Σε μια κίτρινη σακούλα βρέθηκε ο Ναμπίλ ή ο Χασάν ή η Λίντα ή ίσως να την έλεγαν Ιμέλντα.

Ακόμη δεν έμαθε κανείς το όνομά της.

Ακόμη δεν τον εντόπισε κανείς από τους δικούς του.

Οι γονείς του νομίζουν ότι έχει μπλέξει με τις τόσες δουλειές στην Ελλάδα και δεν βρίσκει χρόνο για να τους τηλεφωνήσει.

Τα αδέρφια της ρωτούν φίλες και άλλες συγγενείς της αλλά κανείς δεν είχε νέα της για ημέρες. Ίσως η οικογένεια στην οποία εργάζεται να πήγε για διακοπές. Τους είχε πει ότι έχουν ένα εξοχικό λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Εκεί θα είναι, ίσως να μην έχει καλό σήμα στο σημείο και γι’ αυτό να μην έχει επικοινωνήσει μαζί τους. Θα περνάει καλά και ξεχάστηκε η άτιμη!

Οι κίτρινες σακούλες έχουν όνομα και όνομα δεν έχουν.

Ποιος να τις αναζητήσει;

Τα ξερά κλαδιά που όσο καθάριζαν σιγοτραγουδούσαν ένα τραγούδι από την πατρίδα τους, τα αγριόχορτα που καθώς ξερίζωναν από την γη έλεγαν σε συλλαβές το όνομα της αγαπημένης τους στην πατρίδα, οι κήποι που πότιζαν και είχαν στάξει στο χώμα τους ιδρώτα και δάκρυα, κάηκαν την ίδια ημέρα μαζί τους.

Τα κραταιά πιστοποιητικά που έχουν την δύναμη να ανοίγουν σύνορα, να ξεκλειδώνουν εισόδους χωρών και ηπείρων, τα χαρτιά που με κόπο και χρήματα εκδόθηκαν από κάποια ανάλγητη αρχή, έγιναν στάχτη και αυτά.

Και αυτή η κίτρινη σακούλα δεν έχει κανέναν οικείο κοντά της για να την ταυτοποιήσει.

Οπότε περιμένει και περιμένει και περιμένει στα αζήτητα μιας ξένης χώρας.

Μέχρι που ανοίγει αυτή η ξένη γη και την καταπίνει, έτσι, δίχως όνομα, λες και καμιά μάνα δεν την προσφώνησε κάποτε με λαχτάρα, δίχως πρόσωπο, λες και καμιά γυναίκα δεν τον ονειρεύτηκε στα ερωτευμένα όνειρά της, σαν να μην υπήρξε ποτέ, λες και η φωτιά πέρασε απλά από πάνω τους και όχι από μέσα τους.

Η γη της επαγγελίας καμιά φορά είναι η πιο σκληρή, δεσποτική τιμωρία.

Η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, έζησε μαζί με την οικογένειά της από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνει κάτι για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους και τους εγκαυματίες που παλεύουν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και ήθος καθώς και τον τόπο, το ίδιο το Μάτι, στο οποίο έχει ζήσει πανέμορφες στιγμές της ζωής της και το αγαπά, αυτόν το χρόνο που πέρασε έγραψε 13 διηγήματα και ευχαριστεί θερμά το Taλκ που θα δημοσιεύει ένα κάθε ημέρα, μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πρώτη μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ. Για να μην ξεχάσει κάνεις. Για το Μάτι.