Αυτή η ιστορία δεν είναι για μένα. Είναι για τη Μαροκινή πριγκίπισσα, την ξαδέρφη μου, που ήρθε για μια εβδομάδα στην Αθήνα προκειμένου να αλλάξουμε όλοι μαζί τον χρόνο. Η γιαγιά τη φιλοξενεί στο σπίτι της μαζί με τους γονείς της: την αδερφή της μαμάς μου και τον άντρα της, και φυσικά έχουν εξαφανίσει όλα τα ανθρακούχα νερά που είχε το σπίτι. Ακόμα λένε και γελάνε –ευτυχώς– την παρακάτω ιστορία. Όταν η μικρή Γιασμίν ήταν 4 μηνών, η γιαγιά είχε πάει στο Παρίσι για μια εβδομάδα να βοηθήσει λίγο τη θεία μου. Ένα βράδυ που οι γονείς της Γιασμίν ήθελαν να πάνε σινεμά η γιαγιά μετά χαράς ανέλαβε το μωρό. Όταν ήρθε η ώρα να το ετοιμάσει για ύπνο, το έκανε μπάνιο, το έντυσε και ξεκίνησε να του ετοιμάζει γάλα. Στο Παρίσι, για κάποιον παράξενο λόγο, η θεία μου πίνει μόνο εμφιαλωμένο νερό, οπότε και η γιαγιά έψαξε στα ντουλάπια να βρει ένα μπουκάλι για να ζεστάνει νερό για το γάλα. Βρήκε ένα ωραίο πράσινο γυάλινο, που το είχε ξαναδεί και ήξερε ότι έχει ανθρακικό αλλά θεώρησε ότι, αφού δεν βλέπει κάποιο άλλο μπουκάλι νερό, αυτό θα είναι το κανονικό τους. Το ζέστανε, του έριξε την ποσότητα σκόνης για το γάλα και κλείνοντας το καπάκι του μπιμπερό, άρχισε να το κουνάει για να ανακατευτεί καλά. Το μωρό περίμενε με αγωνία και λαιμαργία το γάλα του και όταν το πήρε στην αγκαλιά της έκανε αυτό που κάνουν τα μωρά όταν πλησιάζει η πιπίλα του μπιμπερό στο στόμα τους και αυτά πεινάνε και κουνάνε σαν τρελά το κεφάλι τους. Μόλις η γιαγιά έβγαλε το καπάκι από το μπιμπερό αυτό έσκασε! Έσκασε όπως σκάει η πορτοκαλάδα με ανθρακικό αν την κουνήσεις πριν την ανοίξεις, ή η μπίρα… Έσκασε και ψέκασε το μωρό με ανθρακικό και γάλα κι αυτό έμεινε για λίγο ακίνητο και κοιτούσε με απορία. Η γιαγιά δεν πτοήθηκε, του έδωσε το γάλα να το πιει. Και το μωρό δεν πτοήθηκε. Ήπιε το γάλα σαν να ήταν το πιο νόστιμο γάλα που είχε πιει ποτέ. Ούτε τσιμπήθηκε από το ανθρακικό, γιατί με το σκάσιμο είχε φύγει το περισσότερο. Όταν το πήρε στον ώμο της αγκαλιά για να ρευτεί, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου. Το ρέψιμο ακούστηκε σίγουρα μέχρι τον δρόμο.