Περνάω, νομίζω, ως μαμά τριών δραστήριων παιδιών, ένα μεγάλο μέρος της ημέρας μεταφέροντας τα από δω σε φίλους, μαθήματα, θεραπείες, προπονήσεις. Το πίσω κάθισμα μοιάζει πια με μικροσκοπικό δωματιάκι εξομολόγησης: τα παιδιά μου διηγούνται τις μικρές τους καθημερινές αμαρτίες και εγώ δίνω τη ανάλογη άφεση (που συνήθως συνοδεύεται από το σχετικό κήρυγμα, ε;).

Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε η ώρα για τη δική μου εξομολόγηση, καθώς ο εννιάχρονος Άγγελος με ρώτησε αν μόνο οι παντρεμένοι κάνουν παιδιά. Του εξήγησα πως όχι, παιδιά μπορούν να αποκτήσουν και δυο άνθρωποι που δεν θέλουν να παντρευτούν, από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύονται και δεν θέλουν παιδιά, άνθρωποι που θέλουν παιδιά και δεν μπορούν να αποκτήσουν, άλλοι που αποκτούν χωρίς να θέλουν. Και αφού εξαντλήσαμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς που περιελάμβαναν και το φύλο των γονιών, (ας πούμε, ναι δύο γυναίκες που αγαπιούνται μπορούν να αποκτήσουν παιδιά), φτάσαμε αναλυτικά και στον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα παιδιά. Τον οποίον ο μικρός είχε χαζοακούσει από τον μεγάλο, αλλά τη στιγμή εκείνη είχε την ευκαιρία για dolby surround περιγραφή που φρόντισα να περιλαμβάνει τα «πάντα όλα».

Η συζήτηση οδήγησε σε διάφορες πολλές τρομερά αστείες ερωτήσεις και διαπιστώσεις εκ μέρους του (η μια ήταν ότι σεξ δεν κάνεις μόνο για να κάνεις παιδιά-συνεπώς-ω τι έκπληξη- η μαμά, ΝΑΙ, έχει κάνει σεξ περισσότερες από τρεις φορές), οπότε εγώ μετά έσπευσα να την επαναδιηγηθώ σε κολλητή μου φίλη που σοκαρίστηκε στο άκουσμα όλων αυτών που μοιράστηκα με τον μικρό. «Και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ο μικρός να ξέρει όλα αυτά για την περίοδο;», μου είπε.

Γιατί για να σεβαστεί κάποιος το σώμα του άλλου πρέπει να καταλάβει πώς λειτουργεί και να αντιληφθεί όλα τα θαύματα που αυτό μπορεί να μετουσιώσει. Γιατί η άγνοια οδηγεί σε λανθασμένες υποθέσεις, που αποκρυσταλλώνονται ως αξιώματα. Αυτά τα αξιώματα με τη σειρά τους αγχώνουν τα κορίτσια, που βιάζονται να μεγαλώσουν, τα οποία με τη σειρά τους αγχώνουν τα αγόρια που ψάχνουν τρόπο να τα προσεγγίσουν τώρα που μεγάλωσαν απότομα. Ένας κύκλος πρώιμης, «κάτι σαν» ενηλικίωσης των ακόμη παιδιών μας, με λανθασμένες εικόνες για την αγάπη και τον έρωτα. Και ναι, σίγουρα, ρόλος μας δεν είναι να παίζουμε τον Θάνο Ασκητή πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά να είμαστε εκεί με πραγματικά ειλικρινείς απαντήσεις, όταν εκείνα τις χρειαστούν.