Έχουν αρχίσει οι αναπάντητες από ένα Κορίτσι. Στο σπίτι και στο κινητό του μπαμπά του – που έχει εύκολο νούμερο και ο δικός μας το μοιράζει παντού σαν κλειδαράς που κολλάει χαρτιά σε κολόνες. Κάποτε αυτό.

Το Κορίτσι τον παίρνει συνέχεια, καμιά φορά και δέκα φορές την ημέρα. Έχουμε μάθει όλοι στην οικογένεια το νούμερό της και του το δίνουμε κατευθείαν για να μην τη φέρνουμε πια σε δύσκολη θέση – στους υπόλοιπους το κλείνει αμέσως, απογοητευμένη.

Στην αρχή μιλούσε και στον γιο μου, αλλά δεν είχε, ή δεν ήθελε να του πει πολλά πράγματα, ή ντρεπόταν.  Τώρα πια δεν του μιλάει ούτε εκείνου. Κάποιες φορές που επανέλαβε το όνομά της μόνο του ζήτησε «σε παρακαλώ, μην το κλείνεις» και δεν είπε κάτι άλλο γιατί είναι οκτώ χρόνων και δεν ξέρει τι άλλο να του πει, ούτε πώς να το διαχειριστεί. Εύχομαι να ξέραμε έστω στα τριάντα οκτώ.

Μου φαίνεται ότι εκείνος το περιφρονεί το Κορίτσι, ή έστω τον κουράζει. Δεν την έχει κοροϊδέψει ποτέ, αλλά δεν προσπαθεί ούτε να την καταλάβει. Μίλα της, του λέω. Δεν έχω τι να της πω. Δεν πειράζει, συνεχίζω, σε παίρνει τηλέφωνο, αλλά δεν της είναι εύκολο να επικοινωνήσει. Μα δεν θέλω να συζητήσουμε κάτι. Ναι, αλλά από ευγένεια, συνεχίζω ενώ περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλα τα ακουστικά που ματώνανε μόνο από τη μία πλευρά, ρώτησέ τη τι θα κάνει το απόγευμα, αν τελείωσε τα μαθήματα, για όνομα, ρώτησέ τη ΚΑΤΙ. Να μου πει ό,τι θέλει, μαμά. Δεν την παίρνω εγώ, εκείνη με παίρνει. Εγώ δεν χρειάζεται να τη ρωτήσω κάτι, δεν με ενδιαφέρει.

Γαμώ τα σοκαριστικά οκτώ σας χρόνια. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα, τόσο σωστά. Ένα Κορίτσι που θέλει ένα Αγόρι –και ανάποδα προφανώς και τα δύο ίδια– και εκείνος δεν τη θέλει. Και το Κορίτσι επιμένει με τον τρόπο που ξέρει, χωρίς αναστολές και κάθεται και αρκείται σε τόση αδιαφορία και δεν εγκαταλείπει, γιατί της αρκεί αυτό που εκείνος της δίνει. Να τον ακούει για ελάχιστο στο τηλέφωνο. Της δίνει χαρά. Οκτώ χρόνων.

Ένα τέτοιο βράδυ που κάθομαι με το laptop ανοιχτό, το κρασί και τη μουσική μου, το σκέφτομαι αυτό το Κορίτσι. Και αυτόν τον κάποιον που θα βρεθεί να την κάνει περίγελο στους φίλους του, την ημέρα που εκείνη θα το μάθει και θα πληγωθεί και θα κόψει όλες αυτές τις αφιλτράριστες μεθόδους, θα προσπαθήσει να γίνει πιο μυστήρια, πιο γκόμενα, πιο ψεύτικη, θα προσπαθήσει να γίνει πιο δυνατή και ας τρέμει μέσα της. Αν ήταν η δική μου κόρη θα ήθελα να της ψιθυρίσω στο αυτί να τους γράψει όλους στα παπάρια της και να μείνει ατόφια όσο είναι ερωτευμένη, αλλά ποιον κοροϊδεύω, ποιο Κορίτσι το έχει κάνει για να το κάνει αυτό με τα ρομαντικά μακριά μαλλιά και ας έχει μία ελπίδα γιατί δεν ψάχνει δικαιολογίες. Όλες αυτές οι ελπίδες θα εξανεμιστούν καθώς τα χρόνια θα περνάνε και το Κορίτσι θα κόψει τα μαλλιά σε ένα αυστηρό καρέ και τα αγόρια δεν θα έχουν πια μεταξύ τους μυστικά.

Ένα τέτοιο βράδυ γλίστρησε δίπλα ο γιος μου και μου χτύπησε τον ώμο. Θέλω να σου πω, μου είπε σοβαρά. Πρέπει να σ’ το πω, αλλά δεν θέλω να το πεις πουθενά. Το υποσχέθηκα, μαμά. Κλείνω μουσική. Πίνω γουλιά. Για πες, του λέω. Να, μου είπε ότι με αγαπάει. Αλλά εγώ δεν την αγαπάω. Πω, ρε φίλε. Δεν μου βγαίνει κάτι άλλο για αρχή από ένα «εντάξει, δεν θα το πω. Τι της είπες;» «Της είπα ευχαριστώ. Και δεν το έχω πει σε κανέναν».

Κορίτσι, με ακούς, τι να κάνω; Εύχομαι σε όλη σου τη ζωή να ερωτεύεσαι ανθρώπους που νιώθουν αρχικά και ας μη νιώθουν τα ίδια. Εύχομαι να βρίσκεις σεβασμό στις στάσεις που θα κάνεις και να μπορείς για πάντα να μοιράζεις συναίσθημα. Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει, αλλά εύχομαι να μην πληγωθείς ανεπανόρθωτα, να μη σε χάσεις κάπου σε αυτήν τη δυσνόητη διαδρομή.

Εύχομαι για εμένα να έρθουν πολλά ακόμα καλοκαίρια που ο γιος μου θα ακουμπήσει στον ώμο μου για να συζητήσουμε τα σ’ αγαπώ που είπε και τα άλλα που άκουσε.

Και σε εκείνους τους γονείς που πρόσφατα άκουσα να λένε σιγά μην τον τρέξει τον γιο μου αυτή, τόσες υπάρχουν, έχω να κάνω μια αφιέρωση: Μεγαλώστε εσείς τους υπερήρωες, τους άτρωτους, και κάντε στην άκρη, θα μεγαλώσουμε εμείς τους αισθηματίες.

Καλό Καλοκαίρι. Μακάρι να ερωτευόμασταν σαν οκτάχρονα.