Αν οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν τόσο συχνά όσο λένε και γράφουν τις μεγαλεπίβολες απόψεις τους, αν μέναν για λίγο στη σιωπή ώστε να ωριμάσουν όσα παρορμητικά ξεστομίζουν, τότε η κοινωνία θα ήταν ψυχοκοινωνικά υγιής στο μεγαλύτερο μέρος της και τα μέλη της θα ήταν πιο δημιουργικά, παραγωγικά, γεμάτα ενσυναίσθηση και σύμπνοια. Σε μια κοινωνία, όμως, στης οποίας το σώμα επικρατεί βιασύνη και το αίμα βράζει (σαν σε χύτρα ταχύτητας), σε μια κοινωνία στην οποία επικρατεί φαινομενικά ελευθερία λόγου, μα τελικά απουσία σεβασμού, οι λέξεις εκσφενδονίζονται σαν δηλητηριώδη βέλη!
Δεν έχουμε ελευθερία λόγου στην κοινωνία μας, εκεί καταλήγω! Η ελευθερία λόγου θα έπρεπε να συμβαδίζει με τη δικαιοσύνη και τον σεβασμό. Όχι μόνο στο θέμα της Σοφίας Μπεκατώρου, αλλά σε κάθε υπόθεση που θίγει ανθρώπινα δικαιώματα και αναφέρεται σε εγκλήματα που δε θα έπρεπε να χωράει ο ανθρώπινος νους, υπάρχει πάντα μια μερίδα ανθρώπων που επιβεβαιώνει πως ο άνθρωπος έχει και καταστροφικές τάσεις.
Στη γωνία έτοιμος να κρίνει, να κατακρίνει, να δικάσει και να καταδικάσει… Οι συνάνθρωποί μας που ταυτίζονται με τους θύτες ή που ξέρουν καλύτερα από το ίδιο το θύμα όλα όσα σκεφτόταν ή αισθανόταν όταν του συνέβαιναν όσα κατάφερε να πει πως του συνέβησαν είναι εκείνοι οι συνάνθρωποι μας που απειλούν την ελευθερία λόγου… Είναι εκείνοι που αποδυναμώνουν την ελευθερία λόγου και τα δικαιώματα μας στη ζωή… Και έτσι η σιωπή, ενώ θα έπρεπε να επικρατεί για λίγο, για όσο διαρκεί η ωρίμαση της σκέψης, γίνεται μια σιωπή μόνιμη και σκοτεινή, μέσα στην οποία εκκολάπτονται φαντάσματα! Ας σπάσουμε τη σιωπή, αυτή τη μόνιμη, αυτή την άγονη και σκοτεινή και ας σιωπήσουμε όταν χρειάζεται για το καλό της ελευθερίας του λόγου και της διατήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που τέλος πάντων μας αφορούν ΟΛΟΥΣ! #μετηΣοφία
Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια.
