Εικαστικό: Νικολέτα Παναγουλάκου

Γονιέ,
γονιέ και κηδεμόνα,
είναι κηδεία
το παιδί να μην έχει δικαίωμα…
Σε ποιο πατάνε, άραγε, στερέωμα
ένα σωρό φράσεις
που -όχι και τόσο προσεκτικά- επιλέγουμε.
Προσωπικότητες καθημερινά κηδεύουμε,
είναι, λένε, για κορίτσια τα φορέματα
είναι, λένε, για αγόρια τα νίντζα παλέματα…
Αν δεν είμαι τίποτα απ’τα δυο
παίζω τα πάντα και φοράω ό,τι ζητώ;

Παιδί, έχεις δικαίωμα,
αποφάσισε
τι ρούχα θα φορέσεις,
αποφάσισε
με τι παιχνίδια θα παίξεις,
αποφάσισε
πώς θα ‘ναι τα μαλλιά σου,
είναι δικά τους ή δικά σου;

Μη νομίσεις στιγμή, παιδί,
σε όποια κι αν είσαι ηλικία
2,3,13,33,83,
μη νομίσεις
πως αξίζεις λιγότερο
επειδή στραβά ένας θα σε δει
επειδή άσχημα μια θα σου μιλήσει
κι εγώ που σ’ τα λέω
μ’έχουν στο δρόμο για την αγάπη μου φτύσει
μα πού θα πάει, δεν μπορεί,
ανθρωπιά μια μέρα θα μυρίσει!

Κι εσύ, του γονιού γονιέ,
κι ούτε καν εσύ νόμε
δεν έχεις δικαίωμα
να πεις του γονιού
με ποιον το βράδυ θα αναπνέει αγκαλιά
σε ποιον το πρωί θα στρώνει τη μάσκα, να πάει για δουλειά,
σε ποιαν το απόγευμα θα λέει “χωρίς εσένα νιώθω άδεια”
όχι, δε θα σου ζητήσουμε, νόμε, ποτέ καμία άδεια.
Άδεια τρυφερότητας;
Τι λες!
Είσαι κατά της τρυφερότητας,
το ξες;
Ω! τι “ανωμαλία!”
να κάνεις μιας προσωπικότητας
κηδεία.