Εισαγωγή στη στήλη και στη… ζωή.

Συνεχίζω να σας μιλάω γράφοντας τη στήλη Ρίζες και Φτερά έχοντας τους ακόλουθους στόχους. Θα τους αναφέρω περιληπτικά και σιγά σιγά για τον καθένα θα γράψω χωριστά, μεταξύ άλλων που θα γράφω.
Να ξεκινήσουμε με το όνομα της στήλης Ρίζες και Φτερά;
Το Ρίζες και Φτερά είναι ο τίτλος ενός βιβλίου μου που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ποταμός, σαν μια συλλογή από στήλες που έγραφα παλιά στο περιοδικό Γυναίκα με τίτλο Σαν Μητέρα προς Μητέρα. Για το βιβλίο ήθελα άλλο όνομα κυρίως γιατί δεν μου άρεσε πια η ιδέα να απουσιάζει ο πατέρας από τον τίτλο.
Α, ναι, αυτό το όνομα, με το οποίο βασανιστήκαμε και εμείς, συγγραφείς και εκδότες, κάπως όπως αγωνιούν και ταλανίζονται πολλοί νέοι γονείς με το όνομα του μωρού τους.
Άλλοτε διασκεδάζοντάς το και άλλοτε μαρτυρώντας.
Το όνομα είναι μία πραγματικότητα, μία αισθητική ηχητική άποψη, αλλά και κάτι πολύ συμβολικό και σημαντικό. Για τους γονείς περισσότερο ακόμα και από τους συγγραφείς.
Και ακόμα περισσότερο φυσικά για το μικρό νιόφερτο. Για το οποίο να πω, με αυτήν την ευκαιρία, είναι ευχής έργον οι νέοι γονείς να μπορούν να έχουν βρει το όνομα πριν γεννηθεί το μωρό.
Έτσι ώστε να μπορούν να το πρωτοπαρουσιάσουν στην καλοπροαίρετη ομάδα των συγγενών και φίλων, από το νοσοκομείο ακόμα, λέγοντας «ελάτε να γνωρίσετε τη Νεφέλη μας»!
Καλύτερο δεν ακούγεται από το «ελάτε να γνωρίσετε την μπέμπα μας»;
Από την πρώτη πρώτη στιγμή της ζωής της, το παιδί είναι η Νεφέλη. Ρίζα πρώτη!
Επανέρχομαι στον τίτλο.
Μετά από πολλά πηγαινέλα και προτάσεις τίτλων, με την πρώτη εμφάνιση του Ρίζες και Φτερά, απεφασίσθη ομόφωνα με σιγουριά και χαρά από όλους. Είναι θεωρώ μια τέλεια περίληψη του τι θέλουμε να κάνουμε μεγαλώνοντας  παιδιά.
Να τους δώσουμε ρίζες και εφόδια για να μεγαλώσουν και να αναπτύξουν όλο τους το δυναμικό, και φτερά για να μπορέσουν να φύγουν και να κάνουν τη δική τους ζωή και οικογένεια…
Για τη στήλη διαλέγω το όνομα με μεγάλη ευκολία, γιατί μου αρέσει πολύ ηχητικά, περιληπτικά και συμβολικά.
Θα σας πω σήμερα γιατί γράφω και για τους στόχους που έχω γράφοντας.
Θέλω με έναν άμεσο και απλό τρόπο που φτάνει στην καρδιά, να μιλήσω για σοβαρά επιστημονικά θέματα που έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια. Γιατί τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε με την καρδιά. Αλλά και μια πληροφορημένη καρδιά καλό μόνο κάνει!
Γράφω γιατί τα 18 χρόνια, που έχουμε την τύχη και την ευκαιρία να μεγαλώσουμε ένα παιδί, τυχαίνει να είναι και 18 από τα καλύτερα χρόνια της δικής μας ενήλικης ζωής. Και καλό θα ήταν να τα περάσουμε όλοι μαζί καλά.
Γράφω γιατί πιστεύω ότι οι σημερινοί γονείς χρειάζονται παρέα, συντρόφευση, παρηγοριά, και να καθησυχάσουν από πολλά ίσως διαφορετικά μπλεξίματα στα οποία τους έχουμε εμπλέξει εμείς οι λεγόμενοι «ειδικοί». Θέλω να ξαναγίνουν οι καπετάνιοι, οι αρχηγοί ξανά μέσα στο σπίτι τους. Και να μην αφήνουν τον… μάγκα πιτσιρίκι να μας… λέει πότε θα κοιμηθεί το βράδυ, παραδείγματος χάριν.
Γράφω γιατί πιστεύω ότι, πέραν του «μαμ και νάνι», εκτυλίσσεται μία μαγευτική πορεία ανάπτυξης και θέλω να τη φανερώσω και αυτήν στους νέους γονείς.
Γράφω γιατί πιστεύω ότι ο τρόπος που αναθρέφουμε τα παιδιά μας είναι μια επανάληψη της δικής μας ανατροφής. Όχι που αυτό το θυμόμαστε ακριβώς, αλλά το επαναλαμβάνουμε. Και η επανάληψη είναι μια μορφή μνήμης. Αυτό δεν πειράζει για τα καλά. Με τα άσχημα όμως τι γίνεται; Αν το ξέρουμε τουλάχιστον, μπορεί λίγο να βοηθήσει στην τυφλή επανάληψη.
Γράφω γιατί κατάλαβα ότι οι νέοι γονείς σπάνια ακούνε τους δικούς τους γονείς για «συμβουλές», ας τις πούμε. Ενώ είναι πιο ανοιχτοί σε όσα τους λέει μια άγνωστη κυρία λεγόμενη «ειδικός».
Γράφω προσπαθώντας να διευκολύνω τους γονείς να βρούνε τις δικές τους λύσεις για το δικό τους συγκεκριμένο μοναδικό παιδί. Δεν πουλάω κονσέρβες συμπεριφοράς. Ελπίζω βιταμίνες.
Τέλος, γράφω για να μαθαίνω από γονείς, από παιδιά και όποιον άλλον συμφωνεί ή διαφωνεί με όσα λέω. Για αυτόν τον λόγο λέω στο τέλος της κάθε στήλης να συμπεριλαμβάνω σχόλια από τον αγαπημένο αντιρρησία γονιό που εμφανίζεται στο πίσω μέρος της αίθουσας κάθε φορά που κάνω μια ομιλία και με επιπλήττει: «Μα τι λέτε, κυρία μου, εγώ πιστεύω ότι τους κάνει καλό να βλέπουν τηλεόραση».
Λέω επίσης να χρησιμοποιώ τις λέξεις «μάγκας πιτσιρίκος» αντί κάθε φορά να δίνω γένος αρσενικό ή θηλυκό ή να καταφεύγω στο εύκολο ουδέτερο.
Το παιδί-κορίτσι μπορεί και αυτό να είναι «μάγκας πιτσιρίκος» – δεν νομίζετε;