Η ερώτηση ήρθε ξαφνικά χτες το βράδυ από τον μεγάλο μου γιο. Στο σπίτι δεν είχαμε δει ειδήσεις, πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν έχει, αλλά στο σχολείο του υπάρχουν παιδιά από τη Συρία που είναι καταθλιμμένα και εξηγούν σε σπασμένα αγγλικά και νοηματική τι γίνεται στην πατρίδα τους και συν τοις άλλοις όλο το Σαββατοκύριακο ήταν πολλές ώρες σε σπίτια φίλων. Όπου, προφανώς,  άκουσε για την Γούτα.

“Τι συμβαίνει πάλι στη Συρία;”, ρώτησε και η μικρή, που επίσης στην τάξη της φεύγουν κι έρχονται (τα πιο τυχερά) Συρόπουλα. “Συνεχίζεται ο πόλεμος, μαμά, ε;”. Πετάγεται τότε ο μεγάλος και απαντάει πώς κάτι πολύ κακό έχει γίνει αυτές τις ημέρες και αφορά παιδιά. “Μαμά, ξέρεις ακριβώς τι; Να μας πεις;”

Δεν άντεξα να τους πω ότι ξέρω. “Δεν ξέρω, μικρά μου, δεν είδα ειδήσεις αυτές τις ημέρες…”, τους απάντησα κοιτώντας αλλού, για να μη δουν που βούρκωσα. “Ξέρω εγώ”, είπε ο μεγάλος. “Σκοτώνονται πάλι πολλά παιδιά. Φοβάμαι, μαμά. Κι αν έρθει εδώ ο πόλεμος”. “Δεν θα έρθει”, είπα, “μην ανησυχείτε”… 

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Τι να τους πω απόψε, που σίγουρα θα με ρωτήσουν πάλι; Να γυρίσω και πάλι από την άλλη το κεφάλι, προφασιζόμενη άγνοια; Ή να τους πω την αλήθεια; Πώς στη Συρία τις τελευταίες ημέρες έχουν σκοτωθεί πάνω από 120 παιδιά… Και πως εκατοντάδες άλλα έχουν τραυματιστεί; Και πως η Διεθνής Κοινότητα απλά παρακολουθεί ανίκανη να δράσει. Να τους πω, άραγε, πως κι εγώ φοβάμαι πολύ; Δεν ξέρω… Ειλικρινά, δεν ξέρω.