Λίγο καιρό πριν, που άνοιξαν τα σχολεία, έγινε συζήτηση για το θεσμό του αστυνομικού του σχολείου που θα φροντίζει για την προστασία των μαθητών και των σχολικών συγκροτημάτων. Ένας θεσμός που, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι ήδη δεδομένος. Ποιοι, όμως, στην πραγματικότητα παρανομούν συχνότερα κοντά στα σχολεία; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι οι ίδιοι οι γονείς.

Οι περισσότερες παράνομες συμπεριφορές σχετίζονται με την οδική συμπεριφορά των γονέων και συμβαίνουν όταν πηγαίνουν ή παραλαμβάνουν τα παιδιά τους από το σχολείο. Το παράνομο παρκάρισμα, που κάνει σχεδόν αδύνατη τη διέλευση κοντά από σχολείο, ακόμα και για ποδηλάτη η πεζό, μετά τις 8:00 και μετά τις 13:00, θεωρείται δεδομένο και επιτρεπόμενο. Το ξεπαρκάρισμα που ακολουθεί θυμίζει κάτι από συγκρουόμενα αυτοκινητάκια Στο λούνα παρκ με τα παιδιά-επιβάτες μέσα σε αυτά σπανίως να βρίσκονται σε ειδικά καρεκλάκια ή έστω να φορούν ζώνη στο πίσω κάθισμα και ατάκες προς αυτά από τους γονείς “Γι’ αυτό έχουμε προφυλακτήρες στα αυτοκίνητα. Για να χτυπάμε λίγο”. Υπάρχουν και οι γονείς που για τη μετακίνηση προς και από το σχολείο χρησιμοποιούν δίκυκλα, πολύ συχνά για περισσότερα από ένα παιδιά και πολύ σπάνια με κράνος. Υπάρχουν φορές που νομίζουν ότι τα δίκυκλα μπορούν να κινηθούν όπως οι πεζοί, πάνω στα πεζοδρόμια και στους πεζόδρομους και στον δρόμο προς κάθε κατεύθυνση.

Οι υπόλοιποι γονείς φτάνουν πεζοί στο σχολείο, κρατώντας το μικρό τους από το χέρι, περνώντας το δρόμο σε οποιοδήποτε σημείο, τρέχοντας γιατί έχουν αργήσει και φωνάζοντας “Τρέχα, έρχεται αυτοκίνητο”. Στην περίπτωση που περάσουν από το φανάρι, σπάνια περιμένουν να εμφανιστεί το πράσινο ανθρωπάκι, επιδεικνύοντας τα παιδιά τους πώς αγνοείται ένας κανόνας ασφαλείας. Όσοι γονείς δεν έχουν την ευκαιρία να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά τους, συνήθως καταφεύγουν στη λύση των σχολικών, που καταλαμβάνουν στους δρόμους τις αντίστοιχες ώρες. Το πρόβλημα δεν δημιουργείται όταν τα σχολικά κινούνται αλλά όταν ακινητοποιούνται, περιμένοντας το γονιό που έχει καθυστερήσει να δώσει το παιδί του στο χρόνο του προκαθορισμένου ραντεβού.

Εκτός της οδικής συμπεριφοράς που κάνει την ασφάλεια να θυσιάζεται στο βωμό του “γρήγορα”, υπάρχουν και άλλες συμπεριφορές που λαμβάνουν χώρα από τους γονείς έξω και μέσα από τα σχολεία, που μπορεί να είναι λιγότερο παράνομες και επικίνδυνες, αλλά με τις οποίες ίσως θα έπρεπε να ασχοληθεί ο αστυνομικός του σχολείου, στο πλαίσιο των καθηκόντων του. Σκουπίδια που πετιούνται στο δρόμο, γονείς που λύνουν τις διαφορές τους φωνάζοντας (στην καλύτερη περίπτωση) ο ένας στον άλλον ή, ακόμα χειρότερα, γονείς που φωνάζουν (και πάλι στην καλύτερη περίπτωση) στα παιδιά τους, είναι κάποιες από αυτές.

Είμαι νηπιαγωγός και αυτό που αγαπάω περισσότερο στη δουλειά μου είναι τα παιδιά, αλλά αγαπώ και τους γονείς τους που μου τα εμπιστεύονται. Τους εκτιμώ, και πιο πολύ από μένα τους εκτιμούν τα παιδιά τους, που αργά ή γρήγορα θα αναπαράγουν αυτές τις συμπεριφορές θέτοντας τον εαυτό τους (ή και κάποιον άλλον) σε κίνδυνο. Είναι, επιπλέον, πολύ πιθανόν να βρεθεί σε κίνδυνο η σωματική τους ακεραιότητα, όσο προσεκτικός και αν είναι ο γονιός που τους επιτρέπει να κάτσουν στη θέση του συνοδηγού ή να είναι συνοδηγοί σε δίκυκλο ή να τρέχουν πεζά να περάσει κόκκινο φανάρι. Ακόμα, είναι πολύ επικίνδυνο να αθωώνουμε μία παράνομη συμπεριφορά δικαιολογώντας την. Μπορεί το παράνομο παρκάρισμα να μην είναι τόσο σοβαρό παράπτωμα, αλλά, αν στο μυαλό του παιδιού μείνει ότι μπορούμε να παρανομούμε αν έχουμε δικαιολογία, υπάρχει κίνδυνος να το γενικεύσει και σε άλλες συμπεριφορές.

Δικαιολογίες για τις συμπεριφορές των γονιών υπάρχουν πολλές και εγώ πιστεύω ότι είναι αληθινές. Μεγάλη πίεση χρόνου, λιγοστές αντοχές από όσα έχουν να αντιμετωπίσουν, στενότητα χώρου γύρω από τα σχολεία που δυσκολεύει πρακτικά, το σχολείο να είναι μακριά από το σπίτι, καιρικές συνθήκες και πολλά ακόμα. Θα ήθελε όμως κάποιος από εμάς να υιοθετήσει το παιδί μας κάποια από αυτές τις συμπεριφορές; Νομίζω ότι όλοι θα απαντήσουμε ότι το παιδί μας θα θέλαμε να κάνει κάτι καλύτερο. Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα εμείς να κάνουμε κάτι καλύτερο. Και μπορούμε να το κάνουμε! Για να μην χρειαστεί αστυνομικός να προστατέψει κάποιο παιδί από τη συμπεριφορά του γονιού του.

Η Έλλη Τσομπανίδη είναι νηπιαγωγός.