Στη φωτογραφία, μια από τις πιο φανατικές αναγνώστριες του Τaλκ, η κα Σοφία.
Κάποιοι δημοσιογράφοι και ακόμα περισσότεροι αναγνώστες τους σοκαρίστηκαν από ένα κείμενο με τίτλο “Άντε γαμήσου” που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του Τaλκ. Ίσως το σοκ να οφειλόταν στην εκφορά του λόγου του. Διότι το κείμενο περιείχε πολλές αλήθειες. Ίσως πάλι να μην το διάβασαν ολόκληρο. Ίσως να μην το κατάλαβαν. Η εκδότρια Μαρκέλλα Δήμου γράφει με αφορμή τον “ξεσηκωμό” τους…
Όταν πριν από 9 σχεδόν χρόνια γεννήθηκε η ιδέα του Τaλκ, έτσι απλά, σχεδόν αβίαστα, ως αποτέλεσμα των ορμονών της μητρότητας που έκαναν πάρτι εντός μου, αλλά και της μεγάλης μου αγάπης για τα free press (είχε παίξει τον ρόλο της και η γνωριμία μου με την Κατερίνα την Αγγελιδάκη που ήταν παρούσα στη “γέννα” της μιας και μοναδικής LiFo, την οποία μου μετέφερε λεπτό προς λεπτό με τόσο ενθουσιασμό και αγάπη), ήμουν βέβαιη για ένα και μόνο πράγμα: ότι υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που απλά δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος σου. Το να εκδόσεις μια εφημερίδα-από το πουθενά-σίγουρα είναι ένα από αυτά. Στο ξεκίνημα λοιπόν ήμουν πολύ τυχερή γιατί βρέθηκαν μπροστά μου άνθρωποι που με βοήθησαν ανεκτίμητα, μεταφέροντάς μου τις τρομερές τους γνώσεις και εμπειρίες. Από αυτούς, είμαι σίγουρη ότι σχεδόν όλοι αγάπησαν πολύ το Τaλκ ως δικό τους παιδί, λίγοι όμως πίστεψαν ότι θα κλείσει τα 8 χρόνια. Θες η κρίση; Θες η δική μου απειρία; Θες τα λάθη-αυτά τα λάθη-πολλά λάθη, λάθη που σε μαθαίνουν πράγματα; Διαχείρισης, τυπογραφικά, αστοχίες στο χρώμα, ξενύχτια στο τυπογραφείο, μια καταχώριση που ξεχάσαμε να βάλουμε, μια κακή συνεννόηση με έναν συντάκτη, η αδυναμία μας να είμαστε οικονομικά συνεπείς; Αυτά, λοιπόν, τα λάθη αν δεν είχαν γίνει, δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ, δε θα είχαμε γίνει ως ομάδα πιο δεμένη, πιο δυνατή, πιο έτοιμη. Για αυτά όμως χρειάστηκε πολλές φορές να απολογηθώ και το έκανα, για την ακρίβεια είμαι ο άνθρωπος που πρώτη από όλους ζητούσε συγγνώμη.
Για ένα πράγμα δεν χρειάστηκε ποτέ να απολογηθώ. Για όλα όσα γράφονται στο Τaλκ. Και δεν χρειάστηκε γιατί σε όλες τις απόψεις που συμπεριλαμβάναμε στην έκδοσή μας (έντυπη ή ηλεκτρονική), απόψεις που δεν ακούγονται ή δεν γράφονται συχνά, είχαμε δίπλα μας ένα κοινό διατεθειμένο να τις διαβάσει, ανοιχτό, είχαμε ευτυχώς δίπλα μας το κοινό που ονειρευόμασταν να περιμένει να πιάσει στα χέρια του το Taλκ, όταν το σχεδιάζαμε. Όταν αποφασίζαμε ότι το Τaλκ είναι το πρώτο free press για γονείς που τα βλέπουν όλα. Ξαναδιαβάστε παρακαλώ. Το Taλκ είναι free press. ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ, όχι για παιδιά και γονείς. Για γονείς που τα βλέπουν όλα. Για γονείς που στάθηκαν δίπλα μας όταν διάβασαν άρθρα σαν αυτά:
DRAG QUEEN STORY HOUR_ATHENS CHAPTER ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ
Και που συνέχισαν να θέλουν να μας διαβάζουν. Γονείς που μας τηλεφώνησαν για να μας πουν «μπράβο» ή «διαφωνώ» ή «διαφωνώ, αλλά μπράβο». Γονείς που μας έχουν κάνει να πεισμώσουμε όταν τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά και να μην σκεφτούμε ούτε για μια στιγμή να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε ή να το κάνουμε με διαφορετικό τρόπο.
Και λίγα celebrity news δεν βλάπτουν, ακούμε απο πολυεθνικές που δεν θέλουν να διαφημιστούν γιατί είστε free και όχι τόσο ροζ και μαμαδίστικοι.
Βλάπτουν περισσότερο από όσο το κείμενο του Παραδείση. Εμένα, εμάς και τους γονείς που μας παίρνουν κάθε μήνα τηλέφωνο και τους ξέρουμε με τα ονόματά τους. Δεν πα να ναι πέντε όλοι κι όλοι (είναι πολλοί παραπάνω). Και μαζί με εμάς καμιά δεκαριά; Ε, αρκεί.
Όσο για το εν λόγω κείμενο, που δημοσιεύσαμε πριν από λίγες ημέρες; Κάποιοι δημοσιογράφοι «αναστατώθηκαν», όπως γράφτηκε. Το χαρακτήρισαν «ειδική παπαρολογία», το χαρακτήρισαν ως «σύνολο λέξεων σε μορφή καυλοράπανων», αλλά παρ’ όλα αυτά το επαναδημοσίευσαν αυτολεξεί σε ιστοσελίδα πολύ μεγαλύτερης επισκεψιμότητας, πολύ πιο πιθανά επισκέψιμη από παιδιά από όσο η δική μας. Χωρίς να αναφέρουν την πηγή με σύνδεσμο-μάλλον από διακριτικότητα-δεν πάει το μυαλό μου σε άλλο λόγο, σίγουρα όχι προς αποφυγή επισκεψιμότητας στο Taλκ– ευτυχώς γιατί τεχνικά δεν είναι ακόμα προετοιμασμένο για τέτοιον χαμό.
Οι δε αναγνώστες εκείνων των δημοσιογράφων ξεσπάθωσαν. Μα είναι δυνατόν να δημοσιεύεται ένα τέτοιο κείμενο σε περιοδικό για γονείς και παιδιά; Πάμε πάλι, είμαστε free press εφημερίδα, όχι περιοδικό, ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ. Όχι για παιδιά. Το δε κείμενο αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, δεν δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση – για όσους σκέφτηκαν ότι μπορεί να πέσει στα χέρια των «βιβλιοφάγων/εφημεριδοφάγων παιδιών τους».
Φυσικά και ένα παιδί που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο μπορεί να “εκτεθεί” στο κείμενο αυτό. Περισσότερο πιθανό βέβαια είναι να “πέσει πάνω” σε μια αισχρή τσόντα ή να μπινελικωθεί με κανέναν άσχετο στο fortnite, αφού έχει σκοτώσει καμιά εικοσαριά. Α, και κάτι άλλο: Διαβάζοντας σχόλια κάτω από ανάρτηση άρθρου που ξεσπαθώνει ενάντια του κου Παραδείση και του εκδότη, σχόλια με τα οποία όλοι αναρωτιόνται ποια είναι αυτή η εφημερίδα που επέτρεψε την κατάπτυστη δημοσίευση, ποιος είχε την ιδέα και ποιος εκδότης το επέτρεψε ήθελα τόσο να φωνάξω: Είναι το Τaλκ, πρότεινε να το δημοσιεύσουμε η Πελιώ και συμφώνησα εγώ.
Συνεχίστε να είστε η φωνή μας…όσων γονιών δε βρίσκουν θέση στα “ροζ” και “μαμαδίστικα”. Όσων ψάχνουν για κείμενα που τους εκφράζουν και που τους κάνουν να μη νιώθουν μόνοι στο ταξίδι της γονεικότητας. Ευχαριστούμε Τaλκ