Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κάτι παράδοξο: Εκεί που είχαμε έναν κόσμο από γονείς που είχαν παιδιά, τώρα είναι σαν να έχουμε έναν κόσμο από παιδιά που συμπτωματικά και αναγκαστικά έχουν γονείς. Κάτι σαν παιδοκρατία!

Όλη η έμφαση τα τελευταία χρόνια είναι στα παιδιά, στις ανάγκες τους, στα δικαιώματά τους, στη σωματική και ψυχική υγεία τους. Για τα οποία γράφονται άπειρα βιβλία και φυλλάδια με συστάσεις και συμβουλές προς ναυτιλλομένους, πανικόβλητους, καλοπροαίρετους γονείς που θέλουν να κάνουν το καλύτερό τους, σαν οι τέλειοι γονείς που είναι, τέλειων μωρών, που θα γίνουν τα τέλεια μικρά παιδιά και αργότερα οι τέλειοι ενήλικες, αυτά τα καημένα τα υπερπροστατευμένα, φορτωμένα σημερινά παιδιά μας…

Κάτι έχει συμβεί.

Ίσως με λιγότερους παππούδες και γιαγιάδες να μοιράζονται τη φροντίδα αλλά και την ευθύνη (και τις ενοχές), βρήκαν χώρο και εισέβαλαν οι «ειδικοί», οι οποίοι ειδικοί και διαφέρουν στις απόψεις τους και τις θεωρίες που ασπάζονται, και δεν διαβάζονται αναγκαστικά σωστά από ένα κοινό που τους ερμηνεύει όπως του ταιριάζει.

Να σας πω ένα καλό κοινό παράδειγμα για κάτι που θεωρώ πρόβλημα και έχει να κάνει με παρερμηνεία όσων υποθέτω ότι λένε οι περισσότεροι ειδικοί. Έχει να κάνει με τα όρια. Οι ειδικοί μάς λένε ότι από πολύ μικρά τα παιδιά έχουν συναισθήματα και ανάγκες και πρέπει να τα καταλαβαίνουμε. Σύμφωνοι. Καταλαβαίνουμε καταλαβαίνουμε, όμως δεν σημαίνει και ότι ενδίδουμε σε ό,τι παράλογο μπορεί να θέλει και να απαιτεί ένα μικρό παιδάκι.

Έτσι  ακούω «πάει 11:00 το βράδυ και δεν έχει κοιμηθεί».
Γιατί;
«Γιατί δεν θέλει. Δεν με έχει δει όλη μέρα και θέλει να με χορτάσει».
Πόσων χρόνων είναι;
«Τριών».
Και εσείς;
«Σαράντα».

Και μας κάνει ό,τι θέλει ο τρίχρονος που πρέπει να κοιμάται από τις 7:00 και να αφήνει και τους ταλαίπωρους εξαντλημένους γονείς του να ιδωθούν (αν το επιθυμούν) και να ξεκουραστούν και αυτοί, ή να κάνουν καμιά απαραίτητη δουλειά στο σπίτι;

«Μα το παιδί έχει ανάγκη να μας δει και θα το πληγώσουμε αν το υποχρεώσουμε να πάει για ύπνο».

Συμφωνώ ότι το παιδί έχει επιθυμήσει τους γονείς του. Όμως πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος να τους βλέπει και όχι εις βάρος της υγείας του. Τριών χρόνων πρέπει να κοιμάται στις 7:00. Και πρέπει να ξέρει ότι το καράβι έχει καπετάνιο που ξέρει καλύτερα και αποφασίζει για την καλή ζωή του μικρού παιδιού του. Με γλύκα και πεποίθηση. Σαν και αυτήν που είχαν οι παλιοί. Οι γονείς μας δηλαδή, που και αυτοί ήταν καλοί άνθρωποι και μας αγαπούσαν. Πολύ. Αλλά δεν τους πέρναγε από τον νου να πάμε για ύπνο μετά στις 7:00. Εκτός από το βράδυ της Ανάστασης. Αν είχες κοιμηθεί αρκετά το απόγευμα. Και όλα αυτά με μια μεταδοτική και γαλήνια σιγουριά που δεν άφηνε περιθώρια για κανένα παζάρι. Όχι μόνο παζάρι δεν χώραγε, αλλά σου έδινε την ασφάλεια και τη σιγουριά ότι έχεις να κάνεις με σοβαρούς, καλοσυνάτους καπετάνιους που θα σε οδηγούσαν με ασφάλεια σε κάτι καλό.

Και έτσι η παιδική ζωή κυλούσε πιο εύκολα, νομίζω, με τα παιδιά στον ρόλο των παιδιών, που έπρεπε να καθοδηγηθούν και να μάθουν από τους μεγάλους τους. Που ήταν σίγουροι για τον εαυτό τους και τις πεποιθήσεις τους και εμπιστεύονταν το ένστικτο και την αγάπη τους για τα παιδιά τους. Κάπως έτσι… Μπορεί να έκαναν και λάθη φυσικά. Όπως κάνουμε όλοι οι γονείς, ο καθένας τα δικά του. Όμως για μερικά πράγματα ήταν σίγουροι, με αποτέλεσμα η ανατροφή των παιδιών να είναι πιο εύκολη και για τους δύο. Πιο ξεκάθαρη και ξεκούραστη για τους γονείς. Και πιο ξεκάθαρη και ελεύθερη για τα παιδιά.

Να πάρουμε κι άλλο παράδειγμα. Πόσοι ήταν οι γονείς που «διάβαζαν» τα παιδιά τους; Δεν θυμάμαι κανέναν στη γενιά μου να… «διαβάζεται» από τους γονείς του. Δηλαδή να ελέγχεται από αυτούς κάθε βράδυ και να διορθώνεται ώστε να φτάνει στο σχολείο με τέλεια γραπτά… Θυμάμαι να το θεωρώ μόνο δική μου ευθύνη το τι θα πάω το πρωί στη δασκάλα. Μεγάλη χαρά αν της άρεσε και λίγο ζόρι αν είχα πολλά λάθη. Θεωρούσα όμως μόνο δική μου δουλειά το τι θα ετοιμάσω για το σχολείο. Και αναρωτιέμαι πόσο είναι το μπλέξιμο για τα τωρινά παιδιά που τα «διαβάζουν» οι γονείς τους και πάνε στο σχολείο με «σωστά» γραπτά, που ξέρουν τα παιδιά ότι τα έχουν κάνει άλλοι.

Ο αγαπημένος μου αντιρρησίας έχει για μια φορά ενθουσιαστεί. «Πες τα πες τα, χρυσόστομη, βαρεθήκαμε να σε ακούμε εσένα και τις θεωρίες σου για τα παιδιά… και τώρα να που τα παίρνεις όλα πίσω…» Δεν παίρνω τίποτα πίσω. Συνέχεια την επόμενη φορά.