Μαμά είναι: πάρκα. Μπάρμπι. Πάνες. Κατουρημένες ποδιές. Σαλιάρες. Αλογοουρές. Χυμένοι μαρκαδόροι. Ξυπνητήρια. Ψεματάκια. Κραυγές. Πουρέδες. Φιλιά. Βερνίκι ροζ περλέ. Κρυμμένα ταμπόν. Εκδρομές. Ψώνια. Ψεματάρες. Κλάματα. Το νυφικό μου από τη Λουκία. Το χέρι μου μέσα στο δικό της.
Μπαμπάς είναι: αγκαλιά σαν πολυθρόνα, κάλτσες, Αμάλια Ροντρίγκες, βιβλιοθήκες, ζακέτα, ρεμπέτικα, θέατρα, Paco Rabbane, σχέδια, χάρτες, τα πρώτα μου τακούνια, εφημερίδες, διαίσθηση, πολιτική, ελιές, τιράντες, δίαιτες, ποδόσφαιρο, δίδακτρα, πλοία, χρώμα.
Η μαμά μου είναι τελείες. Από τις τυχαίες λέξεις στη σειρά που μου έρχονται στον νου κάθε φορά που κάνω το παιχνιδάκι της ασύνειδης μνήμης για τη ζωή μου μαζί της, δεν μαθαίνω τίποτα γι’ αυτήν. Μαθαίνω πράγματα μόνο για μένα. Ο μπαμπάς μου είναι κόμματα. Από τις λέξεις στη σειρά δεν μαθαίνω τίποτα για μένα. Θυμάμαι πράγματα γι’ αυτόν.
Η μάνα «χωνεύεται», μικραίνει, σβήνει τον εαυτό της κοντά στο παιδί της. Καμιά φορά την παρεξηγείς γι’ αυτό, πολλές φορές την οικτίρεις. Πρέπει να περάσουν χρόνια για να συνθέσεις το παζλ και να μάθεις ποια είναι. Και μόλις το συνθέσεις γίνεται ξανά χίλια κομμάτια. Γιατί είναι η μαμά σου. Ο μπαμπάς είναι ολόκληρος γιατί δεν άλλαξε ποτέ τη ζωή του για σένα. Και δεν χρειάζεται να σπάσεις το κεφάλι σου για να φτιάξεις κανένα παζλ. Η τυχαιότητα των λέξεων στη σειρά ξέρω τώρα ότι καθόρισε τις δικές μου επιλογές. Δεν πήγα σε κανέναν ψυχίατρο, ούτε έκανα ψυχανάλυση. Ήταν πολύ απλό για μένα, μεγαλώνοντας, να καταλάβω ότι δεν ήθελα να είμαι πουρέδες, κραυγές, ξυπνητήρια, κρυμμένα ταμπόν και ροζ βερνίκι. Ήθελα να είμαι εφημερίδες, θέατρα, βιβλία, χρώμα και τακούνια. Και έγινα.
Γι’ αυτό δεν έκανα δικά μου παιδιά. Από μια απλή, τυχαία σειρά σε ένα εύκολο παιχνίδι μνήμης.
Ίσως γι’ αυτό αγάπησα τόσο και τον Μαρσέλ Προυστ. Όλο το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο είναι μια μελέτη για τη μνήμη, όχι αυτή που πιέζεσαι να φέρεις στην επιφάνεια, αλλά την άλλη, την ασυνείδητη, που καθορίζει και την παραμικρή επιλογή σου. Καμιά φορά η μαμά μου με πιέζει να μάθει γιατί δεν θέλησα να κάνω παιδιά. Δεν μπορώ να της εξηγήσω. Όχι γιατί θα παρεξηγήσει τα ξυπνητήρια, τις Μπάρμπι, τα ψεματάκια και τις ψεματάρες, αλλά γιατί όλα αυτά είναι για κείνη πολύ πολύ μικρά μπροστά στην αγάπη της για μένα.
Ναι, είναι σπουδαίο να είσαι μάνα. Αρκεί οι τυχαίες λέξεις στη σειρά από τις πρώτες σου αναμνήσεις να σου λένε πώς θέλεις να γίνεις.
