Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν άρρωστη. Είχα πυρετό, έβηχα και έτρεχαν οι μύξες μου. Η μαμά είχε μια ξαφνική και επείγουσα δουλειά και έπρεπε να φύγει τρέχοντας. Ήρθε η γιαγιά στο σπίτι να με προσέξει. Κάθε φορά που είμαι άρρωστη η γιαγιά έχει τα γιατρικά της. Όχι επειδή είναι γιατρός –που είναι–, αλλά επειδή είναι γιαγιά. Κι αυτά τα γιατρικά πιάνουν πάντα, όσο άρρωστη κι αν είμαι. Πρώτα απ’ όλα μού φέρνει μία σοκολατένια λιχουδιά. Ακόμα κι αν δεν έχω όρεξη να φάω φαγητό από τον πυρετό, πάντα μπορώ να φάω μια λιχουδιά. Διαβάζει μαζί μου βιβλία που έχουν αγωνία. Αυτήν τη φορά διαβάσαμε ένα βιβλίο για τον Τιτανικό. Όσο πυρετό κι αν έχω, η αγωνία για κάτι άλλο με κάνει να μην τον σκέφτομαι. Με αφήνει να ξαπλώνω στον καναπέ όση ώρα θέλω και να χαζολογάω. Λέει ότι ο άρρωστος χρειάζεται ξεκούραση. Ετοιμάζει χαμομήλι με μέλι ή, μάλλον, μέλι με χαμομήλι και του βάζει και ένα παγάκι για να μην κάψω τη γλώσσα μου. Το παγάκι όταν πέφτει στο καυτό νερό κάνει κρατς κρουτς και σπάει. Φτιάχνει μια κοτόσουπα. Δεν έχω καταλάβει γιατί, αλλά μάλλον τα κοτόπουλα είναι φτιαγμένα από τη φύση για να γίνονται κοτόσουπες και να κάνουν καλά τους αρρώστους. Και στη μαμά μου φτιάχνει κοτόσουπα όταν δεν είναι καλά. Δεν ξέρω πώς και κανείς δεν έχει σκεφτεί να βάλει το ζουμί της κοτόσουπας σε μπουκαλάκι και να το πουλάει σαν φάρμακο. Αν είχα φαρμακείο θα έφτιαχνα αυτό το σιρόπι και θα το έλεγα ΚΟΤΟΣΟΥΠΟΝ.