Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου είναι πάντα φυσικό, αληθινό, και ψηλό. Αληθινό επειδή έτσι ήταν όταν ήμουν μικρή. Και ψηλό γιατί, όσα χρόνια και μετακομίσεις να έχουν περάσει από τότε, δεν έχω καταφέρει να διαλέξω ένα δέντρο που να χωράει σε άλλο σπίτι από το πατρικό μου. Εγώ το διαλέγω; Μμμ, από τότε που έγινα μαμά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως άλλος έχει τον τελικό λόγο. Αμίλητη στην αρχή, απλώς παρακολουθώ. Μέχρι που κάθε φορά στο τέλος δεν αντέχω: «Κι εκείνο το μεγάλο εκεί πέρα, ωραίο δεν είναι;»
Ο γιος μου το έχει πάρει απόφαση. Κοιτάει τα ψηλά έλατα, γελάει και ξέρει πως πάλι θα φτάσουμε σπίτι και θα κόβουμε κορυφές. Μάλλον πια έχει γίνει οικογενειακό μας έθιμο. Ψηλό, λοιπόν, τόσο που να μη χωράει στα περισσότερα σύγχρονα σπίτια. Αλλά ούτε σε αίθουσες ξενοδοχείων θα χώραγε. Αυτήν τη φορά όμως όχι λόγω όγκου. Καμιά σχέση με ντιζάιν, μόδες, μονόχρωμους στολισμούς, μοντέρνα παιχνίδια. Λίγο απ’ όλα: τα χρυσά και ασημένια φυλλαράκια που είχε φτιάξει η μαμά μου φοιτήτρια, οι παλιές παιδικές μου μπάλες, κρεμαστά παιχνίδια που μου χάρισε η γιαγιά μου, άλλα άθραυστα που όταν ο γιος μου ήταν μωρό διαλέξαμε με τον μπαμπά του, κατασκευές του παιδικού σταθμού, εκείνο το αγιοβασιλάκι που επί χρόνια προσπαθούσε να καταστρέψει ο σκύλος, φωτάκια, μέχρι και ελάχιστες από αυτές τις παλιές ασημένιες «βροχές» που κατάφεραν να διασωθούν όλα αυτά τα χρόνια.
Μαζί και πολλά καινούργια πραγματάκια, αφού πάντα τις γιορτές παίρνω και κάτι διαφορετικό. Στη μέση η χρυσοκόκκινη «κορυφή» που έβλεπα με δέος να κρεμάει ψηλά ο μπαμπάς μου όταν ήμουν πέντε. Αυτή η «κορυφή» που πολλά χρόνια τώρα, κάθε φορά όταν την κρεμάω –εγώ πια– με πιάνει ένα σφίξιμο. Μια μελαγχολία, η οποία, βεβαίως, και το επόμενο λεπτό απαλύνεται κοιτώντας άλλα πολύτιμα μάτια και ματάκια, αλλά και η οποία είναι πάντα εκεί. Κάθε στολίδι έχει μιαν ιστορία. Και εγώ, ευτυχώς, πολλά έλατα – αληθινά. Παραφορτωμένα λιγάκι, αλλά «αλλιώς ωραία», όπως λένε και οι φίλοι που κάθε φορά μού επαναλαμβάνουν την ίδια φράση: «Μου αρέσει πολύ το δέντρο σας: έχει κάτι παιδικό». Αυτό δεν είναι που ζητάμε από τα Χριστούγεννα;