Η μνήμη των πραγμάτων. Αλλόκοτη ιστορία. Δαχτυλίδια, ο καθρέφτης, οι πίνακες, ημερολόγια, φωτογραφίες, βιβλία. Πού θα πάνε όλα αυτά όταν εγώ δεν θα ζω πια; Σε ποιον θα καταλήξουν αφού δεν έχω δικά μου παιδιά;
Η σκέψη αυτή με γράπωσε ξαφνικά. Πάει λίγος καιρός που ξαναβρήκα κάτι γραπτά του πατέρα μου και τον χρυσό σταυρό του που τον φορούσε μέχρι το τέλος. Σε ποια χέρια θα πάνε όλα αυτά; Και τι θα απογίνουν τα δικά μου προσωπικά αντικείμενα που λένε τη δική μου ιστορία; Τι είναι τελικά αυτή η περίφημη μνήμη των πραγμάτων και τι μπορεί να σημαίνει για ανθρώπους όπως εγώ που δεν έχω ούτε αδέλφια; Η θαμπάδα του οικογενειακού σερβίτσιου δεν λέει τίποτα από μόνη της. Ούτε η αντανάκλαση πάνω του της εικόνας της μαμάς μου, που το έστρωνε κάθε Πρωτοχρονιά, σημαίνει τα πάντα. Το ασήμι του σερβίτσιου είναι για μένα η άρρηκτη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, τόσο απαραίτητη για τον καθέναν όσο η προοπτική ενός μέλλοντος.
Στη δική μου περίπτωση η συνέχεια έχει διαταραχτεί, άρα η μνήμη θα διακοπεί για να ξαναρχίσει εκ νέου. Ούτε κι εγώ σήμερα ξέρω τι ακριβώς σήμαινε το χρυσό ρολόι με το καπάκι για τη γιαγιά μου, ποιες ώρες αγωνίας ή χαράς μέτρησε πάνω του, πώς ένιωσε όταν το πρωτοφόρεσε και τι της θύμιζε μέχρι το τέλος. Ξέρω, όμως, κρατώντας το στα χέρια μου, ότι συνεχίζω ένα κομμάτι δικό της, ένα μέρος της προσωπικής ιστορίας της. Το δικό μου αγαπημένο κολιέ κάποια θα το φορέσει. Αλλά ξέρω από τώρα ότι πιθανώς δεν θα βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στο στήθος της και στην καρδιά της. Κάθε αντικείμενο είναι ένα ταμιευτήριο στιγμών, βλεμμάτων, αγγιγμάτων αποτυπωμένο πάνω στα νερά του ξύλου, στις πτυχές του υφάσματος, στις σελίδες του χαρτιού.
Μια μεταφυσική σχέση συνδέει τον δωρητή με τον αποδέκτη, πολύ παραπάνω από τις αναμνήσεις. Όπως τα Ψάθινα Καπέλα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, που μιλούν για μια ολόκληρη ηλιόλουστη εποχή. Ναι, με το καλοκαίρι έχω το μεγαλύτερο πρόβλημα. Τι θα απογίνει το δικό μου; Η δική μου χρωματιστή πέτρα από την Καρδαμύλη, που σημαίνει το τέλος μιας ευτυχισμένης και άκρως ενδιαφέρουσας εποχής, σε ποιον θα καταλήξει; Μήπως θέλει κανείς να του τη στείλω από τώρα;