Χάνονται οι αγάπες; Συχνά χάνονται. Και ξυπνάς μες στον ακίνητο, αφιλόξενο κήπο που μέχρι χθες ήταν η Βίλα των Μεδίκων. Κάποτε ανασταίνεσαι, τολμάς, και ξεκινάς ξανά για το κυνήγι της ευτυχίας. Χάνεται η αγάπη μιας μάνας για το παιδί της; Ποτέ. Ακόμα κι αν τους χωρίσουν χρόνια, ωκεανοί, παρεξηγήσεις, προκαταλήψεις, ακόμα κι αν δεν συναντηθούν ποτέ πια.
Για όσες δεν έχουν την ευλογία μιας αγάπης που θα μείνει για πάντα αιώνια, δηλαδή για όσες δεν είναι μανάδες, οι αγάπες που χάνονται είναι απόλυτοι θάνατοι. Βίαιοι ξεριζωμοί, οδυνηρά χρονικά χάσματα, ένα ημιμόνιμο ελάττωμα μιας ζωής πιο κοντής απ’ τις άλλες. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μια γυναίκα χωρίς παιδιά ερωτεύεται πάντα βυθομετρώντας. Αισθήματα, λέξεις, βλέμματα, ψέματα, υποσχέσεις, προδοσίες, συγγνώμες, λατρείες. Καμιά αγάπη δεν είναι ποτέ αρκετή γιατί της λείπει η υπόσχεση της παντοτινής παρηγορίας. Αφού δεν την είχε ποτέ, δεν θα την έχει ούτε εδώ. Δεν ξέρει να αγαπά δίχως όρους, και η αλλόκοτη συνειδητοποίηση ότι ζει με ένα έλλειμμα την τρομάζει. Της στρώνει το έδαφος με μια έκτη αίσθηση προδοσίας, την αποσυντονίζει με ένα διαρκές λίκνισμα πάθους και πένθους.
Και υπεραναπληρώνει το μεγάλο κενό κάνοντας τους άνδρες παιδιά, πληρώνοντάς το με το τίμημα της αυτοτιμωρητικής ευτυχίας. Κι ύστερα, οι άνδρες αγαπούν πιο εύκολα τις μητέρες. Όσες μεγάλωσαν και δεν έχουν παιδιά είναι γι’ αυτούς terra incognita, ανεξιχνίαστες, άτυχες, ανώριμες, εγωίστριες. Μπορεί ακριβώς για όλα αυτά να είναι ερωτεύσιμες, μα πάντα κυριαρχούν στις φαντασιώσεις τους με ένα ελάττωμα στην καρδιά. Εκεί ακριβώς που συμβαίνει η γνώση ότι ο άνδρας είναι μια ημιτελής ιστορία.
Μέσα στην ήσυχη κουζίνα ενός σπιτιού χωρίς παιδιά, η γυναίκα βλέπει στον πάτο του φλιτζανιού της φιγούρες και σχήματα. Δεν ψάχνει τον Ρήγα Μπαστούνι, μα τα βήματα που της λένε πότε η αγάπη της ήρθε, πότε η αγάπη της φεύγει. Σε αυτό είναι ασυναγώνιστες. Μοιάζουν με μάγισσες που έχουν την τέχνη να ακούνε τους πιο παράξενους, μακρινούς φθόγγους, επιφωνήματα, κραυγές και μουρμουρητά που λένε πότε η αγάπη τελειώνει. Μην τις παρεξηγείτε. Κι αυτές έχουν καρδιά. Μόνο που είναι λιγάκι πιο μποντλερική από τις άλλες, μια φυλακισμένη, παράφορη καρδιά που ζει με τη γνώση ότι δεν ανταποδίδει αιώνιες αγάπες.