Αγαπητό ημερολόγιο,
Εδώ προς το παρόν περνάμε καταπληκτικά. Μένουμε μέσα, βλέπουμε σειρές και ταινίες, διαβάζουμε, περνάμε παρά πολύ ωραία, μετά σκεφτόμαστε το έξω και τη συνθήκη αναγκαστικού και βίαιου εγκλεισμού από την δημοκρατική κυβέρνηση και χτυπιόμαστε από τα νεύρα μας, μετά έχουμε και ενοχές που αυτοί μας φυλάκισαν μέσα και εμείς περνάμε ωραία, μετά διαβάζουμε Μίσσιο και λέμε «εντάξει δεν είναι κακό να περνάς καλά στη φυλακή αρκεί να μη χάνεις τη συνείδηση ότι είσαι φυλακισμένος από την εξουσία», εδώ όμως μπερδευόμαστε λίγο γιατί η εξουσία αυτές τις μέρες είμαστε εμείς αφού εμείς ζητάμε να μας κλείσουν μέσα και να μας απαγορεύσουν τις εξόδους, τα χε πει κι ένας Φουκό -όχι αυτός με το εκκρεμές, ένας άλλος που ακόμα εκκρεμεί να τον καταλάβουμε γιατί τα έλεγε λίγο δύσκολα και πολύ ωραία- αλλά γενικά είμαστε σε μια ωραία διεργασία!
Σήμερα λοιπόν, που ο Πωλ επιβεβαιώνεται γιατί «Η κόλαση είναι οι άλλοι» που αντί για ανθρώπους τους βλέπουμε πια σαν κρούσματα, σήμερα που εμείς στην Ελλάδα που δεν είχαμε καν λέξη να μιλήσουμε το «othering», το πως κάνουμε δηλαδή τον μετανάστη «άλλο» και «ξένο» και του αποδίδουμε αρνητικές ιδιότητες σε μια προσπάθεια να τον αποκλείσουμε, σήμερα όχι απλώς φτιάξαμε λέξη (ετεροποίηση μου το ‘πε ένας δάσκαλος που μιλάει στα πανεπιστήμια και γίνεται χαμός), αλλά σήμερα, τους κάναμε όλους, άλλους.
Σήμερα είμαστε εμείς μόνο όταν είμαστε σπίτι μας και όποιος βγει σε δημόσιο χώρο γίνεται αυτόματα μετανάστης. Είναι άλλος, είναι εν δυνάμει ξενιστής και άρα ξένος και επικίνδυνος. Είμαστε όλοι μετανάστες πια, όχι μόνο οι άνθρωποι που δεν έχουν σπίτια αλλά και όσοι τολμούν να βγουν από αυτά και είναι και κάπως καλό αυτό γιατί αν κάνεις το λάθος και βγεις, νιώθεις κ εσύ πως είναι να είσαι για όλους «ξένος που θα έπρεπε να έχει μείνει σπίτι του», όπως κάνουμε τόσα χρόνια σε αυτούς.
Σήμερα λοιπόν που ο χρόνος έχει καταργηθεί ενώ συνεχίζει να κυλάει για τα φυλακισμένα σώματα μας, σου δίνω αγαπημένο μου ημερολόγιο πολλά φιλιά «μέχρι νεοτέρας» όπως είπε και η κυβέρνηση και όλα συνεχίζουν εντελώς κανονικά με ψωμί μουχλιασμένο, δυο εβδομάδων, με παιδεία από μακριά σε υπολογιστές με antivirus και με ελευθερία κατ’ οίκον μοναχά, αλλά με περισσή ασφάλεια και ατομική υγεία, σε φιλώ ημερολόγιο μου και επιστρέφω στο κρεβάτι μου να «καταναλώνω περιεχόμενο», όπως αρέσει στις εταιρίες παραγωγής να λένε για τις τέχνες που παράγουν, να συνεχίσω δηλαδή την σειρά που βλέπω στον φορητό μου υπολογιστή, μη φορητός πλέον ως άνθρωπος, σε μια αφόρητη πραγματικότητα.
Ο Γιώργος Παραδείσης είναι ψυχοθεραπευτής και ιδρυτής του Εργαστηρίου Συστημικής ψυχολογίας και παιδαγωγικής «Ροδάκινο»,