[Λίγο πριν κλείσει το τεύχος -και φύγουμε για έναν μήνα- και ενώ έγραφα τις τελευταίες λέξεις του αποχαιρετιστήριου σημειώματος, έλαβα -εντελώς συνωμοτικά- από τη Σίσσυ το παρακάτω σημείωμα με τίτλο ΝΤΡΕΠΟΜΑΙΙΙ… Σκέψεις της ανέμελης και χαμογελαστής Τάνιας, που καθημερινά μάς θυμίζει πώς είναι να μην έχεις παιδιά. Τι θα κάναμε χωρίς αυτήν; Την ευχαριστώ…]

Μαρκέλλα Δήμου

Έφτασε ο Ιούλιος. Τον Αύγουστο η πόλη δεν θα γεμίσει με Τaλκ. H μικρή ομάδα της εφημερίδας μας θα ξεκουραστεί και θα ανανεωθεί. Ανήκω και εγώ σε αυτήν την ομάδα. Ήμουν εκεί, στις πρώτες συναντήσεις  σε μπαλκόνια και καφετέριες, κουβάλησα κούτες στη μετακόμιση. Κάτω από τον φαινομενικά ψύχραιμο τόνο της φωνής μου στο ηχογραφημένο μήνυμα «…έχετε καλέσει την ΤΑΛΚ εκδοτική διαφημιστική, παρακαλώ περιμένετε» κρύβεται ένας τεράστιος ενθουσιασμός για τη συμμετοχή μου σε κάτι τόσο καινούργιο. Είμαι η μικρή του γραφείου, κατατάσσομαι στην κατηγορία που δεν ανήκει το αναγνωστικό κοινό μας. Είκοσι πέντε ετών, χωρίς παιδί και με καμία διάθεση να μπω σε αυτόν τον κόσμο για πολύ πολύ καιρό ακόμα. Κι όμως, πλέον η καθημερινότητά μου κινείται γύρω από εκείνη των μαμάδων της εφημερίδας και περιλαμβάνει ερωτήσεις τύπου: «Τι κάνει η Ελεάννα; Έχει ακόμη πυρετό;» «Πώς έγραψε η Ζωή;», «Είδα τον Άγγελο και τον Γιώργο στο πάρκο», ή «Θα γυρίσει ο Άγγελος από Κρήτη για να ψηφίσει;», «Πότε θα φέρεις την Ιωάννα στο γραφείο;» και άλλα πολλά για συντρόφους, συζύγους, λογαριασμούς, σχολεία, πανεπιστήμια.
Γυναίκες σύγχρονες και δυναμικές, άλλοτε ευάλωτες, άλλοτε θυμωμένες, άλλοτε στρεσαρισμένες, χίλια πρόσωπα σε ένα την ίδια στιγμή. Είναι μαμάδες, σύντροφοι, εργαζόμενες, φίλες, όλα αυτά ή κάποια από αυτά, μα το σημαντικότερο: έχουν καταφέρει να μη γίνουν καρικατούρες σε μια κοινωνία ανθρώπων που τρέχουν να κάνουν τα πάντα, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουν σε ένα: να παραμένουν άνθρωποι. Οι σπουδές μου περί ταυτότητας, φύλου, κοινωνικών ομάδων και σχέσεων, όλα τα διαβάσματα των φοιτητικών χρόνων μου ζωντανεύουν παραδειγματικά μπροστά μου, στο γραφείο, με όλα τα όμορφα που συμβαίνουν και λέγονται όταν χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Το γραφείο μας, στο Χαλάνδρι, με τους χρωματιστούς τοίχους είναι η βάση μας, το δεύτερο σπίτι μας. Συνεργάτες, φίλοι, οικογένεια και αναγνώστες, όλοι είναι μέρος του Τaλκ. Αυτό είναι το μαγικό συστατικό του. Το Τaλκ κέρδισε τον χρόνο και τον χώρο του στη ζωή μου, αυτό και οι άνθρωποι πίσω από τις σελίδες του. Και δικαιωματικά έχει κερδίσει τον χώρο του και στις ζωές ενός εντελώς ετερόκλητου κοινού. Ένα θέμα, μια συνέντευξη, το εξώφυλλο, μια φωτογραφία, μια ιστορία, μια γλυκιά συνταγή είναι όσα μας κρατάνε δημιουργικούς, ενθουσιώδεις, αισιόδοξους.

Ραντεβού τον Σεπτέμβριο!
Τάνια Λώλη