Με λένε Ιωάννα και είμαι σχεδόν τεσσάρων. Βασικά, ακούω στο όνομα «Ιωάννα» για να συνεννοούμαι με την οικογένεια, αλλά να ξέρετε ότι αυτοαποκαλούμαι «Μπεν, το ξωτικό».

Αυτόν τον Μπεν, τον βλέπω καμιά φορά στην τηλεόραση, είναι καρτούν και φίλος με την πριγκίπισσα Χόλυ. Μπορεί να νομίζετε ότι ήθελα να είμαι η Χόλυ, αλλά όχι, δεν είναι καθόλου ωραίο να είσαι πριγκίπισσα, να φοράς φορέματα και στέμμα. Ωραίο είναι να φοράς τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του αδερφού σου και τη φανταστική λευκή εμφάνιση της Ρεάλ. Να παίζεις με την ασημί μπάλα του και να σου βάφει η μαμά το μάτι μαύρο για να κάνεις τον πειρατή.

Η μαμά και ο μπαμπάς, λοιπόν, λένε ότι μου αρέσει να κάνω ό,τι κάνουν τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, και είναι αλήθεια. Πριν από ένα μήνα είχα ζηλέψει που ο μεγάλος αδερφός μου είχε γεμίσει ζουζούνια στο κεφάλι του. Και η μαμά, αφού δοκίμασε τα πάντα ανεπιτυχώς, του έβαλε ένα τρομερό σαμπουάν που το λένε Apaisyl και έδιωξε τα ζουζούνια και μετά τον χτένιζε 100 ώρες και έλεγαν αστεία στην αγκαλιά της.

Ήθελα και εγώ οπωσδήποτε να λουστώ με αυτό αλλά δεν με άφηνε γιατί δεν είχα, λέει, ψείρες. Μεγάλη στεναχώρια, γιατί άρχισα να νιώθω ότι θα γίνω χωρίς προειδοποίηση η πριγκίπισσα Χόλυ που ΔΕΝ έχει ψείρες, το μόνο βέβαιο, αφού δεν θα μπορούσα να λούζομαι με αυτό το μαγικό αγορίστικο σαπούνι.

Όμως μαντέψτε: ο Μπεν, το ξωτικό πρέπει να κατάλαβε ότι στεναχωρήθηκα και μου έστειλε κάτι πιο τέλειο:

Εδώ και λίγες μέρες, η μαμά μου με ψεκάζει με ένα άλλο Apaisyl, που μου λέει ότι το φοράνε τα ξωτικά για να μην τους τσιμπάνε τα κουνούπια και γίνουν πριγκίπισσες. Και να ξέρετε, εμένα τα κουνούπια με τσιμπάνε πολύ, με κάνουν “σουρωτήρι” που λέει και ο μπαμπάς μου. Και οι τίγρεις με τσιμπάνε, αλλά μάλλον στον ύπνο μου, γιατί εγώ δεν έχω δει ποτέ καμία τεράστια τίγρη να έρθει και να με τσιμπήσει. Αλλά ακούω τη μαμά μου να λέει για αυτά τα κουνούπια-τίγρεις.

Τέλος πάντων όλα καλά μέχρι εδώ, απλώς τώρα έχουμε άλλα προβλήματα:

1ον: Η μαμά δεν ασχολείται μαζί μου όπως παλιά. Δεν με ψεκάζει 100 φορές το λεπτό, δεν με κυνηγάει πια με κρέμες και βραχιολάκια και τσιρότα, δεν μου χαϊδεύει τα τσιμπήματα με το σαλιωμένο της δάχτυλο. Απλά γιατί δεν υπάρχουν τσιμπήματα. Ένα “φστ” πριν φύγουμε για το πάρκο και τέλος. Τι κι αν εγώ της ζητάω να ξαναψεκαστώ. Εκείνη μου λέει συνεχώς ότι δεν χρειάζεται, γιατί το σπρέι Apaisyl κρατάει για 8 ολόκληρες ώρες.

2ον: Εκεί που νόμιζα ότι έχω κάτι δικό μου επιτέλους, η μαμά μου το δανείζει περήφανα παντού, το έχουν δοκιμάσει όλοι οι φίλοι μου (που τελικά, τι θα γίνει, θα μεταμορφωθούν όλοι σε Μπεν ξωτικά;) και τελικά το αγόρασαν όλοι.

3ον: Η μαμά μου μιλάει σε όλους συνέχεια για αυτό. Όλο την ακούω να λέει ότι  “επιτέλους, να ένα σπρέι που δεν μυρίζει καθόλου” και «ναι-μη φοβάστε, βάλτε και στον μικρό, είναι κατάλληλο για παιδιά από 12 μηνών». Και το χειρότερο, είπε ότι διώχνει και τις τίγρεις. Που σημαίνει ότι εγώ τίγρη δεν θα δω ποτέ.

Τουλάχιστον μου τραγουδάει:

Αχ, ένα κουνούπι
γύρω μου γυρίζει
μια πηγαίνει πέρα
μια ξαναγυρίζει.

Αχ εσύ κουνούπι
που τσιμπάς τ’ αυτάκι
πότε τη μυτούλα
πότε το χεράκι.

Αχ, παλιοκουνούπι
τώρα θα σου δείξω
με το φσφσφσφσ
θα σε καθαρίσω.

φφφφςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς ςςςςςςς…