Καλοκαίρι για τα παιδιά σημαίνει διακοπές, χαλάρωση, ραστώνη, μπάνια, παγωτά, εκδρομές, παιχνίδι και… έρωτες! Ταξιδέψτε, σας παρακαλώ, μερικά χρόνια πίσω και θυμηθείτε τους. Θυμηθείτε τα αγόρια και τα κορίτσια των διακοπών, σε χωριά, εξοχικά, κατασκηνώσεις και παντός είδους θέρετρα, που έκαναν την καρδιά σας να βροντοχτυπά. Θυμηθείτε πώς αναστατωνόσασταν και δεν ξέρατε τι να κάνετε την αναστάτωση αυτή! Θυμηθείτε πώς τους αναπολούσατε τους χειμώνες και πώς τους περιμένατε τα επόμενα καλοκαίρια. Ανατρέξτε κι εσείς στο παρελθόν, όπως κάνει -για αρχή- η ηθοποιός, καλλιτεχνική διευθύντρια της θεατρικής ομάδας Μικρός Νότος και αιώνια κατασκηνώτρια Χρύσα Διαμαντοπούλου.

Ο χρόνος όταν είμαστε παιδιά έχει άλλη ποιότητα. Είναι αργός, αναλυτικός, μεγεθύνει τα πράγματα και τις στιγμές. Πρωτόγνωρες μυρωδιές, πρωτόγνωρα συναισθήματα, αισθήσεις αλλά προπαντός ανεμελιά! Αγαπούσα πολύ το σχολείο και τους φίλους μου και ο χειμώνας μου ήταν πάντα μία απόλαυση! Αλλά κάπου εκεί μετά το Πάσχα άρχιζαν τα όνειρα του καλοκαιριού. Η μέρα που αργεί να νυχτώσει, τα κοντομάνικα που κατεβαίνουν από το πατάρι, παγωτά, ποδήλατο, γειτονιά, φίλοι, κλέφτες και αστυνόμοι, μπάλα στην αλάνα με τα αγόρια, γόνατα χτυπημένα, θάλασσα, διακοπές, δέρμα τσουρουφλισμένο από τον ήλιο, κατασκήνωση! Τελείωνε το σχολείο, πηγαίναμε με τον παππού και την γιαγιά στον Άγιο Ανδρέα και μετά κατασκήνωση, Golden Horse, δεύτερη περίοδος. 12 καλοκαίρια πέρασα στο Καπανδρίτι παίζοντας, κάνοντας φίλους και παρέες. Δεν είχα χωριό, ούτε εξοχικό. Για εμένα η Golden Horse ήταν η σταθερά μου. Φιλίες και παιδικοί έρωτες εποχιακοί αλλά τόσο δυνατοί, έπεφταν λες σε χειμερία νάρκη τον χειμώνα για να ξαναγεννηθούν τον Ιούλιο. Θυμάμαι το καρδιοχτύπι, την παιδική μου λαχτάρα όταν κάθε χρόνο περνούσα την μεγάλη ξύλινη πόρτα της κατασκήνωσης! Ποιοι θα είναι φέτος; Θα είναι η Ελένη, η Φώφη και ο Κώστας; Σε ποια καλύβα θα μας βάλουν; Πότε θα έρθει ο Βασίλης από την Πάτρα;-αργότερα κατάλαβα ότι ερχόταν πάντα την 3η μέρα!

Η μυρωδιά του σαμπουάν χαμομήλι «όχι πια δάκρυα» της Johnson στις ντουσιέρες της πισίνας, το ξύδι για τις ψείρες, το δεκατιανό τυράκι-ψωμάκι, τα τσιπς ΤΣΑΚΙΡΗΣ κάθε φορά που βλέπαμε σινεμά ξαπλωμένοι στο καυτό από τον ήλιο γήπεδο, τα τουρνουά πινγκ πονγκ, ποδοσφαίρου και μπάσκετ, τα σκετσάκια που στήναμε με τις ομαδάρχισσές μας, μέχρι να γίνω κι εγώ ομαδάρχισσα και να ‘χω παιδιά υπό την προστασία μου, η μαρμελάδα φράουλα, η ζεστή σοκολάτα για πρωινό, η ντοματοσαλάτα μέσα στην πράσινη πλαστική γαβάθα, η μυρωδιά αληθινής ντομάτας, τα ζουμιά από το καρπούζι με τα απίθανα κουκούτσια του, η “κατασκοπία” και τα χασκογελάκια μας όταν συναντιόμασταν με αυτά τα εξωγήινα πλάσματα που λέγονταν «αγόρια». Και μετά, στο τέλος, τραγουδούσαμε όλοι μαζί κλαίγοντας «όχιιι, δεν χωριζόμαστε για πάντοτε, παιδιάάάά, μα θα ξανανταμώσουμε στην Golden Horse ξανάάάάά».

H Χρύσα Διαμαντοπούλου έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης «Ο ραφτάκος των λέξεων», μίας θεατρικής διασκευής από το ομώνυμο παραμύθι του Αντώνη Παπαθεοδούλου, που θα ανεβάσει από τις 6 Οκτωβρίου η θεατρική ομάδα Μικρός Νότος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.