Τα τέσσερα παιδιά ήταν επιλογή και των δύο μας. Εκείνο που δεν ήταν επιλογή μας ήταν τα τέσσερα αγόρια. Η οικογένεια ολοκληρώθηκε μέσα σε οκτώ χρόνια. Με τέσσερα παιδιά και δύο εργαζόμενους γονείς η πραγματική ισότητα των δύο φύλων έρχεται αυτόματα, χωρίς νομοθετικές επιταγές. Και, κόντρα σε κάθε μορφή καταναλωτισμού, γίνεται πλήρης αξιοποίηση ρουχισμού, εξοπλισμού, δυναμικού. Ο ένας παίρνει τα ρούχα του άλλου, ο ένας φροντίζει τον άλλον και στο σχολείο και στο διάβασμα. Φυσικά οι τσακωμοί και οι αντιπαλότητες δεν λείπουν, είναι όμως λεπτομέρειες. Τα ξενύχτια, οι παιδικοί σταθμοί, οι αρρώστιες, οι νυχτερινές επισκέψεις στο Παίδων έχουν ξεχαστεί πλέον. Στο μυαλό έχουν μείνει οι καλοκαιρινές διακοπές σε κάμπινγκ. Παιχνίδια μέσα και έξω από τη θάλασσα, με την ισορροπία μεταξύ προσοχής και προστατευτισμού, η οποία παρεμπιπτόντως μαθαίνεται συν τω χρόνω από τα παιδιά και δεν διδάσκεται από κανέναν άλλον.  «Εσείς που έχετε πολλά παιδιά θα έχετε και κάτι ενδιαφέρον να πείτε», μου είπαν οι άνθρωποι του Τaλκ. Δεν ασπάστηκα αμέσως τον συνειρμό τους. Δεν ήξερα ότι έχω κάτι να πω.
Μέχρι που γύρισα στο σπίτι μου και έπεσα πάνω στο σημείωμα που είναι κολλημένο στον τοίχο του διαδρόμου: «Τι έκανα σήμερα – Τι δεν έκανα σήμερα – Τι θα κάνω αύριο – Πυθαγόρας». Προχωρώντας στο μπάνιο, βλέπω το πλυντήριο γεμάτο ρούχα και το σημείωμα στην πόρτα «Τα ρούχα περιμένουν να βγουν». Στο ψυγείο: «Δεν μας πειράζει αν κατεβάσετε τα σκουπίδια». Η επικοινωνία με τα παιδιά γινόταν από πολύ νωρίς (και) έτσι: με χαρτάκια κολλημένα στον τοίχο, στις πόρτες, στο ψυγείο, παντού. Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Δεν είναι εύκολη η συμβίωση με τέσσερα παιδιά και ιδιαίτερα του ίδιου φύλου. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ένα κορίτσι μεταξύ τους ίσως έφερνε ισορροπία στο σπίτι. Γιατί επικρατούσε και επικρατεί ένα αλαλούμ. Μόλις τελείωνε η εφηβική συμπεριφορά του ενός, ξεκινούσε του άλλου, με αποτέλεσμα το σπίτι να συμπεριφέρεται εφηβικά αιωνίως.
Παρ’ όλα αυτά, οι έντονες στιγμές ήταν τόσο δημιουργικές, που πιστεύω πλέον ότι ήταν οι μόνες ευτυχισμένες, ανεξάρτητα από το αν συνοδεύονταν από λύπη ή χαρά. Και οι στιγμές που καθόμασταν όλοι μαζί, γύρω από το τζάκι, τον χειμώνα. Για να συζητήσουμε, να πάρουμε από κοινού αποφάσεις, να παίξουμε, να διαβάσουμε ποιήματα, να πούμε ανέκδοτα. Εκεί, στην «ηδονή» της έντονης συζήτησης (αχ! αυτή η τηλεόραση) ανακαλύπτει κανείς τον εαυτό του και τους άλλους.
Τέσσερις… Ο ένας με έντονα στοιχεία, ντόμπρος, ειλικρινής, αθώος, ό,τι αναλάβει θα το φέρει εις πέρας.  Ο δεύτερος, τελειομανής, αρχηγός. Ο τρίτος, ισορροπιστής, δημιουργικός, αθόρυβος, κάνει το δικό του… και το δικό μας. Ο τέταρτος, ιδιοφυΐα, σκληρός κριτής, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Αυτό που επιδίωκα πάντα ήταν να δοκιμαστούν οι αδελφικές σχέσεις τους στα δύσκολα, σε συμφέροντα, θυσίες, επιθυμίες. Στο κάτω κάτω, όλα δοκιμάζονται στη ζωή. Και ο σύντροφος, και ο αδερφός, και ο φίλος, και ο συνέταιρος. Και αν αντέξουν στα δύσκολα: τότε μη φοβάσαι τίποτα!
Άφησα πάλι τελευταία τη γυναίκα μου. Μάνα τους, φίλη τους, ηρωίδα. Που την προσέχουν πέντε άνδρες πια.