Ένα από τα πασχαλινά έθιμα είναι και το τσούγκρισμα των αυγών. Τα αυγά βάφονται παραδοσιακά κόκκινα τη Μεγάλη Πέμπτη και αρχίζουν να τσουγκρίζονται αμέσως μετά την Ανάσταση και βέβαια την Κυριακή του Πάσχα. Πριν από την κατανάλωσή τους, ιδιαίτερα στο πασχαλινό τραπέζι, ο καθένας διαλέγει το δικό του και το τσουγκρίζει με το αυγό ενός άλλου. Όποιος έχει το αυγό που δεν έσπασε, το τσουγκρίζει στη συνέχεια με το αυγό τρίτου και ούτω καθεξής μέχρι να αναδειχθεί αυτός που έχει το πιο ισχυρό αυγό. Ο οποίος κατά την παράδοση θα έχει για το επόμενο χρονικό διάστημα καλή τύχη, δύναμη και ευλογία.
Έχω παρατηρήσει/ακούσει/ διαβάσει και κυρίως βιώσει (ως παιδί) την τάση ορισμένων γονέων ή παππουδογιαγιάδων (στη δική μου περίπτωση) να βρίσκουν τρόπους να εξασφαλίσουν ότι νικητής στην πασχαλινή αυγομάχη θα αναδειχτεί το παιδί ή τα παιδιά της οικογένειας. Όταν ήμουν μικρή φυσικά ενθουσιαζόμουν που νικούσα κάθε, μα κάθε, Πάσχα, μέχρι που κάποια στιγμή μού αποκαλύφθηκε από τη μητέρα μου (που είχε επίσης φρικάρει από την επιμονή των γονέων της στην εξαπάτησή μου) ότι το ετήσιο αυγό μου ήταν… χήνας, εξ’ ού και μεγαλύτερο και ισχυρότερο. Ένα αυγό, ειδικά αγορασμένο και βαμμένο και προετοιμασμένο για το παιδάκι που δεν πρέπει να λυπάται, που δεν πρέπει να χάνει. Ήττα-σοκ. Γύρω στα 6-7 μου. Αλλά, αλήθεια, μέχρι ποια ηλικία σκόπευαν να με κοροϊδεύουν; Καταλαβαίνω απόλυτα την πρόθεση των ενηλίκων, που είναι να δουν ένα μικρό παιδί να χαίρεται, αλλά εν τέλει νομίζω ότι τα παιδιά απλά χαίρονται με την όλη φάση και επίσης απογοητεύονται διπλά και τριπλά όταν ανακαλύψουν επιτέλους γιατί κέρδιζαν διαρκώς και μόνο εκείνα.
Ενθυμούμενη τη μεγάλη μου ματαίωση εκείνης της χρονιάς, ότι τελικά νικούσα στημένα όλα τα προηγούμενα Πάσχα και όχι γιατί είχα το δυνατότερο αυγό ή τη μεγαλύτερη τύχη, αποφάσισα ότι δεν θα ξεγελάσω ποτέ τα παιδιά μου έτσι. Νικάει στο τσούγκρισμα όποιος τύχει να νικήσει. Αυτή είναι η ζωή. Αντίθετα, έχουμε μάθει να χαιρόμαστε και με τη χαρά των άλλων. Δεν έχουμε ξύλινα αυγά, αυγά χήνας, πάπιας, στρουθοκαμήλου, ή τριπλά βαμμένα με ειδικό σπρέι που κάπως τα κάνει άθραυστα (μπορείτε να βρείτε δεκάδες site με οδηγίες στο διαδίκτυο). Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη βασιλόπιτα και το φλουρί την Πρωτοχρονιά. Ποτέ στημένη στο σπίτι μας. Είναι καθαρά θέμα τύχης το πού θα πέσει το φλουρί, οι νικητές μπορεί να είναι ενήλικες, παιδιά, φτωχοί, Χριστοί, γάτες, σπίτια και ποτέ κανείς δεν έκλαψε ή δεν παραπονέθηκε για αυτό. Το ίδιο νόστιμη είναι, άλλωστε, η πίτα!
Η γνώμη της ειδικού
Σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια κ. Σουζάνα Παπαφάγου, τα παιδιά πρέπει από μικρά να μάθουν ότι στη ζωή και κερδίζουμε και χάνουμε. Δεν τα βοηθάει να τους δίνουμε την ψευδαίσθηση ότι η τύχη είναι πάντοτε με το μέρος τους. Και άλλωστε, αυτό μέχρι ποια ηλικία θα γίνεται; Πότε θεωρείται το παιδί αρκετά μεγάλο για να τα βάλει (επιτέλους) με την τύχη του που εν τέλει ακολουθεί και για αυτό την πορεία που ακολουθεί για όλους; Όταν συνυπάρξει με άλλα παιδιά, όταν φύγει από την οικογένειά του και πάει στο σχολείο, όταν αρχίσει να καταλαβαίνει ότι εκτός από νικητές υπάρχουν και ηττημένοι, πώς θα διαχειριστεί την “ατυχία” αν έχει μάθει να έχει δεδομένη την “τύχη”; Όπως υποστηρίζει, λοιπόν, η κ. Παπαφάγου, για να διευκολύνουμε τα παιδιά μας, πρέπει να τα έχουμε καλά εμείς με τις ματαιώσεις της ζωής. Που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ας κάνουμε μια αρχή φέτος, με ένα δίκαιο για όλους τσούγκρισμα. Καλό Πάσχα!