«Πες κι άλλα, πες κι άλλα!» Με την πολύ παλιά, πολύ καλή και πολύ αγαπημένη φίλη μου «ζαχαρώναμε» με την περιγραφή της 15χρονης κόρης της: «Με κοίταξε κάπως, και μετά μου έπιασε το χέρι κάπως, το φιλί ήταν λίγο προς το στόμα, κάπως κι αυτό…» Και μετά, όταν το κοριτσάκι δεν ήταν μπροστά, βάλαμε τα γέλια: «Μα, θυμάσαι πώς χάσκαμε σε όλα τα διαλείμματα τον… δεν θυμάμαι τ’ όνομά του». Λίγα βράδια αργότερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, επιστρέφοντας σε ένα σπίτι γεμάτο 19χρονα, ενθουσιάστηκα με την πρόσκλησή τους για ένα ποτό και δεν χρειάστηκα ούτε λεπτό για να προσαρμοστώ στο κλίμα (όση ώρα μου επέτρεπε η φρασούλα «τώρα εσύ ως φοιτήτρια θα ήθελες να σου κατσικωθεί η μαμά σου;» στο πίσω μέρος του μυαλού μου). Με την ίδια προθυμία, αρκετά χρόνια νωρίτερα, «παρέδιδα μαθήματα» τραμπάλας ή βοηθούσα στη συναρμολόγηση κάστρων και πειρατικών καραβιών.

Αυτές οι «τζουρίτσες» διαφορετικών ηλικιών είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις τού να μεγαλώνεις ένα παιδί: μια κάνεις κούνια, μια διαβάζεις παλιές αγαπημένες ιστορίες, μια παίζεις ποδόσφαιρο, μια ακούς καρδιοχτύπια, μια όλα αυτά τα μέταλ συγκροτήματα, την ύπαρξη των οποίων είχες «αιώνες» να θυμηθείς. Και αρχίζουν πολύ νωρίς. Την ώρα που το μωρό σου ανακαλύπτει –και μένει άναυδο ώρα πολλή– τα φύλλα της ελιάς απέναντι ή το φεγγάρι. Όλα για εκείνο είναι αναγγελία. Και γίνονται και για σένα. Όταν αφήνεσαι. Χωρίς «έλα εδώ», «κάνε εκείνο», «μη λερωθείς», «κάτσε τώρα να σε εκπαιδεύσω». Όταν σε οδηγεί το παιδί σου. Τότε ξαναγίνεσαι και παιδάκι, και είσαι και μαμά που παίζει με το δικό της παιδάκι, και μεγάλη που κοιτά το κοριτσάκι που υπήρξε η ίδια. Όλα είναι εκεί, και τα παλιά και τα καινούργια, και τα παλιά που κοιτάς με καινούργια, δική σου, ματιά, και η καινούργια ματιά του παιδιού που σε κινητοποιεί συχνά να αρχίζεις να τα βλέπεις όλα, παλιά και μελλοντικά, λίγο διαφορετικά. Χθες, σήμερα, αύριο, όλα ανάκατα. «Πού πάει ο καιρός όταν περνά;» αναρωτιόταν ένα τραγουδάκι της Λιλιπούπολης. Μάλλον πουθενά. Εδώ είναι. Μερικές φορές ξανακερδισμένος. Καλή χρονιά!