Ξέρω πολλές υπέροχες μαμάδες. Ακούραστες, άυπνες, βιονικές, τρυφερές, περήφανες, δοτικές. Όλες αυτές αγαπούν με πάθος τα παιδιά τους και θα θυσίαζαν και το δεξί τους χέρι προκειμένου να τα δουν να ευτυχούν. Ξέρω και πολλές απαράδεκτες μαμάδες. Βαριεστημένες, βλοσυρές, απόμακρες, νευρικές, με σουφρωμένα χείλη, δυσανεκτικές, εγωίστριες. Κι αυτές αγαπούν τα παιδιά τους, δεν έχω αμφιβολία, αλλά δεν παίρνω όρκο ότι ξέρουν να το δείξουν. Έχω δει, όμως, όλες τις μαμάδες του κόσμου (με ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν μου έρχονται στον νου ούτε ως μεμονωμένο παράδειγμα), να αντιδρούν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο σε ένα κακό διαζύγιο, όταν είναι πεπεισμένες ότι το βάρος της ευθύνης το φέρει ο άνδρας τους.
Οι μεν πρώτες (οι «καλές») παραμένουν ακούραστες, άυπνες, βιονικές, τρυφερές και δοτικές αλλά υπό προϋποθέσεις: να μη βρίσκεται ο ακατονόμαστος στο σπίτι, έστω και ως δεκάλεπτη επίσκεψη για να δει το παιδί, να μην τηλεφωνήσει για να ρωτήσει τι κάνει το παιδί και να μην τηλεφωνήσει και κανένας φίλος του για να ρωτήσει τι κάνει η μαμά και το παιδί. Αν συμβεί ένα από αυτά τα τρία η υπέροχη μητέρα μετατρέπεται σε κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό στην περιγραφή και την ερμηνεία.Οι δεύτερες μαμάδες (οι «κακές») παραμένουν ανικανοποίητες, βλοσυρές, σουφρωμένες, απόμακρες. Σε αυτές, είτε είναι ο ακατονόμαστος στο σπίτι, είτε στο αυτοκίνητο, είτε στο τηλέφωνο είτε στην Αυστραλία, ένα και το αυτό.
Η απαξίωση του μπαμπά είναι η φράση-κλειδί που ενώνει αυτές τις τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κατηγορίες μαμάδων. Ηθελημένη ή αθέλητη. Δεν λύνουμε το αίνιγμα της Σφίγγας αν πούμε ότι η ιδιότητα της μητέρας εξαφανίζεται (πρόσκαιρα) μπροστά στον γυναικείο πληγωμένο εγωισμό. Το έχω δει να συμβαίνει με τα μάτια μου. Η υπέροχη μητέρα θα το στάξει το φαρμάκι της για τον μπαμπά του παιδιού μπροστά στο παιδί, θα την υψώσει τη φωνή την ώρα που το παιδί ακούει τα πάντα, θα τον βγάλει τον θυμό ο κόσμος να χαλάσει για να μην τρελαθεί. Όσο για τη δυσανεκτική μαμά, δεν θέλει και φιλοσοφία: θα κάνει ό,τι έκανε πάντα στον κύβο, παίζοντας τον ρόλο της «ατυχήσασας» και προσπαθώντας ταυτόχρονα να σβήσει τον μπαμπά απ’ τον χάρτη.
Ούτε ψυχίατρος είμαι ούτε μητέρα. Γράφω μόνο όσα έχω δει με τα μάτια μου. Και όσα με έχουν προβληματίσει ακόμα και στις φίλες μου. Άνθρωποι είναι και οι μητέρες, θα μου πείτε. Δεν διαφωνώ. Απλώς ξαναδιαβάζω τη Μήδεια για να καταλάβω τι ήθελε να πει ο Ευριπίδης μες στην υπερβολή του τραγικού μύθου του και να σκεφτώ πόσο λιγότερο μαμά θα ήμουνα αν είχα παιδιά και με απατούσε ο άντρας μου.