Ωστόσο τώρα πια που έχω διανύσει μεγάλες διαδρομές, σπούδασα πολύ, ταξίδεψα πιο πολύ από όσο είχα φανταστεί, γνώρισα ανθρώπους από ένα ευρύτατο κοινωνικό φάσμα, έγραψα βιβλία που είχα την τύχη να δω τυπωμένα, είχα ερωτικές σχέσεις πριν γνωρίσω τον πατέρα των παιδιών μου, πριν ζήσω μαζί του και χωρίσουμε τελικά, τώρα πια κοιτάω πίσω σε εκείνο το κορίτσι των δεκαεννιά χρόνων, τη μαμά μου, αναστοχαστικά.

Με αφορμή την επαίσχυντη «συζήτηση» που προσπαθούν κάποια ακραία αντιδραστικά ακροδεξιά στοιχεία να επαναφέρουν στον δημόσιο διάλογο σχετικά με τις εκτρώσεις, έρχονται στο νου μου τα κορίτσια στην ελληνική επαρχία που αναγκάστηκαν να παντρευτούν σχεδόν ανήλικες και να νταντεύουν παιδιά γιατί δεν όριζαν τα σώματά τους, που θα πει δεν είχαν εξουσία πάνω στις ζωές τους.

Ήταν κόρες του πατέρα-κύρη τους κι έπειτα γυναίκες του συζύγου-κύρη τους.

Όλος ο ντροπιαστικός «διάλογος» που επιχειρούν ύπουλα να ανοίξουν, δεν είναι τίποτα άλλο από άλλη μία επιβολή της πατριαρχίας στην Ελλάδα με τις ευλογίες της Εκκλησίας.

Η μαμά μου και κάθε κορίτσι που εξαναγκάστηκε επειδή αυτό ήταν το «σωστό» και το «ηθικό» και το «πρέπον» να ψαλιδίσει τα φτερά του για τον δοτό ρόλο της μητρότητας, που θυσίασε τα όνειρά της, που δεν χειραφετήθηκε, που δε σπούδασε, που δεν είχε σαράντα πέντε γκόμενους επειδή έτσι γούσταρε, είναι ακόμη μια ιστορία καταπίεσης της γυναίκας.

Κι ας είμαστε κυριολεκτικά τέκνα (παιδιά ή εγγόνια) μιας τέτοιας ιστορίας.

Οι κόρες μας θα γίνουν μανάδες όποτε θέλουν αυτές, άμα θέλουν.

Κι ας το βάλουν καλά στο κλούβιο τους κεφάλι όσοι προπαγανδίζουν το αντίθετο.