Ήμουν νομίζω γύρω στα οκτώ, όταν ένα μεσημέρι ο πατέρας μου αιφνιδίασε ευχάριστα εμένα και την αδερφή μου περιμένοντάς μας έξω από το σχολείο. «Πάμε να αγοράσουμε σκύλο» μας είπε, κι εμείς πετάξαμε από τη χαρά μας, όπως αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Κρυφά από τη μαμά, η οποία –παρά την γκρίνια της– όταν πρωτοαντίκρισε το ημίαιμο κόλεϊ που διαλέξαμε, το αγάπησε με την πρώτη ματιά. Το ονομάσαμε Ζαΐρα, γιατί, όπως μας είπε η μαμά, τα σκυλάκια ακούν καλύτερα στο «ρ», και το βάλαμε σε μία κούτα να κοιμηθεί με κουβέρτες και ένα ρολόι που έκανε τικ τακ, για να της θυμίζει τη μαμά της.
Η Ζαΐρα μεγάλωνε μαζί μας, αλλά αντιστρόφως ανάλογα με τις κάλτσες και ό,τι λούτρινο κυκλοφορούσε στο σπίτι, τα οποία αποδεκατίζονταν σε περίπτωση που τα αφήναμε σε κοινή θέα. Ιδιαίτερη αδυναμία είχε στα ξύλινα πόμολα των κομοδίνων μας, τα οποία σιγά σιγά εξαφάνισε, με αποτέλεσμα να ανοίγουμε τα συρτάρια μας με συνδετήρες, τσιμπιδάκια και μαχαιράκια αλά Μαγκάιβερ. Εγώ και η αδερφή μου διασκεδάζαμε με τα πάντα και κοιμίζαμε τη Ζαΐρα στους καναπέδες και τα κρεβάτια μας, ενώ ξεκαρδιζόμασταν όταν έπρεπε να σκουπίσουμε τους καλεσμένους με την ηλεκτρική (στην κυριολεξία) πριν φύγουν από το σπίτι μας, για να απαλλαχτούν από την επίκτητη γούνα τους. Η μαμά μαγείρευε το φαγητό της, την πήγαινε βόλτες όταν εμείς δεν ήμασταν σπίτι –και όσο μεγάλωνε το σκυλί μας τόσο λιγότερο ήμασταν σπίτι, γιατί μεγαλώναμε κι εμείς–, την έτρεχε για εμβόλια και μπάνια και καθάριζε το σπίτι. Η μαμά μας την αποχωρίστηκε ύστερα από δεκαπέντε χρόνια γλυκιάς αλλά κουραστικής συμβίωσης, όταν ήμουν έξω για σπουδές. Η μαμά αγάπησε πιο πολύ από όλους στην οικογένεια τον σκύλο που εμείς διαλέξαμε.
Αυτήν τη μικρή ιστορία φέρνω στο μυαλό μου κάθε φορά που ο εξάχρονος Γιώργος με εκλιπαρεί για σκύλο και εγώ είμαι έτοιμη να ενδώσω. Είμαι σίγουρη ότι θα τον λατρεύει, όπως επίσης ξέρω ότι θα του μαγειρεύω, θα τον πηγαίνω βόλτα, θα του κάνω εμβόλια και πιθανότατα θα τον αποχωριστώ όταν ο Γιώργος θα είναι έξω για σπουδές. Αποφάσισα ότι προς το παρόν δεν θέλω τέταρτο παιδί. Όταν θελήσω θα πάρω αμέσως ένα σκυλάκι. Προς το παρόν, Γιώργο μου, με γεια τα παπαγαλάκια σου!