Από το facebook της Ίριδας Γκάζου-Φαρμάκη. Μακάρι όλοι να είχαν το θάρρος της να μιλήσουν δημόσια (έστω και αργά) για ένα θέμα ταμπού, που μαστίζει, όμως, χιλιάδες παιδιά. Τη σεξουαλική παρενόχληση εντός οικογένειας. Ένα θέμα για το οποίο σχεδόν κανείς δεν μιλά. Και κανείς δεν βοηθάει αυτά τα παιδιά, τα κακοποιημένα παιδιά, που μεγαλώνουν με ένα βάρος στην πλάτη τους από το οποίο δεν απαλλάσσονται ποτέ.
“Σήμερα πέθανε ο παππούς μου, ο οποίος με είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά όταν ήμουν παιδάκι.
Ήταν πολύ προσεκτικός,ώστε να μην υπάρχει τρόπος να καταλάβει κάποιος κάτι και εγώ δεν το είπα σε κανένα. Όλα αυτά τα χρόνια,αν “ξεχάσω” το συγκεκριμένο γεγονός ήταν σωστός παππούς,με βοήθησε οικονομικά στις σπουδές,στο πρώτο μου αυτοκίνητο κ.λ.π
Όταν έμαθα τον θάνατό του ένοιωσα τεράστια απογοήτευση από τον εαυτό μου… ένιωσα δειλή και δυστυχισμένη που δεν τον αντιμετώπισα κατά πρόσωπο όσο ζούσε. Σκέφτηκα όλους αυτούς που κάνουν κακό και δεν κατηγορούνται ποτέ και είναι κρίμα…και άδικο. Δυσκολεύουν την ζωή ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα. Κι εμείς,τα άτομα που το έχουμε υποστεί, νιώθοντας ντροπή και μη θέλοντας να δημιουργήσουμε θέμα, μην θέλοντας να στεναχωρήσουμε κανέναν,σκεπτόμενοι ότι είναι πλέον αργά,δεν λέμε τίποτα. Κακώς.
Σταμάτησα να το κρατάω κρυφό στα τριάντα μου,όταν το κουβέντιασα με κάποια κοντινά μου άτομα. Ο πάππους είχε φτάσει ήδη τα ενενήντα και θεωρώ ότι δεν ήταν σε θέση νοητικά και σωματικά να λογοδοτήσει για τις πράξεις του. Παρόλα αυτά, μετανιώνω που δεν μίλησα νωρίτερα. Χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός μου, είναι σαν τον “προστάτευσα” από την κοινή γνώμη και τις ευθύνες του. Έχω μετανιώσει που τον κάλυψα, μακάρι να είχα μιλήσει από την πρώτη στιγμή. Μακάρι να είχα βγάλει μια ντουντούκα και να το είχα βροντοφωνάξει.
Νιώθοντας πιο ήρεμη,αποφάσισα να κάνω αυτή την δημοσίευση για να πω σε όσους ή όσες παρενοχλούν ή έχουν παρενοχλήσει στο παρελθόν:
1) Σταματήστε αμέσως?! 2) Πηγαίνετε ΤΩΡΑ σε ειδικό για θεραπεία. 3) Ενημερώστε τους υπόλοιπους ανθρώπους για όσα έχετε κάνει, ώστε να μπορούν να σας αποφύγουν. Η ντροπή είναι δική σας και θα πρέπει να ζήσετε με αυτή.
Επίσης θέλω να πω σε όσες και όσους έχουν παρενοχληθεί:
Καταρχάς, δεν ξέρω αν βοηθάει αλλά σας καταλαβαίνω και σας στέλνω θάρρος! Επίσης,
1) Η ντροπή ανήκει σε αυτόν που φταίει,όχι σε μένα,όχι σε σας.
2) Όσο δύσκολο κι αν είναι, μιλήστε… αν δεν πείτε τίποτα, υπάρχει κίνδυνος ο θύτης να συνεχίζει ανενόχλητος για χρόνια. Κρατώντας το κρυφό,ο μόνος που νιώθει άσχημα είστε εσείς?
3) Κουβεντιάστε το,αναλύστε το, επεξεργαστείτε το,με όποιον τρόπο νιώθετε ότι βοηθάει. Επίσης η βοήθεια ενός ειδικού μπορεί να φανεί πολύτιμη!
4) Αυτό που σας συνέβη (για την ακρίβεια δεν συνέβη μόνο του, κάποιος το έκανε και είναι ο μοναδικός και μόνος υπαίτιος???)είναι πολύ άσχημο και δυστυχώς δεν μπορεί να σβηστεί σαν να μην έγινε ποτέ. Όμως η ζωή συνεχίζεται και είναι δικιά μας,δεν θα έπρεπε να είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει ή μας περιορίζει. Άλλος έφταιξε,ας κουβαλήσει και το βάρος!
Τέλος, όσοι έχουν παιδιά πείτε τους αν κάποιος τα πειράξει να το πουν, όχι απλά σε σας αλλά σε όλους! Οι θύτες θα πρέπει να φοβούνται και να ντρέπονται,όχι τα παιδιά. Ντροπή είναι να το κάνεις….αν στο κάνουν είναι τρομερή ατυχία,στα όρια της δυστυχίας. Προστατεύστε τα παιδιά σας, διδάσκοντάς τους να μιλάνε ελεύθερα.
“Τα εν οίκω μη εν δήμω” είναι μια ανόητη φράση που τις περισσότερες φορές προστατεύει τα λάθος άτομα. Όπως επίσης και το “Σε ρώτησε κανείς αν είναι ο κώλος σου άσπρος ή μαύρος;”, μια άλλη εξίσου ανόητη φράση που συνήθιζε να λέει ο παππούς μου, όταν ήθελε να τονίσει ότι δεν πρέπει να μοιραζόμαστε με τρίτους πληροφορίες που μας αφορούν προσωπικά. Τις απορρίπτω και τις δύο.
Μακάρι να είχα μιλήσει νωρίτερα.
Το όνομά του ήταν Γεώργιος Φαρμάκης”.
Δυστυχώς συμβαίνει τακτικά κ καλύπτεται από πάρα πολλούς, πολλές φορές κ από άτομα που δεν πάει καν το μυαλό μας… Το θέμα είναι, αν μιλήσεις κ αντιδράσουν σα να μη σε πιστεύουν, τι γίνεται? Ποιο το αποτέλεσμα?