Τετάρτη μεσημέρι, έχω επιστρέψει απο το γραφείο και πηγαίνω με την κόρη μου στο σούπερ μάρκετ.
Αφού αγοράσαμε ό,τι χρειαζόμασταν, μέσα σε αυτά και πάνες, κατευθυνόμενες προς την έξοδο η μικρή μού ζήτησε να κρατήσει κάτι και εκείνη. Της έδωσα μια σακούλα με κράκερ. Στην πόρτα μια οικογένεια Ρομά. Η κόρη μου τρέχει προς το συνομήλικό, κοριτσάκι και ετοιμάζεται να το αγγίξει. Από πίσω μου, πετάγεται μια κυρία φωνάζοντας προς το ζευγάρι “μη, αφήστε το παιδί, μην το ακουμπάτε!” Και απευθυνόμενη σε μένα “πάρε το παιδί απο εκεί! Θα βρομιστεί!”.
Η κόρη μου τρόμαξε με τις φωνές της και ήρθε με αγωνία προς το μέρος μου. “Ποιος βρομίζει ποιον;” αναρωτήθηκα. Η μητέρα Ρομά συνέχισε το “ποίημα” της σαν να μην ένιωθε, σαν να μην άκουγε “δώσε μου καλέ κυρία κάτι για το παιδί, μια πάνα, λίγο γάλα”. Η σκηνή ήταν εξωφρενική. Η άλλη, η “φιλάνθρωπη”, συνέχιζε να μονολογεί εναντίων όλων όσων έχουν εισβάλει στη χώρα μας, τώρα τα είχε βάλει με τον Πακιστανό πιο κάτω που καθάριζε τζάμια. Την αγριοκοίταξα και έπειτα στράφηκα προς την μικρή μου “Αγάπη μου αυτό το κοριτσάκι είναι εδώ με την μαμά και τον μπαμπά του αλλά έχουν ανάγκη απο βοήθεια. υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη απο φαγάκι, ρούχα, σπίτι. Το κοριτσάκι αυτό έχει ανάγκη απο πάνες. Τι λες θα της δώσουμε μερικές απο τις δικές σου; “ Η κόρη μου, η δίχρονη κόρη μου, με κοίταξε με τα μεγάλα της μάτια και μέσα τους είδα να καθρεφτίζεται ο κόσμος. Σήκωσε το χεράκι της, έδωσε τη σακούλα με τα κράκερ στο παιδάκι και έπειτα μου είπε “δώσε πάμπερ, μαμάκα”. “Θα τα μοιραστούμε”, είπα στην γυναίκα.
Η μητέρα του παιδιού πήρε τις πάνες που έβγαλα απο τη συσκευασία και με ρώτησε αν έχω ρούχα να της δώσω. Της απάντησα ευγενικά πως κάτι θα βρω να της φέρω. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και η κόρη μου επαναλάμβανε την φράση “το παιδάκι πεινάει”. “Όχι όσο εκείνη η κυρία που τσίριζε! Τι πνευματική , συναισθηματική και ψυχική πείνα ήταν αυτή”,σκέφτηκα.
Έπειτα μου ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό εκείνοι οι γονείς στο Ωραιόκαστρο. Μου ήρθε στο μυαλό η γιαγιά μου που ήταν πρόσφυγας στη μέση Ανατολή, τότε στον πόλεμο. Ο παππούς μου εξόριστος. Τα παιδάκια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Και πάει λέγοντας. Πού είναι η κυρία πρόοδος; Μας φάγανε τα εξελιγμένα μοντέλα κινητών και τα λούσα! Τρομάρα μας, εδώ εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε ιδέα τι μας ξημερώνει. Ξορκίζουμε τον φόβο για το άγνωστο και εκτονώνουμε τον τρόμο μας καταδικάζοντας τις ζωές των άλλων. Ξέρω πως θα έρθουν αρκετοί να μου πουν “τι λες κυρία μου, τι φταίμε εμείς για αυτά που έπαθαν οι άλλοι; Κυρίως για τους Ρομά”. Φυσικά και δεν φταίμε! Κάποιοι φτωχοί στο πνεύμα είναι οι Ένοχοι, που νομίζουν πως αν είναι αφέντες του κόσμου και της γης θα αγγίξουν λίγο απο τη δόξα του θεού.
Όμως εμείς γινόμαστε συνένοχοι. Κάνοντας πως δεν βλέπουμε. Με το να κλείνουμε τα μάτια στον συνάνθρωπο μας. Δεν είμαι υπέρ του χάους. Η προσφορά και η ενσυναίσθηση, όμως, είναι απαραίτητα συστατικά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος! Ο κάθε ένας απο μας κουβαλά τα προσωπικά του άλυτα θέματα, τις δικές του ανησυχίες, τους δικούς του κανόνες για τη ζωή, και αυτό είναι εντάξει, ως το σημείο που τον αφορά! Αυτή η γυναίκα που σήμερα πετάχτηκε απρόσκλητη, με την δικαιολογία πως θα προστάτευε το παιδί μου, έχει σίγουρα άλυτα θέματα και είναι μια δυστυχισμένη ύπαρξη, δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, τα κοινά που έχει με όλα αυτά τα ανθρωπάκια που αποφασίζουν, σαν άλλοι θεοί-τιμωροί, ποιος αξίζει να ζει και ποιος όχι! Όλοι ζούμε και όλοι θα πάψουμε να ζούμε, αυτή είναι η μοναδική αλήθεια. Στο ενδιάμεσο αυτών των δυο συνθηκών έχουμε διάφορες επιλογές… Εγώ επιλέγω να είμαι άνθρωπος και συνάνθρωπος! Εύχομαι το ίδιο και εσείς!
Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος, ομαδική-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια. Θα τη βρείτε στο http://kaleidoskopiopsychis.blogspot.gr
