Αυτή την Κυριακή, όπως, απ’ ό,τι είδα στα σόσιαλ, η πλειονότητα των ελληνικών σχολείων, το σχολείο μας είχε αποκριάτικο πάρτι. Όμως, φέτος το πάρτι δεν έλαβε χώρα στο γυμναστήριο και στην αυλή, αφού πέρυσι συνέβησαν κάμποσες καταστροφές και δεν τηρήθηκαν οι απαγορεύσεις για χαρτοπόλεμο και spray. Ο Σύλλογος Γονέων, ως διοργανωτής, πολύ σωστά δήλωσε ότι δεν αναλαμβάνει την ευθύνη ενός ακόμα αποκριάτικου χορού που θα μπορούσε να καταστρέψει τους χώρους του σχολείου και τη λύση έδωσε μία… disco.
Εχθές, λοιπόν, στις 11 το πρωί ή μάλλον στις 11:00 τα χαράματα (Κυριακή γαρ), βρεθήκαμε γονείς και παιδιά (τα παιδιά για πρώτη φορά- όπως είπε ο ούτε 10χρονος γιος μου: “Δεν έχω ξαναπάει σε ντίσκο”- και οι γονείς μετά από πολλά χρόνια) σε μία όμορφη ντισκοτέκ, βγαλμένη-εμφανισιακά τουλάχιστον- από τα έιτις. Ομολογώ ότι βαριόμουν… Δεν τη βρίσκω στους αποκριάτικους χορούς. Τα προηγούμενα χρόνια με υγιές πόδι χόρευα λίγο και κάπως το ευχαριστιόμουν. Φέτος, στην ανάρρωση ακόμα από βαρύ σπάσιμο, δεν είχα την πολυτέλεια του χορού. Επίσης, λόγω αντιβίωσης, δεν μπόρεσα να πιω αλκοόλ, αλλά την έβγαλα με χυμό. Οπότε, ο χορός δεν μου πέτυχε…
Άλλωστε, αν και βρισκόμασταν σε ντίσκο, η μουσική δεν ήταν ντίσκο, για την οποία τρελαίνομαι. Όλα τα ελληνικά και ξένα χιτάκια της εποχής, που λατρεύουν τα παιδιά μας, ενώ σε μας προκαλούν φλύκταινες, συμπυκνώθηκαν μέσα σε ένα τετράωρο. Ναι ναι καλά διαβάσατε τετράωρο. Φέτος δεν είχα καν διάθεση για μεγάλη μεταμφίεση… Καλά, ούτε και πέρυσι είχα, αλλά, τέλος πάντων, κάτι παραπάνω είχα κάνει. Ντύθηκα, λοιπόν, με μισή καρδιά, σιχτιρίζοντας, στις 10:50 και θα ονόμαζα την μεταμφίεσή μου κακοποιημένη αράχνη, αφού φορούσα μία στραβή αράχνη-στέκα στα μαλλιά, μία άσχημα σχεδιασμένη αράχνη στο μάγουλο μου (δεν πιάνει το χέρι μου) και μία καρφίτσωμενη αράχνη στο φουστάνι μου.
Από την άλλη, όμως, τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα. Χάρι Πότερ ο Δημήτρης, μεγάλος φαν βιβλίων και ταινιών, έμάγισσα η Ελεάννα, φαν της Μάτζικα ντε Σπελ, του έδωσαν και κατάλαβε. Έπαιξαν, χάθηκαν για ώρες ανάμεσα σε καουμπόηδες και πειρατές και νεράιδες και μάγους και νύφες και πριγκίπισσες και πανκ και Anonymous και ποδοσφαιριστές και λυκάνθρωπους και τίγρεις και δράκους και Σπάιντερμαν και νίντζα και λυκανθρώπους και σαμουράι και Ινδιάνες και διαβολάκια και αγγελάκια, πέταξαν και ξαναπέταξαν σερπαντίνες, κυνηγήθηκαν, χόρεψαν, ούρλιαζαν, ξεφάντωσαν.
Τώρα οι γονείς. Μάλλον ας μιλήσω καλύτερα για τον εαυτό μου. Πέρασα μέτρια, κυρίως γιατί η μουσική ήταν τόσο δυνατά, που δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Έβλεπα πολλούς φίλους με τους οποίους είχα πολλά να πω, αλλά δεν τους πλησίαζα, γιατί η επικοινωνία μέσα στον πανζουρλισμό ήταν αδύνατη. Ίσως, λοιπόν, πολλοί γονείς περάσαμε μέτρια γιατί… γεράσαμε. Η disco μάς θύμισε τα παιδικά και εφηβικά και μετεφηβικά μας χρόνια, απλά μας έλειπαν οι αντοχές. Βγαίναμε κάθε τόσο έξω στο φως για καφέ και τσιγάρο, να πάρουμε ανάσα από κει μέσα. Απλά εγώ το ‘χω κομμένο το τσιγάρο (αν και χτες κάποια στιγμή, ομολογώ, σκέφτηκα να το ξαναρχίσω), οπότε έβγαινα μόνο για τζούρες αέρα και λίγα κουτσομπολιά.
Συνοψίζοντας, δεν μου αρέσουν τα σχολικά αποκριάτικα πάρτι, γιατί έχει πολλή φασαρία και καταλήγεις να κυνηγάς μασκαρεμένα παιδιά που κάνουν βλακείες, πιστά στο καρναβαλικό πνεύμα, ομολογώ, και τελικά δεν κυνηγάς το δικό σου παιδί αλλά ένα άλλο με την ίδια στολή. Όμως το υφίστασαι και θα το υποστείς ξανά και ξανά, γιατί στα περισσότερα παιδιά αυτή η φάση αρέσει. Διότι επί ένα τετράωρο δεν βαρέθηκαν ούτε λεπτό και ξέφυγαν από τη ρουτίνα. Και εάν οι συνθήκες ήταν λίγο πιο parent friendly (ξέρετε, τσαγάκι, χαμομηλάκι, lounge μουσικούλα και μαξιλάρες) θα ήταν ευκαιρία και για εμάς να ξεφαντώσουμε. Με τον τρόπο μας.
Θα πω, όμως, τον πόνο μου. Σε μία Disco θα ήθελα να ακούσω Disco και όχι Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα και Ντεσπασίτο. Τέλος πάντων για τα παιδιά μου-ρε γαμώτο- θα το υποστώ για λίγα ακόμα χρόνια, όσο χρειαστεί. Μετά θα βαρεθούνε κι αυτά. Μετά θα γίνουν φοιτητές και θα τρέχουν με τα ΚΤΕΛ Πάτρα για κάνα δυο χρόνια και θα κοιμούνται με μαυροδάφνες στα παγκάκια και μετά θα το βαρεθούν κι αυτό και μετά θα γίνουν γονείς και θα δουν τη γλύκα. Πάντως, για εκείνα είναι πολύ σημαντικό ότι μεταμορφώθηκαν για κάμποσες ώρες σε μάγους και το… πίστεψαν ότι είναι μάγοι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σύλλογο Γονέων που βάζει πάρα πολλή ενέργεια κάθε χρόνο ώστε, τουλάχιστον τα παιδιά μας, να μπουν στο κλίμα τον ημερών και για ένα τετράωρο να μεταμορφωθούν σε ό, τι γουστάρουν. Και του χρόνου λοιπόν. Θα το αντέξουμε. Και να ξέρετε ότι θα έδινα και εγώ ξημερώματα δικαιώματα αλλά 12 το βράδυ με 7 το πρωί κοιμάμαι. Και μετά από τέτοια πάρτι, ίσως κοιμάμαι και λίγο πιο νωρίς… Καλές Απόκριες.
