Η επαφή μου με την Playland ξεκινάει πολύ πίσω, βαθιά στον χρόνο, όταν πρωτοάνοιξε τις πόρτες του στα παιδιά… Η επαφή αυτή δεν σταμάτησε ποτέ. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παρακολουθούσα την πορεία του. Πριν από λίγο καιρό, επέστρεψα ξανά ως συγγραφέας εκεί από όπου ξεκίνησα. Εκεί με περίμεναν πολλές εκπλήξεις! Ενώ πήγα για να παρουσιάσω ένα βιβλίο, τα παιδιά είχαν κάνει ολόκληρη προετοιμασία υποδοχής και είχαν μια λίστα ερωτήσεων για μένα. Το θέμα της συγγραφής τους «έκαιγε» γιατί κι εκείνα είναι σε μια περίοδο δημιουργίας ενός δικού τους παραμυθιού!

Το παραμύθι δεν μου αποκαλύφθηκε! Τα παιδιά με ένα πονηρό βλέμμα μίλησαν για ενδεχόμενα, για σκέψεις τους και προτάσεις… Όλα με μεγάλο ενδιαφέρον και με καμάρι για αυτό που στήνουν. Ως συγγραφέας ζήλεψα τον αυθορμητισμό τους! Το πάθος και την όρεξη για αυτό που κάνουν. Ήταν (είναι) κάτι που τους αφορά άμεσα και βάζουν όλη τους την ενέργεια για να του δώσουν σχήμα και μορφή. Ως παιδαγωγός εκτίμησα βαθιά το έργο αυτών των δασκάλων.

Λέω συχνά για τα οφέλη της επαφής με βιβλία. Όμως εδώ, έχουν προχωρήσει πολύ. Το «βιβλίο» και το «παραμύθι» έχει μετατραπεί σε τρόπο προσφοράς και έχει γίνει μέσο μάθησης. Και δεν εννοώ τη μάθηση ως διδασκαλία. Αλλά τη μάθηση ως διαδικασία και ως βίωμα. Με αφορμή τα βιβλία και τις ιστορίες, τα παιδιά έχουν έρθει σε επαφή με τον λόγο, με λέξεις και έννοιες, έχουν εντοπίσει τα συστατικά των ιστοριών, το τι χρειάζεται για να γίνει μια ιστορία, πέρα από έναν ήρωα και έναν τόπο. Έχουν προσφέρει ιδέες και έχουν υποστηρίξει τις ιδέες αυτές. Έχουν δουλέψει σε ομάδες, έχουν διαφωνήσει, έχουν ματαιωθεί, έχουν επιχειρηματολογήσει, έχουν υπερασπιστεί τις ιδέες τους και τις ιδέες άλλων συμμαθητών τους… Ό,τι ισχύει και ό,τι συμβαίνει δηλαδή στη ζωή. Και από την άλλη, όλη η ύλη του νηπιαγωγείο έχει περάσει και εξακολουθεί να περνάει μέσα από το Project, που αγγίζει και αφορά όλα τα παιδιά!

Ένα σχολείο (σε όποια βαθμίδα κι αν ανήκει) αντιμετωπίζει τη μάθηση και τη διδακτέα ύλη. Όμως κάθε σχολείο, πριν τη διδακτέα ύλη, πρέπει και ωφέλει να δει και να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους ως ολότητα και όχι ως ένα χωνί που του προσθέτουμε γνώση. Στο Playland είδα για άλλη μια φορά τον σεβασμό στα παιδιά και τον ρυθμό τους. Την προσπάθεια να κρατάει κάθε παιδί και να φέρνει στην επιφάνεια και να ενισχύει τα δικά του χαρακτηριστικά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, το σχολείο αυτό, είναι το σχολείο που θα διάλεγα για τα παιδιά μου. Και θα το έκαναν με τη σιγουριά ότι μέσα σε αυτό, θα τους δινόταν η ευκαιρία να γίνουν πιο πολύ άνθρωποι.