Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια μαρτυρία της Αργυρώς Μουστάκα-Βρεττού, που μας μεταφέρει όσα της έχει πει η θεία της για την Αλεξάνδρα, που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο από το -υπέροχο μουσικά- ρεμπέτικο τραγούδι του Βαγγέλη Περπινιάδη “Το Τάβλι” (Τα νέα της Αλεξάνδρας). Η Αργυρώ αναφέρει ότι ακόμα και τώρα η θεία της φοβήθηκε όταν της είπε ότι θα γράψει δημόσια την ιστορία της Αλεξάνδρας. Έχουν περάσει εξήντα χρόνια κι ακόμα φοβάται να μιλήσει για ό,τι συνέβη στη φίλη της. Πρέπει, όμως, να πάψουμε πλέον εμείς οι γυναίκες να φοβόμαστε. Και κυρίως πρέπει πλέον οι άντρες να πάψουν να μας σκοτώνουν. Στη μνήμη της Αλεξάνδρας, λοιπόν, και της κάθε Αλεξάνδρας και Ελένης και Μαρίας και… και… και… που έχασε τη ζωή της δολοφονημένη από αντρικό χέρι, επειδή απλά και μόνο ήταν γυναίκα.
“Ίσως 60 χρόνια μετά να είναι πολλά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για την αλήθεια και την αποκατάσταση της.
Η 18χρονη Αλεξάνδρα ήρθε στο Αιγάλεω από τη Μάνη για να μάθει ραπτική. Έμενε σε ένα σπίτι με συγγενείς της, τότε που στη γειτονιά είχε μόνο προσφυγικά σπίτια και πολλά δωματιάκια με κοινή αυλή. Ήταν πολύ όμορφη. Δεν πήγαινε πουθενά αλλού, εκτός από το σπίτι, τη μοδίστρα και το περίπτερο. Στο περίπτερο καθόταν με τη θεία μου τη Μαίρη, συνομήλικες τότε. Αρραβωνιασμενη και ερωτευμένη, κάτι τη βασάνιζε αλλά φοβόταν να μιλήσει. Οι φίλες της όμως καταλάβαιναν.
Η σπιτονοικοκυρά της Ε., σχεδόν 80 πια, δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα με το κεφάλι της ανοιγμένο και τα μυαλά χυμένα στον τοίχο. Έκανε πολλές απόπειρες να τη βιάσει ο θείος της, ο ίδιος ο αδερφός της μάνας της κι εκείνο το βράδυ, η Αλεξάνδρα, φαίνεται, αντιστάθηκε όσο ποτέ. Της τίναξε τα μυαλά με το όπλο του.
Αν τώρα, στο 2020, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λένε για την Ελένη Τοπαλουδη ότι προκάλεσε, ότι εκδιδόταν, αν τώρα πέφτουν ισχυρά μέσα να καλύψουν τους φρικτούς δολοφόνους της, για σκεφτείτε τότε; Τότε που ακόμα τα εγκλήματα τιμής ήταν καθημερινότητα.
Η Αλεξάνδρα δεν έπαιρνε σκονάκια με τον μπακάλη, δεν έβγαινε βόλτες, δεν ήξερε πράγματι τι θα πει άνδρας. Ούτε καν ήξερε πού είναι το “Ροζικλαίρ”. Η Αλεξάνδρα ήταν ένα φοβισμένο κορίτσι που νόμιζε ότι ο αρραβωνιαστικός της θα την έσωζε από το εφιάλτη που βίωνε καθημερινά. Λένε ότι ο δολοφόνος ο ίδιος, ο θείος της δηλαδή, έγραψε τους στίχους και τους έδωσε. Για να μείνει στην ιστορία σαν πουτάνα.
Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου/ για κάτσε να τα πούμε/ στο τάβλι αυτό που παίζουμε στο ούζο που θα πιούμε/ Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου/ Βαγγέλη να σε θάψω/ αυτή θα την εκδικηθώ αυτή θα την εκάψω/ Για άκουσε τα νέα της Αλεξάνδρας/ που σου ‘λεγε δεν ξέρει τι θα πει άντρας/ Κι εχτές τ’ απομεσήμερο βγήκε για να ψωνίσει/ κι η ώρα πήγε τέσσερις κι ακόμα να γυρίσει/ Και ψάχνοντας και ψάχνοντας τη βρήκα στου Μιχάλη/ να παίρνει τα σκονάκια της μαζί με το μπακάλη/ Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας/ που σου ‘λεγε δεν ξέρει τι θα πει άντρας/ Και σήμερα ξεκίνησε να πάει για τη μοδίστρα/ που κάθεται σ’ ένα στενό κοντά στη Βαγγελίστρα/ Και μου ‘παν πως την είδανε/ να βγαίνει χέρι χέρι μαζί με το Χαράλαμπο από το Ροζινκλαίρι /Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας που σου ‘λεγε δεν ξέρει τι θα πει άντρας.
Η Αλεξάνδρα δολοφονήθηκε από τον ανώμαλο θείο της. Και βιάζεται καθημερινά εδώ και μισό αιώνα κάθε φορά που ακούγεται αυτό το τραγούδι. Μπείτε και δείτε ακόμα τι σχόλια αφήνει ο κόσμος για την δολοφονημένη Αλεξάνδρα. Κι αυτά είναι τα πραγματικά νέα της Αλεξάνδρας…”
