Νομίζω πως από τότε που απέκτησα παιδιά βρίσκομαι σε μια άνιση μάχη με τον χρόνο. Πρώτον, τα έχω βάλει με την ανελέητη ανελαστικότητα της διάρκειας του 24ώρου. Τα τελευταία έξι χρόνια έχουν υπάρξει πολλά πρωινά που, ακούγοντας το πρώτο τρεχαλητό στον διάδρομο στις 6:30 τα χαράματα, ευχόμουν στο επόμενο άνοιγμα των ματιών μου το ρολόι να δείξει αυτόματα 12. Ή πολλά ανέμελα απογεύματα στο πάρκο με τα παιδιά, που ήθελα ο δείκτης να σταματήσει στις 7, να μη φύγουμε ακόμη για το σπίτι. Κοινώς, η μέρα μου άλλοτε δεν τελειώνει ποτέ και άλλοτε δεν μου φτάνει.
Δεύτερον, συνέβη και σε μένα το εξής παράλογο: από τη στιγμή που γεννήθηκε ο πρώτος γιος μου (για να μην πω πριν ακόμη γεννηθεί), ήθελα να πατήσω το fast forward. Να περπατήσει, να μιλήσει, να βγούμε για ποδήλατο, να πάμε στο γήπεδο. Όταν επιτέλους έγιναν όλα αυτά, έψαχνα σαν τρελός να βρω το rewind. Προσπαθούσα να τον θυμηθώ μωρό, προσπαθούσα να φέρω στη μνήμη μου την πρώτη του λέξη και το πρώτο του βήμα, όμως τα παιδικά κατορθώματά του είχαν σαρώσει τις μνήμες των βρεφικών του κατακτήσεων. Η γέννηση του δεύτερου παιδιού μου με ξαναγύρισε πίσω. Πάνες και πιπίλες από την αρχή, κλάματα (περισσότερα) και άγχος (λιγότερο). Και πάλι αυτή η ακατανίκητη επιθυμία να μεγαλώσει. Να παίζουν μαζί με τον αδερφό του, να πηγαίνουμε και οι τρεις στο γήπεδο, να διαβάζουμε παρέα τα βραδινά παραμύθια. Έγινε κι αυτό, γρήγορα – πολύ γρήγορα.
Αποφάσισα να συμφιλιωθώ επιτέλους με τον χρόνο, όταν η γυναίκα μου έμεινε έγκυος στο τρίτο παιδί μας. Να μη βιαστώ να μεγαλώσει, να ζήσω κάθε στιγμή μαζί της, όσο περισσότερο μπορώ. Να είμαι εκεί, όπως ήμουν για τους άλλους δύο, περισσότερο ανα-στοχαστικά, λιγότερο βιαστικά. Αλλά και να μη στερώ την παρουσία μου από τα αδέρφια της. Και πέτυχα το εξής: «Ξεχείλωσα» το 24ωρο! Γυρνούσα στο σπίτι, έπαιζα με τους μεγάλους, τους έβαζα για ύπνο και έτρεχα να προλάβω το μεταμεσονύκτιο ραντεβού με τη μικρή μου κόρη!
Η συν-κοίμηση μπορεί να είναι για κάποιους λανθασμένη μέθοδος, για μένα όμως ήταν η τέλεια λύση. 365 βράδια στο ίδιο κρεβάτι με την Ιωάννα αναπλήρωσαν τις 365 ημέρες που με έβρισκαν στη δουλειά, στον δρόμο ή στο παιχνίδι με τους άλλους δύο. Και όταν πριν από λίγες μέρες έσβησε το πρώτο της κεράκι, μέσα μου ΔΕΝ ευχήθηκα να μεγαλώσει γρήγορα. Και όχι από πατρικό προστατευτισμό… Αλλά γιατί κάθε μικρό της κατόρθωμα μας κάνει εκστατικά χαρούμενους και μας θυμίζει συνεχώς ότι οι κατακτήσεις των άλλων παιδιών μας δεν είναι απλές και αυτονόητες, όπως το πέρασμα του χρόνου τις κάνει να δείχνουν. Είναι μεγάλες και σημαντικές. Και ευτυχώς θα τις ζήσω όλες επί τρία.
Χρόνια πολλά στην Ιωάννα!