Τα καλύτερα αποκριάτικα πάρτι της ζωής μου ήταν στα εφηβικά τα χρόνια! Σε ένα –στο καλύτερο– είχα ντυθεί πόρνη και ο φίλος μου ο κολλητός τραβεστί. Το τι θραύση είχαμε κάνει, δεν λέγεται! Διότι οι υπόλοιποι αναλώθηκαν στο ψάξιμο ετοιματζίδικων στολών και εμείς απλώς τις επινοήσαμε με μια καλή περούκα, σέξι ρούχα, ψηλοτάκουνα, μπόλικο μακιγιάζ και συμπεριφορά πρωταγωνιστών σε… κόντρα ρόλο. Τότε πήγαινα Γ΄ λυκείου. Από τα 17 μου και μετά, πάντα συμμετέχω σε αποκριάτικα πάρτι και πάντα οι στολές που επιλέγω είναι αυτοσχέδιες.
Πριν, όμως, από τα 17 μου, οι μέρες των Αποκριών ήταν οι μαύρες μέρες στο ετήσιο εορτολόγιο. Με έθλιβαν, με έκαναν να κλαίω. Κι όσο έβλεπα ξέφρενο κέφι στα πάρτι φίλων, στην αποκριάτικη σχολική γιορτή, τόσο περισσότερο ένιωθα δυστυχισμένη. Ήταν γιατί δεν ήθελα να χωθώ μέσα στη στολή της βασίλισσας της νύχτας, που στη Γ΄ δημοτικού μού ήταν μάξι, στη Δ΄ δημοτικού μού ήταν μίντι και στην Ε΄ δημοτικού μού ήταν μίνι. Ήταν η στολή της ξαδέλφης μου της Σοφίας, που δεν της έκανε πια. Ποιο το πρόβλημα; Αυτό της επιβολής μιας στολής που δεν σου αρέσει, δεν σου ταιριάζει. Της επιβολής μιας στολής που τη φόραγε η ξαδέλφη σου και τυχαίνει να τη φορούν ταυτόχρονα και δύο άλλες φίλες σου. Καμιά πρωτοτυπία, καμιά έμπνευση, καμιά διαφορετικότητα!
Περνώντας τα χρόνια, αυτά που τώρα γράφω τα είχα διαγράψει από τη μνήμη μου… για το καλό μου. Έλα ντε που η κόρη μου, στα 8 της, μου τα θύμισε με τον τρόπο της, που είναι ακριβώς ίδιος με τον δικό μου όταν ήμουν στην ηλικία της. «Μαμά, μη μου πεις ότι θα ντυθώ πάλι Κινέζα! Ξέχνα το!» Τη στολή της Κινέζας την έχω ξεχάσει ήδη. Αυτές τις μέρες τελειοποιώ μαζί της τη στολή της Ινδής. Και μη νομίζετε ότι πιάνουν τα χέρια μου…