν έχει φτάσει στην ώρα του στο σημείο διανομής»‒ αυτά μας κρατούν και θα μας κρατούν ακόμα ξάγρυπνους τις Τετάρτες το βράδυ στο τυπογραφείο. Αυτά και η εμπιστοσύνη τόσων εταιρειών που επιλέγουν το Τaλκ  για να μιλήσουν στο δικό τους, στο δικό μας κοινό. Τους ευχαριστούμε απέραντα, έναν έναν ξεχωριστά.

Ξέρεις, καμιά φορά, όταν δημιουργείς κάτι με τόση αγάπη και με τη βοήθεια των σωστών ανθρώπων, όταν αυτό γίνεται η ζωή σου και η καθημερινότητά σου, δεν μπορείς να πάρεις τις αποστάσεις σου και να το παρατηρήσεις. Μοιάζει λίγο με το να μεγαλώνεις ένα παιδί· σε συνεπαίρνει η διαδικασία, η ενέργεια που αφιερώνεις, ο ενθουσιασμός. Και δεν στέκεσαι να «δεις τι έκανες». Ευτυχώς, υπάρχουν στιγμές που σ’ το θυμίζουν. Μία τέτοια στιγμή για μένα ήταν στην πρόσφατη μετακόμιση, όταν έπρεπε να μεταφέρω το αρχείο των τευχών μας. 89 παρακαλώ. Και άρχισα να τα ξεφυλλίζω ένα ένα, σαν ενθουσιασμένος αναγνώστης. Μια ακόμη ήταν οι ευχές συνεργατών και φίλων. Όχι γιατί ήταν όμορφες και ενθουσιώδεις, αλλά κυρίως γιατί περιγράφουν το Taλκ όπως ακριβώς το έχουμε φανταστεί, όπως ακριβώς θέλουμε να είναι. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από αυτό; Όχι, πείτε μου.

Ευχαριστούμε

Υ.Γ.: Στο έργο του εννιάχρονου σχεδόν Πέτρου, μια φανταστική οικογένεια μονόκερων ετοιμάζεται να μπει στο ματζέντα κάστρο της για να σβήσει την υπέροχη τούρτα που έχει ετοιμάσει η υπέροχη μαμά του! Ας μείνουμε ασφαλείς, λοιπόν, προς το παρόν, στα φανταστικά μας κάστρα.