Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει «πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί». Η δική μου ευχή ήταν εδώ και χρόνια η ίδια. Σταθερή σαν το ελβετικό φράγκο. Ήθελα ένα μωρό. Υγιέστατο και ροδαλό? κατά προτίμηση, ξανθό με μπλε μάτια. Και δεν ήταν μόνο επιθυμία, υπήρχε και στρατηγική. Τουτέστιν έκανα προσπάθειες.
Ένιωθα έτοιμη, αλλά, ταυτόχρονα, και ανέτοιμη να μου συμβεί. Ένα φοβικό κοκτέιλ που το έπινα πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Μέσα μου ένιωθα ότι είχα μαζέψει μεγάλα αποθέματα αγάπης, αυτό το μαρτυρούσε και η συμπεριφορά μου στο ταλαίπωρο σκυλί μου, που μόνο πάνες δεν του είχα φορέσει.  Ο σύντροφός μου ήθελε και εκείνος να γίνουμε «οικογένεια», με την ίδια όμως naive προσέγγιση που είχα και εγώ. Το είχαμε αφήσει στην τύχη. Η τύχη όμως ευνοεί τους τολμηρούς και μάλλον εμάς μας έβρισκε οκνηρούς. Δύο χρόνια πέρασαν και δεν είχαμε διάδοχο. Το βασίλειό μου θα ρήμαζε. Και ίσως επειδή είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρουμε, το επιθυμούσα σφόδρα.
Όσο περνούσε ο καιρός, η μητρότητα είχε γίνει κάτι σαν νεύρωση. Ήθελα να μαθαίνω για όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να μείνουν έγκυες, για γιατρούς και μεθόδους. Θύμιζα εκείνους που φοβούνται τα αεροπλάνα, αλλά βλέπουν όλα τα ντοκιμαντέρ με τις αεροπορικές τραγωδίες. Μέσα μου ένιωθα ότι κουβαλούσα μια παλιά κατάρα σαν αυτές των παραμυθιών και ότι η αστρική μου παραμάνα με καταράστηκε να μην μπορώ να γίνω μάνα. Οι γιατροί απέδιδαν στο άγχος τις αποτυχημένες μου απόπειρες και μου έλεγαν να χαλαρώσω. Δεν έχω ακούσει πιο φαιδρό πράγμα. Πώς απαλλάσσεσαι από το χρόνιο άγχος;
Ξαφνικά όμως φέτος το καλοκαίρι, όπως θα έλεγε και ο Τένεσι Ουίλιαμς, συνέβη το αναπάντεχο. Μόλις έστρεψα την προσοχή μου «αλλού», το μωράκι μου τρύπωσε αθόρυβα. Και ενώ νόμιζα ότι θα το καταλάβαινα με όλες τις διαισθητικές κεραίες μου, δεν αντιλήφθηκα τίποτα. Κοιτούσα το τεστ αποσβολωμένη. Ακόμα και όταν ο γιατρός το επιβεβαίωσε κάτι μέσα μου συνέχιζε να το αμφισβητεί. Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω είναι: «Δεν είναι δυνατόν. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή». Έχω δει τόσες ταινίες, που οι άντρες μένουν σαν στήλη άλατος μπροστά στο άκουσμα της εγκυμοσύνης και οι γυναίκες πανηγυρίζουν. Σε μένα συνέβη το αντίθετο. Εγώ ήμουν εκείνη που έκανα τα νάζια. Απορημένη που αξιώθηκα τελικά αυτό το «θαύμα». Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Πώς θα πηγαίνω ένα μήνα στην Ταϊλάνδη; Θα χαλάσει το σώμα μου; Πώς θα πηγαίνω για κρασιά όποτε το θελήσω; Δεκάδες «πώς» και «εάν» ξεπηδούσαν από το υπερτροφικό εγώ μου που συρρίκνωνε όλη μου τη χαρά.
Γύρω μου, όλοι χαίρονταν στον υπερθετικό. Ο μπαμπάς μου μού είπε ότι τώρα μ’ αγαπάει διπλά γιατί είμαστε δύο. «Εσύ και το εγγονάκι μου». Αυτό το «είσαστε δύο» με αποτελείωσε. Σαν ταινία τρόμου: ένα σώμα μέσα σ’ ένα άλλο σώμα. Μια φίλη μου είπε, χαριτολογώντας: «Δηλαδή τώρα μέσα σου κατασκευάζεται ένα μικροσκοπικό πέος;» Όλα αυτά μου φαίνονταν σαν παράσταση του Ιονέσκο. Θέατρο του παραλόγου με εμένα πρωταγωνίστρια. Μόλις είχα ξεκινήσει μια ολοκαίνουργια δουλειά και το έφερα βαρέως να τους  μιλήσω για την εγκυμοσύνη μου με το καλημέρα. Άλλωστε οι πρώτοι μήνες έχουν μια αυξημένη επικινδυνότητα. Όλοι μου το θύμιζαν αυτό. Μη σηκώνεις βάρη, μην κάνεις απότομες κινήσεις, μην περπατάς με τακούνια, μη συγχύζεσαι.
Και όλα αυτά προτού ξεκινήσουν οι ναυτίες. Γιατί για τις ναυτίες μπορώ να γράψω μια ολόκληρη νουβέλα. Όσο για τις ορμόνες: κάνουν τρελό πάρτι στον οργανισμό μου και εγώ το μόνο που νιώθω απ’ αυτό το πάρτι είναι οι συνέπειες, δηλαδή το χανγκόβερ. Τα νεύρα μου είναι σπασμένα σαν να περιμένω κάθε μέρα περίοδο. Για να μη μιλήσω για το πρήξιμο. Είμαι ήδη σαν φουσκωμένο μπαλόνι. Παρόλο που δεν έχω βάλει βάρος, όλα μου τα ρούχα με τσιτώνουν. Είμαι υπερβολικά γκρινιάρα ή υπερβολικά κακομαθημένη. Τα σκέφτονται άραγε αυτά οι άλλες γυναίκες; Ή μήπως είμαι η χειρότερη υποψήφια μητέρα στον κόσμο. Παιδί έκανε και η Χριστίνα Ωνάση? είμαι πιο κακομαθημένη από την κληρονόμο; Έχω και αϋπνία, και δεν κάνει να πάρω κανένα χάπι. Είμαι έντεκα εβδομάδων και δεν λέω να γαληνέψω. Θεοί του Ολύμπου, λυπηθείτε την εργαζόμενη εγκυμονούσα που πρέπει να βγαίνει απαστράπτουσα στο τηλεοπτικό γυαλί και αισθάνεται σαν ζαλισμένη σκνίπα. Πότε θα νιώσω τη χαρά της μητρότητας; Γιατί αντιδρώ έτσι; Et voila! Στο πρώτο υπερηχογράφημα άκουσα την καρδιά του. Ό,τι πιο ωραίο άκουσα ποτέ! Και έχει σχηματιστεί και το κεφαλάκι του και έχει κάπως ανασηκωμένη μυτούλα σαν τη δική μου! Και ο άντρας μου με φροντίζει υπερβολικά και μ’ αρέσει που με κακομαθαίνει! Φίλες μου που έχουν ήδη παιδάκια, μου λένε ότι από τον τρίτο μήνα αρχίζουν τα ωραία. Ίδωμεν…