Χρειάζομαι ένα ντους. Θα σας το περιγράψω με λεπτομέρεια. Το νερό κυλάει επάνω στο δέρμα μου και παρασέρνει μαζί του όλη την κούραση της ημέρας. Όταν λίγο πάει να κρυώσει, το ζεσταίνω ξανά και ξανά και ξανά. Είναι ο λόγος που φροντίζω να υπάρχει πολύ ζεστό νερό πριν μπω στο μπάνιο.
Αυτή ήταν η νυχτερινή μου απόλαυση… πριν. Και ύστερα, ήρθες. Και η καρδιά μου ξεχείλισε από συναισθήματα: Αγάπη, που όμοιά της δεν είχα ξανανιώσει. Φόβος, για το αν θα τα καταφέρω. Θλίψη, για όλα όσα αποχαιρετούσα. Λαχτάρα, για όλα όσα έρχονται. Απογοήτευση, για το ζεστό ντους που έχασα. Ναι, το ντους έγινε βιαστικό, με άγχος και αγωνία, μην ξυπνήσεις, μην κλάψεις στην αγκαλιά που σε εμπιστεύτηκα· κι όσο το άγχος μεγάλωνε άλλο τόσο μεγάλωνε και η πιθανότητα να ξυπνήσεις και να με αναζητήσεις…
Όταν γεννιέται ένα μωρό είναι απόλυτα εξαρτημένο από εμάς, τους φροντιστές του. Χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε τις ανάγκες του και να τις ικανοποιούμε με αγάπη, όσο πιο άμεσα γίνεται. Τι συμβαίνει, όμως, με τις δικές μας ανάγκες και πόσο εύκολο είναι να τις ακολουθήσουμε και να τις φροντίσουμε;
Έχω πολλές φορές βρεθεί με μητέρες οι οποίες αναστενάζουν με ανακούφιση και με κοιτούν έκπληκτες επειδή «απλά» τοποθέτησα ένα μαξιλάρι για να στηρίζει το χέρι τους την ώρα που εκείνες θήλαζαν. Έκπληξη επειδή κάποιος σκέφτηκε να το κάνει για εκείνες χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσουν ή γιατί δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο πολύ το χρειάζονταν. Το ίδιο συμβαίνει και με έναν πατέρα όπου στην αγκαλιά του αποκοιμήθηκε το νεογέννητο μωρό και φοβάται να κουνηθεί για να μην το ξυπνήσει.
Η κουβέντα με καινούργιους κυρίως γονείς γυρίζει συνήθως γύρω από τα εξής θέματα: την κούραση, την αϋπνία, την απομόνωση και το συναίσθημα πως αυτό που ζουν τώρα θα κρατήσει για πάντα. Η συναναστροφή με γονείς που έχουν περάσει από εκεί και η επιβεβαίωση πως κανένα στάδιο δεν κρατάει για πάντα είναι μεγάλη στήριξη. Πώς φτάνουμε όμως σε αυτό το σημείο και πώς μπορούμε να αλλάξουμε σιγά σιγά αυτές τις δύσκολες καταστάσεις;
Για να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες του μωρού χρειάζεται να είμαστε σε σύνδεση μαζί του από όσο πιο νωρίς γίνεται, ξεκινώντας από την περίοδο που μεγαλώνει στη μήτρα. Για να αναγνωρίσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες, χρειάζεται να είμαστε σε σύνδεση με τον εαυτό μας. Όσο μεγαλύτερη είναι η σύνδεση με τον εαυτό μας, τόσο πιο εύκολα μπορούμε με ενσυναίσθηση να συνδεθούμε με το μωρό μας και με τους άλλους γύρω μας, ζητώντας παράλληλα τη στήριξη που χρειαζόμαστε. Στα λόγια εύκολο, στην πράξη; Στην πράξη χρειάζεται υπομονή, φροντίδα και παρατήρηση για να αρχίσουμε σιγά σιγά να διακρίνουμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε και να μάθουμε να το ζητάμε.
Η Θέμις Στυλιανοπούλου, βοηθός μητρότητας και φωτογράφος, μας περιμένει το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου και ώρα 14:00-15:00, στην Τεχνόπολη, στον Πολύχρωμο Πλανήτη του Φεστιβάλ Π100, να κουβεντιάσουμε για τις ανάγκες μας μετά τον ερχομό των παιδιών, αλλά και για το πώς μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε, να αρχίσουμε να ζητάμε και να δεχόμαστε αυτό που χρειαζόμαστε.
