Ξεκινάει επίσημα η εορταστική περίοδος, όπου η υπερβολική χαρά διαδέχεται τη χριστουγεννιάτικη λύπη και τούμπαλιν και όλα αυτά μαζί και από τότε που έγινα μαμά τέτοια εποχή του χρόνου ζω μία συναισθηματική φρενίτιδα. Προσπαθώ να ισορροπήσω μέσα σε όλα, τα παραδοσιακά και τα ξέφρενα, τον κυνισμό και την τρυφεράδα, την αφθονία και την ντροπή.
Όταν ήμουν εγώ μικρή, τα πράγματα ήταν συγκεκριμένα. Στο σπίτι μας δεν υποστηρίζαμε και πολύ την ιστορία του Άγιου Βασίλη, τα δώρα τα έφερναν πρόσωπα πολυαγαπημένα (συνήθως τα εξής δύο) και ανήμερα των Χριστουγέννων είχαμε πάντα κόσμο για φαγητό και πάντα χοιρινό με σέλινο μεταξύ άλλων. Μετά πέρασα στη φάση πάρτι, ποτά, πάρτι, ποτά, πού-θα-πάμε-παραμονή, τι-ωραίες-οι-γιορτές, για να καταλήξω στο πόσες θερμίδες έχουν τα εφτά μελομακάρονα και πώς θα γίνει να πετάξει μια χρονιά και ο γιος μου μαζί με τους τάρανδους.
Φέτος στολίσαμε το δέντρο από τις 24 Νοεμβρίου –πόσο το έχω κοροϊδέψει αυτό στο παρελθόν δεν λέγεται– και αρχίσαμε να αραδιάζουμε λίστες δώρων που αλλάζουν αυτόματα με το που θα πέσει το επόμενο διαφημιστικό στην τηλεόραση, κάνοντας σκέψεις για το πότε θα πρέπει να φύγει το γράμμα για να φτάσει στην ώρα του στον παχουλό παραλήπτη με τη μακριά γενιάδα και τα κόκκινα βελούδινα ρούχα – αλήθεια, γιατί οι Άγιοι Βασίληδες στην Ελλάδα είναι όλοι τόσο χάλια, ας το συζητήσουμε αυτό κάποια φορά.
Ναι, συντηρούμε όσο μας παίρνει αυτό το παραμύθι. Γενικά, όλο το ζαχαρωτό που μυρίζει αυτή η γιορτή το ανακατέβουμε, το φροντίζουμε, το κολακεύουμε να φουσκώσει, το παρακαλάμε να μην τελειώσει, το καταναλώνουμε με λαιμαργία, δεν το αφήνουμε να χαλάσει, να ζαρώσει, να πεταχτεί. Και αν και δεν ήμουνα ποτέ της τόσο ευφάνταστης λεπτομέρειας του να γράψουμε γράμμα και να αφήσουμε γάλα στο τζάκι, βλέπω πόσο τα μάτια τους στρογγυλεύουν όταν κρεμάνε τα στολίδια, όταν φαντάζονται τι ακολουθεί, που στροβιλίζομαι και εγώ μαζί τους. Έτσι αυτόματα σκέφτομαι και αυτά τα παιδιά που δεν αντέχουν να ακούσουν το παραμύθι.
Και αυτή η ευχή, η ρομαντική, η –μπορεί και– γλυκανάλατη, η σίγουρα χιλιοφορεμένη, να ζήσουν όλα τα παιδιά τη «μαγεία» των Χριστουγέννων, πόσο ουσιαστική μου φαίνεται κάθε χρόνο, ξανά και ξανά. Γιατί ξέρεις τι είναι η μαγεία, ε; Να νιώθεις ότι μπορείς να πετάξεις, ότι μπορείς να ξεφύγεις, ότι μπορείς να μεταμορφωθείς. Και δεν υπάρχει χειρότερο από ένα παιδί καρφωμένο στο πάτωμα, καταδικασμένο σε ύπνους χωρίς όνειρα.
Με την ελπίδα να βοηθήσουμε έστω και για λίγο κάποια παιδιά να δουν τα έλκηθρα να βολτάρουν στον ουρανό και τον Άγιο Βασίλη να μασουλάει μπισκότα με κανέλα, Καλά Χριστούγεννα. Και να σας πετύχει το γλυκό. Α, και να μοιράσετε ό,τι περισσέψει.
Περισσότερες ιστορίες της Γιολίνας μπορείτε να βρείτε στο www.not-just-mums.blogspot.com
