Σκέφτομαι πως γράφοντας για τα παιδιά, τις ανάγκες τους και τα αναπτυξιακά τους θέματα, αγνοούμε τους γονείς τους. Ή μάλλον γίνεται κάτι χειρότερο: παίρνουμε τους γονείς τους ως ένα σταθερό αναλλοίωτο δεδομένο.

Ενώ το μόνο δεδομένο για τους γονείς τους είναι πόσο πάρα πολύ αγαπάνε τα παιδιά τους και θέλουν το καλό τους. Κατά τα άλλα, σαν άνθρωποι και αυτοί που ήταν πριν γίνουν γονείς, όπως μου επεσήμανε μια εξοντωμένη μητέρα, περνούν από διάφορα αναπτυξιακά στάδια, έχουν μεγάλες ανάγκες και μεγάλες ευθύνες. Το ξεχνάμε!

Σήμερα θα συγκεντρωθώ στις γυναίκες, τις περιβόητες μαμάδες, ή super moms πως είθισται, δικαίως, να αποκαλούνται! Και ίσως το χειρότερο είναι ότι έτσι σκέφτονται τον εαυτό τους. Ή μάλλον δεν έχουν καιρό να σκέφτονται, απλώς πρέπει να τα καταφέρνουν όλα: τέλειες μαμάδες, γλυκές, με κατανόηση, διαβασμένες, υπομονετικές, δίκαιες, τέλειες επαγγελματίες, φιλόδοξες, υπεύθυνες, τέλεια γυμνασμένες, τέλειες μαγείρισσες υγιεινών τροφών, κατά προτίμησιν με βιολογικά προϊόντα, τέλεια ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, τέλειες νοικοκυρές με τακτικά σπίτια, τέλειες γκόμενες το βράδυ στο κρεβάτι, αν δεν τις πάρει ο ύπνος πριν, εξοντωμένες καθώς είναι από όλο αυτό το κυνήγι… τελειότητας.

Πιο τέλειες πεθαίνεις, που λέει και η νεολαία.

Τις ξέρω καλά αυτές τις καλοπροαίρετες, έξυπνες, πρόθυμες, ικανές νεαρές γυναίκες που θέλουν όλα να τα προλάβουν και όλους να τους ευχαριστήσουν (και να τους καταπλήξουν) συχνά εις βάρος του εαυτού τους ή της σχέσης τους με «τον σημαντικό άλλον» της ζωής τους.

Αυτό όλο είναι φαινόμενο των καιρών μας φυσικά. Οι προηγούμενες γενιές ήταν πιο ξεκάθαρες για τον ρόλο τους, πιο ήρεμες, ίσως πιο ικανοποιημένες. Πού να ξέρουμε… ακριβώς; Γιατί δεν είχαν και μεγάλη άνεση να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους. Για τις τωρινές super moms ξέρουμε περισσότερα… Θα μου πείτε ότι έχουν αλλάξει οι καιροί. Σύμφωνοι. Ότι οι γυναίκες πρέπει πια για πρακτικούς λόγους να δουλεύουν, σύμφωνοι.

Ή, θα μου πείτε, έχουν το δικαίωμα να δουλέψουν και να κάνουν δική τους καριέρα. Φυσικά, σύμφωνοι και για αυτό.

Δεν τις κατηγορεί κανείς αυτές τις super γυναίκες. Παρά μόνο όταν υπερβάλλουν, και μοιάζει όχι μόνο να μη χαίρονται τίποτα από όλα αυτά που κάνουν, αλλά παρατηρώ, τελευταία, να βάζουν στο τέλος της λίστας, τη σχέση με τον «σημαντικό άλλον» της ζωής τους. Λες και το τέλειο σπίτι, η τέλεια μαγειρική, και γυμναστική, ή ό,τι άλλο πρέπει να γίνει τέλεια, είναι όλα πιο σημαντικά από τον χώρο και τον χρόνο που δίνουν στη σχέση τους. Έτσι έχουν μήνες ή χρόνια να του μιλήσουν, να τον ακούσουν, ή να κάνουν κάτι μαζί του άνευ παιδιών…

Μπορούν να περάσουν 3-4 ώρες διαβάζοντας τα παιδιά (που όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο, αλλά αντιθέτως τους κάνει κακό), αλλά δεν έχουν καιρό να βγούνε για ένα ποτάκι με τον αγαπημένο τους. Γιατί πρέπει και τα παιδιά να γίνουν τα super kids των super moms… και πάει λέγοντας. Και αναρωτιέμαι: Όλοι αυτοί οι τέλειοι super μικροί και μεγάλοι πόσο ευτυχισμένοι να είναι; Γιατί πρέπει να είναι μια γυναίκα τόσο φορτισμένη με τόσους super ρόλους και τόσες απαιτήσεις από τον εαυτό της και σαν αποτέλεσμα και από τα παιδιά της; Μια καλή απλή μαμά που αγαπάει τα παιδιά της και τα φροντίζει με κέφι, αρκεί. Για να μεγαλώσουν καλά παιδιά και να μη «χρωστάνε» τίποτα σε κανέναν όταν μεγαλώσουν. Και οι μαμάδες να μην έχουν να πούνε… «εγώ που θυσίασα τη ζωή μου για σένα». Καμία θυσία δεν χρειάζεται και καμία υπερβολή και άγχος να είναι τέλειες και να τα κάνουν όλα τέλεια και να εξοντώνονται οι γυναίκες σωματικά αλλά και ψυχικά.

Ίσως είναι μία καλή στιγμή να κάνουν οι γυναίκες μία αξιολόγηση και ιεράρχηση των καταστάσεων και απαιτήσεων στη ζωή τους. Και επειδή υπάρχει μία ίσως εξωφρενική έμφαση στα παιδιά και στην ανατροφή τους, θα σας εκμυστηρευτώ κάτι: οι οικογένειες που μοιάζει να λειτουργούν καλύτερα (είναι όλοι πιο χαρούμενοι και δημιουργικοί) είναι αυτές που το ζευγάρι έχει ο ένας τον άλλον ως το καλύτερο μωρό του! Και μετά τα παιδιά. Μοιάζει ίσως εξωπραγματικό, αλλά αληθεύει…

«Ε, πες τα, χρυσόστομη, πες τα, να μας προσέχουν λίγο κι εμάς», μου φωνάζει ο αντιρρησίας φίλος μου από την άκρη του δωματίου. Πρώτη φορά που συμφωνεί μαζί μου και ανησυχώ.

«Θα περιλάβω εσάς τους άντρες την επόμενη φορά και βλέπουμε αν είμαι χρυσόστομη».

Γελάει.

Γελάμε και οι δύο.

Καλό σημάδι για όλους.