Όλοι το έχουμε περάσει. Με την καινούργια σχολική χρονιά ο αγαπημένος φίλος ή φίλη πηγαίνει σε άλλο νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο. Κι εσύ μένεις πίσω. Μόνος και προδομένος. Γιατί οι δικοί του άλλαξαν σπίτι, πόλη, δουλειά, μυαλά και τον έγραψαν σε άλλο σχολείο –ή ήταν απλώς «για το καλό του». Ναι, θέλεις να φωνάξεις: Αλλά εμένα αυτή ήταν η φίλη μου. Που θα ’ναι μαζί στην προσευχή, στο θρανίο, στο διάλειμμα, μαζί θα γελάμε, θα αγχωνόμαστε, θα ανταλλάσσουμε τα μολύβια και τις αρωματικές γόμες μας, θα στέλνει η μία την άλλη στο κυλικείο και τέλος πάντων στο πάρτι του Σαββάτου αν δεν έρθει ο ωραίος της τάξης, θα χορεύουμε μαζί. Και μαζί θα μας πετάξουν αργότερα έξω από την τάξη γιατί μας έχει πιάσει νευρικό γέλιο, και μαζί θα κάνουμε το πρώτο μας τσιγάρο και θα πνιγούμε, και μαζί θα βαφόμαστε αλύπητα με τις ώρες στην πενταήμερη μέχρι να μας ζηλέψουν οι KISS. Και κάθε Σεπτέμβρη, μετά τις οικογενειακές διακοπές, θα τρέχουμε η μία προς την άλλη για να πούμε με κάθε λεπτομέρεια γιατί (και) αυτό το καλοκαίρι ήταν το καλύτερο της ζωής μας.
Όμως η Β., φέτος, ύστερα από οκτώ χρόνια, άλλαξε… σχολείο. Μα ίσα που είχαμε μπει στο γυμνάσιο! Πολύ πριν, δηλαδή, από το να μας πετάξουν έξω από την τάξη, πριν από την πρώτη μας εκδήλωση και πριν από την ονειρεμένη πενταήμερη. Βέβαια, άλλαξε «για το καλό της». Και φυσικά και χαίρομαι γι’ αυτήν. Αλλά μου λείπει το πρωί στην προσευχή. Και πιο πολύ μου λείπει στο διάλειμμα, που δεν είναι εκεί να της πω για διακοσιοστή φορά, αυτόν τον μήνα, πόσο μου αρέσει εκείνος ο ψηλός από το λύκειο. Μέσα μου βέβαια δεν φοβάμαι. Εξάλλου με το που θα τη δω την επόμενη φορά, για να τα π(ι)ούμε, δεν τη γλιτώνουμε. Σίγουρα, με την τσιρίδα της και το φοβερό της γέλιο… θα τα καταφέρουμε! Θα μας πετάξουν έξω!