Έχεις πάει σε λούνα παρκ θανάτου; Έχεις «παίξει» σε παιδική χαρά-σκουπιδότοπο; Έχεις μάθει ότι τα παιδιά μας θεωρούνται άτυχα; Ξέρω. Σήμερα πονάς για τον χαμό του 13χρονου. Όμως αν δεν κάνεις κάτι, ακόμη κι αν η πληγή κλείσει, ακόμη κι αν η ουλή γίνει αδιόρατη, θα έρθει η μέρα που θα ξαναπονέσεις. Όπως ακριβώς τα σπασμένα από παλιά κόκαλα στην αλλαγή του καιρού…    
Απόγευμα Κυριακής μπανιάρω τα παιδιά. Αφρόλουτρα, παιχνίδια, γέλια δυνατά, νερά στα πλακάκια, «βάλε κι άλλες ροζ και γαλάζιες πάπιες στην “πισίνα” μας, μαμά». Ξάφνου κραυγή. Και λόγια ασυνάρτητα από το στόμα του μπαμπά. Κι ύστερα μια μαχαιριά στις ροζ και τις γαλάζιες πάπιες και δάκρυα-καταρράκτης. Τρέχω στο σαλόνι και στέκομαι όρθια μπροστά στην τηλεόραση. Πλάνο κοντινό σε μια διάφανη μπάλα που αιωρείται μέσα σε μια πισίνα, ένταση χαμηλωμένη μην και τρομάξουν τα παιδιά, τίτλος παχυλός για το αγοράκι που έχασε τη ζωή του σε λούνα παρκ και την αδελφή του που χαροπαλεύει στην εντατική. Τα μικρά με τραβάνε από την μπλούζα, «έλα να παίξουμε, μαμά», το μυαλό μου-«ταψί» παραλιακού λούνα παρκ της δεκαετίας του ’80, η ψυχή μου ανεβασμένη σε σκουριασμένη ρόδα που χάλασε ξαφνικά κι έμεινε απροστάτευτη στα ύψη λίγο πριν προσγειωθεί άτσαλα στο τρενάκι του τρόμου. Η προστασία μου, οι ανησυχίες μου, η ζωή μου όλη για τις ίδιες μου τις ζωές περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες. Εκείνους τους ίδιους παραμορφωτικούς καθρέφτες που στεκόμασταν μπροστά τους ως παιδιά γελώντας ασταμάτητα και που σήμερα, ως γονείς, ήρθε η ώρα να σπάσουμε με κάθε κόστος ακόμη κι αν τα χέρια μας ματώσουν.
Τις επόμενες ώρες και μέρες στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση. Όλοι μιλάνε, όλο μιλάνε, όλοι βαριούνται να τους ακούν. Κανείς ειλικρινής, κανείς άντρας, κανείς ένοχος, κανείς Έλληνας. Μόνο δυο τύποι από το Μπαγκλαντές κι ένας Ιταλός που νοίκιαζε τον εξοπλισμό. Ο δήμαρχος άφαντος, οι «άρχοντες» βουβοί, οι νόμοι lettre morte σε μία «ευρωπαϊκή» κοινωνία που απαξιοί όσο καμία άλλη στον κόσμο τα παιδιά. Ανδρείκελα χαμένα μέσα στη ματαιοδοξία του μικρόκοσμού τους που εξαργυρώνουν τις ζωές των παιδιών μας έναντι 1.400 ευρώ το μήνα – με τόσα λάδωνε τη δημοτική αρχή του Ελληνικού το λούνα παρκ του θανάτου. Έχουμε κι εμείς παρόμοια στη γειτονιά μας κι ας έχω την τύχη να ζω σ’ ένα καλό προάστιο με ωραία σπίτια και χορτασμένους ανθρώπους. Καμία σημασία. Οι μικροί μας άνθρωποι, σ’ αυτήν  τη χώρα, είναι απαξιωμένοι σε όποια γειτονιά κι αν ζουν.

Δύο τετράγωνα πάνω από το σπίτι μου υπάρχει ένας λόφος. Ένας μαγικός λόφος που, αν η διοικούσα αρχή νοιαζόταν έστω και λίγο τα παιδιά μας, θα μπορούσε να τον μεταμορφώσει σε μία όαση παιχνιδιού. Σ’ αυτόν τον λόφο λοιπόν το μοναδικό παιχνίδι είναι ένα τεράστιο κατασκεύασμα από σκοινιά -σε μορφή κώνου- όπου τα μικρά σκαρφαλώνουν μέχρι την κορυφή. Γύρω του κανένα δίχτυ προστασίας, κάτω του το απόλυτο κενό. Ένα στραβοπάτημα και μόνο αρκεί για να γίνει το κακό. Έχουμε και μια παιδική χαρά! Με κομματιασμένα γυαλιά από μπουκάλια μπίρας, ποντίκια, κατσαρίδες, μια αυθαίρετη καντίνα με 500 καταγγελίες και κάθε λογής βρομιές, με πρωταρχική τα πολιτικά παιχνίδια. Έχουμε κι άλλη παιδική χαρά! Ένα αποχωρητήριο σκύλων με μια σπασμένη τσουλήθρα, κούνιες που αφήνουν στα χέρια σου σκουριά και πέντε καραγκιόζηδες που όλο υπόσχονται ότι θα την «αναβαθμίσουν». Εκεί βγάζουμε βόλτα τα «τετράποδα» παιδάκια μας. Έχουμε και δημόσιους παιδικούς σταθμούς που δεν θέλεις να πλησιάσεις από την τσίκνα και την εγκατάλειψη, έχουμε και δρόμους χωρίς σαμαράκια, έχουμε και δυο τρεις ελεεινούς παιδότοπους, έχουμε κι ένα λούνα παρκ που δεν «παίζεις» ούτε για πλάκα. Κι έχουμε και την τύχη να είμαστε ακόμη ζωντανοί. Και να πληρώνουμε ιδιωτικά σχολεία, και να «τραβιόμαστε» σε λούνα παρκ-χρυσωρυχεία, και να κάνουμε κάθε Σαββατοκύριακο το σπίτι μας παιδική χαρά, και να τα «χώνουμε» σε κάθε λογής δραστηριότητες και να μην έχουμε καμία σχέση και καμία επαφή με όλο αυτό το αίσχος που οι ιθύνοντες έχουν φροντίσει για τα παιδιά μας. Έχουμε και πολιτικούς που δίνουν τις πιο ανέμπνευστες υποσχέσεις, και γείτονες που τους πιστεύουν, και δικαιοσύνη που αφήνει ελεύθερους τους εγκληματίες, και αριστερούς δημάρχους που φέρονται σαν τον χειρότερο φασίστα: αόρατα.

Υπομονή δεν έχουμε. Θέλουμε να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι, να περαστούν στα χέρια τους χειροπέδες κι ύστερα ας εξαφανιστούν στο υπερπέραν με αεροπλάνο, ελικόπτερο, πύραυλο ή μια μπάλα από ήλιον όμοια με εκείνη που κόστισε τη ζωή του 13χρονου παιδιού. Θέλουμε να κλείσουν χθες όλες οι παιδικές σκοτώστρες, να μπει λουκέτο στους παιδότοπους-μαϊμού, να ανθήσουν τα σχολεία, να μαραθεί η αδιαφορία απέναντι στα παιδιά που δεν είχαν την «τύχη» του ονόματος και το DNA της λαμογιάς. Θέλουμε να δούμε τους αρμόδιους να πληρώνουν για όλα. Και για τους πόνους, και για τα ατυχήματα, και για τις προεκλογικές ψευτοαγάπες, και για τις κάλπικες υποσχέσεις, και για τη δήθεν κατανόηση, και για τα τζάμπα νοιάξιμο. Η ανακοίνωση της δημοτικής αρχής Ελληνικού-Αργυρούπολης, που έτυχε να διαβάσω λίγες ημέρες μετά το τραγικό συμβάν, κατέληγε σημειώνοντας: «Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι η σφοδρή και στοχευμένη επίθεση που γίνεται σε βάρος μας από ορισμένα μέσα, δημοσιογράφους, πολιτικούς και τοπικούς παράγοντες, έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση άλλων στόχων και συμφερόντων». Κανένας στόχος και κανένα απολύτως συμφέρον, κύριοι, που έχετε μάθει όχι απλώς να ζείτε αλλά ακόμη και να αναπνέετε μέσα από στόχους και συμφέροντα. Ο μόνος μας στόχος είναι το καλό των παιδιών μας και το μοναδικό συμφέρον να μεγαλώσουν ως άνθρωποι και όχι σαν ζώα. «Είναι άτυχο ένα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα», υπονοούσε πριν από λίγο διάστημα ένα άρθρο του Economist, που κατέτασσε τη χώρα μας στην 34η θέση, αποτέλεσμα μιας έρευνας που είχε στόχο να διαπιστώσει ποιες χώρες παρέχουν τις καλύτερες συνθήκες για μία υγιή, ασφαλή και ευημερούσα ζωή για τα παιδιά μέσα στα επόμενα χρόνια. Ναι. Τα παιδιά αυτής της χώρας είναι άτυχα. Το ακούει τουλάχιστον κανείς;