Αν γύρισες σαν κι εμένα από ένα πολύ έντονο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που σε ρούφηξε, σε πήρε μαζί του μακριά, σε άλλαξε, σε μεταμόρφωσε, και πολλά-πολλά άλλα…
Αν γύρισες και ψάχνεις να βρεις πού είσαι, από πού θα τα ξαναπιάσεις τώρα τα πράγματα, τη ζωή σου, το παιδί σου, τη δουλειά…
Αν γύρισες και δεν ήθελες με τίποτα να γυρίσεις…
Αν ήθελες να μείνεις για πάντα εκεί, εκεί που όλα μοιάζουν πιο ταιριαστά σε σένα, και πιο οικεία, και πιο αληθινά…
Αν είσαι αυτές τις μέρες λίγο σαν κι εμένα, χαμένη αλλά και μαγεμένη από όσα έζησες, μελαγχολική αλλά και γεμάτη ευγνωμοσύνη…
Θυμήσου ότι στο μεταίχμιο αυτό, ανάμεσα στις διακοπές και στο ξεκίνημα των σχολείων, που το πρωί δουλεύεις αλλά το απόγευμα κάνεις βόλτες μέχρι αργά,
Στον ενδιάμεσο αυτό χρόνο, αφομοιώνονται όλα όσα ζήσαμε κάτω από τον ήλιο και τις σκιές, και μετασχηματίζονται σε ώθηση για μια πιο αυθεντική και γεμάτη ζωή.
Σε αυτό το τώρα μας, πάλλεται με ορμή όλο μας το είναι, που αναδύθηκε ολόφωτο, αυτές τις διακοπές.
Σε αυτό το τώρα μας, γεννιέται ο νέος μας εαυτός.
Ας μην τον θάψουμε κάτω απ’ τα φύλλα του φθινοπώρου που πλησιάζει.
Ας μην τον κλειδώσουμε μες στις ντουλάπες, όταν βγάζουμε τα χειμωνιάτικα.
Ας μην τον ξεχάσουμε, για να φαινόμαστε καθώς πρέπει στους γύρω μας.
Αλλά ας τον βγάζουμε τον εαυτό μας όσο πιο συχνά μπορούμε βόλτα,σε πάρκα, στα δέντρα, να τον βγάζουμε βόλτα παρέα με φίλους που μας καταλαβαίνουν, να τον βγάζουμε να αναπνέει, να ζει και να θυμάται,και μαζί του να θυμόμαστε κι εμείς το καλοκαίρι που πέρασε, και το καλοκαίρι που είναι πάντα εντός μας.

Η Μαρία Στραγαλινού είναι πιστοποιημένη βοηθός περιγεννητικού πένθους (birth and bereavement doula SBD). Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμά προς Μαμά.