Μιας και ο χειμώνας μάς άφησε, όπως θέλω να εύχομαι, σκέφτηκα ότι πολλά παιδιά, τώρα που καλοκαιριάζει, θα μπουν στα καινούργια τους εσώρουχα και μαζί τους οι γονείς σε καινούργιους μπελάδες! Το «απαγορευμένο δωμάτιο», όπως χαρακτηριστικά το ονόμαζε μια πολύ καλή δασκάλα μου, είναι ένας χώρος που, αν θέλουμε η μετάβαση σε αυτό να γίνει ομαλά, πρέπει από νωρίς να είναι ένα φιλόξενο και με ορθάνοιχτες πόρτες δωμάτιο. Προς Θεού, δεν εννοώ να το χρησιμοποιούμε σε κοινή θέα, αλλά να φροντίσουμε από νωρίς να γίνει ασφαλές και προσβάσιμο στο παιδί, που έμαθε πια να περπατάει και να στέκεται πολύ καλά μόνο του, δηλαδή κάπου πριν ή μετά τους 15 μήνες. Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή ξενάγηση σε ένα τέτοιο φιλόξενο μπάνιο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού…
«Ανοίγοντας την πόρτα σε περίοπτη θέση βλέπω ένα παιδικό σκαλάκι, ελαφρύ για να μπορώ να το μεταφέρω, και ανεβαίνοντας φτάνω τον νιπτήρα που δεν φτιάχτηκε για μένα. Δεν φτάνω ούτε τη βρύση ούτε τη ροή του νερού. Ευτυχώς υπάρχει ένα πράγμα, που δεν ξέρω πώς το λένε, που φέρνει το νερό πιο κοντά μου! Η μαμά έχει βάλει την οδοντόβουρτσά μου κοντά στη δική της και μου έχει κόψει μισή πλάκα από σαπούνι για να χωρά στην παλάμη μου. Δεν φτάνω να δω το πρόσωπό μου στον μεγάλο καθρέφτη, γι’ αυτό μου έχει σφηνώσει πίσω από τη βρύση ένα μικρό καθρεφτάκι για να βλέπω τι κάνω. Εκεί δίπλα στον νιπτήρα σε μια βεντούζα-γαντζάκι, που θα ψηλώνει μαζί μου, κρέμεται η αγαπημένη μου πετσέτα με ένα μεγάλο θηλάκι για να μπορώ να την κρεμάω μόνος μου.
Από τότε που έμαθα να περπατάω καλά έπαψε να μου αρέσει να μου φέρονται σαν μωρό. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα μόνος μου και νιώθω όμορφα να αλλάζω την πάνα μου στο μπάνιο όρθιος με τη βοήθεια του μπαμπά μου. Σε ένα χαμηλό συρτάρι στο μεγάλο ντουλάπι έχω ό,τι χρειάζομαι και τώρα που είμαι έτοιμος να δοκιμάσω το εσώρουχό μου η μαμά μου έβαλε και μερικά ρούχα για να αλλάζω όταν δεν προλαβαίνω να κάνω τα τσίσα μου στη λεκάνη. Τα βρόμικα ρούχα τα πετάω στο καλάθι των άπλυτων και το πάτημα του κάδου για τις λερωμένες πάνες είναι δύσκολο, αλλά μ’ αρέσει να το προσπαθώ.
Η πιο ωραία ώρα μου στο μπάνιο όμως είναι το βράδυ, όταν αρχίζει να τρέχει το νερό και εγώ ρίχνω μέσα στο μπάνιο μου το αφρόλουτρό μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω ακόμα πότε να σταματώ και για αυτό οι γονείς μου σκέφτηκαν να μου βάζουν μια μικρή ποσότητα σε ένα μπουκαλάκι για να το αδειάζω μόνος μου. Έχω ένα ωραίο καλάθι με τα παιχνίδια του μπάνιου μου, το σφουγγάρι και το μπουκαλάκι με το αφρόλουτρό μου κι έτσι ετοιμάζω μόνος μου τα σύνεργα μέχρι η μαμά να φτιάξει το νερό. Αγαπώ πολύ το νερό αλλά και τα χάδια της μαμάς μου καθώς με βοηθά να πλυθώ. Δεν μου αρέσει και πολύ που πέφτουν σαπούνια στα μάτια μου, αλλά ευτυχώς πάντα με προειδοποιεί και κλείνω τα μάτια. Δεν βιαζόμαστε στο μπάνιο, γνωρίζω το σώμα μου και μαθαίνω να το αγαπώ όπως είναι…
Νομίζω πως μ’ αρέσει που ξέρω τι κάνουμε στο μπάνιο, με βοηθά να καταλάβω τι πρέπει να κάνω και εγώ τώρα που μεγαλώνω. Στα μικρά παιδιά δεν αρέσουν οι εκπλήξεις και οι απότομες αλλαγές. Στο μπάνιο γνωρίζω το σώμα μου και κάποιες λειτουργίες του χωρίς να ντρέπομαι για αυτό. Όταν γίνω και εγώ γονιός θα θυμάμαι να κάνω το μπάνιο το πιο φιλόξενο δωμάτιο του κόσμου!»
