Η πρώτη απάντηση στην ερώτηση που δίνει τον τίτλο του στο άρθρο είναι ότι έχουμε ένα πολυαγαπημένο εξοχικό σπίτι. Προφανώς, αν δεν είχαμε ένα σταθερό μέρος να παραθερίσουμε, θα είχαμε μπει από καιρό στη διαδικασία τού να ψάξουμε πότε, πώς και κυρίως πού θα πάμε φέτος. Σε γενικές γραμμές, επειδή πάντοτε η θερινή άδειά μου συμπίπτει με την άδεια της πλειονότητας των Ελλήνων και επειδή πάντοτε το τέλος Ιουλίου με βρίσκει φοβερά κουρασμένη, ακόμα και για ταξίδια, το καλοκαίρι ποτέ δεν επιλέγουμε να νοικιάσουμε κάπου για πολλές ημέρες. Έχουμε το σπίτι μας, τη βολή μας, τη θάλασσά μας, το beach bar μας, τον κήπο μας, όπου αράζουμε για να πάρουμε την ανάσα μας και αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε και φέτος. Αυτό που μάλλον δε θα κάνουμε είναι το να πάμε και ένα πενθήμερο διακοπές, γιατί τόσο μας έβγαινε κάθε χρόνο, και κάπου αλλού.

Γιατί φοβάμαι;

Όσο κι αν τα μέτρα και ο κόσμος έχουν χαλαρώσει, όσο κι αν βγαίνοντας καθημερινά έξω ξεχνάς ότι πριν από δυο τρεις μήνες φοβόσουν να ξεμυτίσεις ακόμα και μέχρι το περίπτερο, όσο κι αν το μόνο που θυμίζει τον κορονοϊό είναι οι μάσκες μέσα στα λεωφορεία, τα μέτρα απόστασης σε ελάχιστα μαγαζιά και βέβαια τα δελτία ειδήσεων, προσωπικά ακόμα φοβάμαι. Ίσως γιατί μεγάλωσα με έναν μπαμπά ανοσοκατεσταλμένο και η προσοχή που δείξαμε όλοι φέτος ήταν για την οικογένειά μου καθημερινό βίωμα για πάρα πολλά χρόνια. Ίσως γιατί δεν έχω ανάγκη να ξορκίσω αυτόν το φόβο με παράτολμες συμπεριφορές, αλλά τον έχω αποδεχτεί, δεν του έχω επιτρέψει να εξελιχθεί σε φοβία, και πορεύομαι αισιόδοξα, αλλά συγκρατημένα. Ίσως γιατί ο τρόπος ζωής μου είναι εδώ και χρόνια ούτως ή άλλως απλός και η ανάγκη μου για τρελό ξεφάντωμα και παρτάρισμα έχει βγει στη σύνταξη. Ίσως, γιατί τελικά είμαι υπερβολική και βαθιά φοβική. Ίσως εξαιτίας ενός συνδυασμού των παραπάνω.

Το καλοκαίρι του κορονοϊού

Ούτως ή άλλως, στις καλοκαιρινές μας διακοπές αποφεύγαμε από τότε που γίναμε γονείς τα μέρη με πολυκοσμία. Πάντοτε, από άποψη, εκδράμαμε σε μη συνηθισμένους προορισμούς που μας εξασφάλιζαν και ηρεμία και καλές τιμές και αποφυγή ταλαιπωρίας. Σκέφτηκα αρχικά να κάνουμε το ίδιο και φέτος. Όμως, γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία μου, σκέφτηκα πως δύσκολα θα είμαι εντελώς χαλαρή. Το να πάω να μείνω κάπου, όπου:

• θα κοιτώ με μισό μάτι το προσωπικό αν δε φοράει μάσκα (αλλά ταυτόχρονα θα μου χαλάει την αισθητική η μάσκα), αν βήξει, αν μοιάζει ταλαιπωρημένο
• θα βλέπω τουρίστα και θα αναρωτιέμαι αν τεσταρίστηκε στο αεροδρόμιο και θα τρέχω με διασκελισμούς Κεντέρη στην προ 2004 εποχή μακριά του
• θα πηγαίνω να φάω έξω και θα αμφισβητώ την τήρηση των μέτρων υγιεινής στην κουζίνα, έτοιμη να περάσω με Dettol το καλαμαράκι και με οινόπνευμα το μπουκαλάκι με το ούζο
• θα απολυμαίνω κάθε τρεις και λίγο τα χέρια μου και τα χέρια του άντρα μου και τα χέρια των παιδιών μου και θα χρειαστώ μια βαλίτσα με αντισηπτικά πανάκια και σπρέι
• ένας πονοκέφαλος ή ένα κρυωματάκι θα μου χαλάσει το κέφι στην υποψία και μόνο ότι μπορεί να έχω κολλήσει και μπορεί να αρχίσω να έχω και ψυχοσωματικά μιμικά συμπτώματα (πολλοί τα παρουσίασαν στην καραντίνα, εγώ όχι τότε, αλλά γιατί όχι τώρα)
• το δωμάτιό μας δε θα καθαρίζεται συχνά και οι πετσέτες μας θα ζέχνουν, αλλά τελικά ζητήσουμε να καθαρίζεται συχνά κι αν μας αλλάζουν τις πετσέτες καθημερινά, θα προβληματίζομαι για το αν εισέβαλε η κορόνα διά του ρουμ σέρβις στο ρουμ του λετ
• στην πισίνα ή στη θάλασσα θα χρυσοπληρώνω τις ξαπλώστρες και θα έχω περιορισμό χρόνου παραμονής, θα λοξοκοιτάω τους παραδίπλα λουόμενους αν αλείφονται με αντιηλιακό και τους φύγει καμιά σταγόνα προς τη μεριά μου και θα παρακαλώ τον δύσμοιρο υπάλληλο με την προσωπίδα να μου περάσει μια ψεκασιά με το αμφιβόλου ποιότητος σπρέι που διαθέτει το τραπεζάκι μου
• θα πρέπει να προσέχω πού πατάω και πού βρίσκομαι, υπολογίζοντας αν τηρούνται ή όχι οι αποστάσεις και να συγκρούεται μέσα μου η χαλαρουίτα με την υστέρω
• θα σκέφτομαι τι θα γίνει αν κατά τις έξι το απόγευμα, στο ημερήσιο Τσιοδροριπόρτ, ανακοινωθεί κρούσμα στην ευρύτερη περιοχή ή ακόμα χειρότερα αν σκάσει κλιμάκιο του ΕΟΔΥΥ, ή φευ -ο ίδιος ο Χαρδαλιάς- σαν χολιγουντιανή ταινία στο κατάλυμά μας.

δε με φτιάχνει καθόλου…

Σπίτι μου, σπιτάκι μου

Προτιμώ, λοιπόν, αυτό το παράξενο καλοκαίρι να είμαι στον χώρο μου και να ελέγχω, όσο φυσικά αυτό είναι δυνατόν, όσα δε θα μπορούσα να ελέγξω σε κάποιο άγνωστο μέρος. Προτιμώ να τη βγάζω στο μπιτσόμπαρο των εφηβικών μου χρόνων, όπου ξέρω τους ανθρώπους με το μικρό τους όνομα, και να πίνω φτηνά μοχίτοζ και νερωμένους φραπέδες, προτιμώ να κολυμπήσω για ώρες στις γνωστές μου καβάτζες, κουβαλώντας σε κακοτράχαλα στενά ομπρέλες και ψάθες και παγωμένους χυμούς, χωρίς να συνωστίζομαι σε οργανωμένες παραλίες με εκατοντάδες εν δυνάμει φορείς, προτιμώ να μαγειρεύω καλοκαιρινά, μαμαδίστικα φαγάκια, κι ας κουραστώ λιγάκι παραπάνω, παρά να παραδώσω εαυτόν σε αγνώστους ταβερνιάρηδες και σερβιτόρους, που, κατά πάσα πιθανότητα, επειδή θα δυσκολευτούν να τηρήσουν τα αυστηρά μέτρα, δε θα τηρήσουν τα αυστηρά μέτρα. Πιθανόν κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Θα έβαζα τα τραπεζάκια δίπλα δίπλα, να γεμίσει το μαγαζί, θα αγκάλιαζα τους πάντες και θα φώναζα: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει Κορονιός (ή Κοροναίος). Το ντιενέι μας, ο ήλιος και η θάλασσα είναι το φάρμακο». (Το έζησα, δεν το βγάζω από το μυαλό μου…)

Γιατί ναι μεν σήμερα που γράφεται αυτό το κείμενο τα κρούσματα είναι λίγα και η διασπορά του ιού μικρή, αλλά κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η κατάσταση σε έναν μήνα, όταν εγώ θα μπορέσω να διακοπεύσω. Όποτε πάμε διακοπές πλην εξοχικού, προφανώς ξοδεύουμε κάποια χρήματα, που δεν μας περισσεύουν. Κι όμως, ποτέ δεν «τα κλαίμε», διότι πάντοτε φροντίζουμε να περάσουμε καλά και να γεμίσουμε μπαταρίες. Τα χρήματα αυτά είναι μια μικρή επένδυση στην ξεκούρασή μας, στην εκπαίδευσή μας, στη διασκέδασή μας. Φέτος, δεν μπορώ να το δω έτσι. Μπαίνω, καλώς ή κακώς, στη λογική του what if… και έτσι γνωρίζω a priori ότι θα είναι μάλλον δύσκολο να χαλαρώσω. Αν είναι να ρωτάω κάθε λίγο και λιγάκι: «Γιώργο, αυτός εκεί ο σφίχτης δε σου μοιάζει με τον Χαρδαλιά;» ή να φωνάζω: «Δημήτρη, έχεις χρόνια μπροστά σου να ασχοληθείς με τις τουρίστριες, μακριά από το ξανθό, κάτασπρο κοριτσάκι με το έγκαυμα!», προτιμώ προς το παρόν να μη γνωρίσω καινούργιους τόπους και ανθρώπους, να στερηθώ για μια, ελπίζω, χρονιά τις εμπειρίες που σου παρέχει ένα ταξίδι, αλλά να διαφυλάξω την ψυχική μου υγεία. Και πιθανόν και τη σωματική, αν και ξέρω καλά πως οι πιθανότητες να κολλήσουμε ιό σε ένα ολιγοήμερο εγχώριο ταξίδι είναι ελάχιστες, ενώ παράλληλα υπάρχουν πιθανότητες, ελάχιστες και πάλι, να κολλήσουμε στις «ασφαλείς» διακοπές στο εξοχικό μας.

Οι φίλοι μου όλοι αυτόν το χρόνο…

Οι φίλοι μου πάλι, είτε έχουν παιδιά είτε όχι, είναι και εκείνοι προβληματισμένοι. Για να είμαι πάντως ειλικρινής, όσοι έχουν εξοχικό ή χωριό, κλίνουν προς τα εκεί, για τους λόγους που προανέφερα, αλλά και για καθαρά οικονομικούς λόγους, ενώ όσοι δεν έχουν μια σταθερά αναζητούν όσο το δυνατόν πιο ασφαλείς προορισμούς, αποφεύγοντας να κλείσουν σε μεγάλα ξενοδοχεία και αποφεύγοντας αεροπλάνα και βαπόρια… Υπάρχουν, βέβαια, και οι εκείνοι οι αξιοθαύμαστοι, οι ατρόμητοι (και οι εύποροι) που θα πάνε και στα επτά Επτάνησα και στις Μικρές και στις κανονικές Κυκλάδες και στα δώδεκα Δωδεκάνησα και θα περάσουν και μια γρήγορη από Κρήτη, αφού ολοκληρώσουν τον γύρο του Πηλίου και μια τριήμερη εκδρομή στις Πρέσπες. Η τακτική που ακολουθώ με αυτούς είναι πως δείχνω τρελό ενδιαφέρον για τις καλοκαιρινές τους περιπέτειες και δεσμεύομαι να μάθω τα πάντα όλα τον Σεπτέμβριο πίνοντας μπιρόνια στην πλατεία και βλέποντας τις φωτογραφίες τους,  αλλά -μεταξύ μας- όταν επιστρέψουν με το καλό θα τους αποφύγω για κάνα σαρανταήμερο, σεβόμενη την ετυμολογία της λέξης quarantina.  Άλλωστε, υπάρχει και το Facebook και το Instagram που θα με κρατούν ενήμερη. Σαν να ταξίδεψα μαζί τους θα είναι…

Λόγω τιμής

Στον τίτλο έβαλα εντός παρενθέσεως ένα μάλλον. Κι αυτό γιατί πάντοτε μου αρέσει να ψάχνω για εκδρομές και γιατί κατά βάθος με χαλάει που θα αυτοπεριοριστώ και γιατί τα όσα προανέφερα δε με έχουν εμποδίσει από το να κάνω κάθε βράδυ την έρευνά μου για νέα μέρη, εντός Ελλάδας φέτος, στα οποία θα ήθελα να πάω. Δεν ξέρω, ίσως βρω κάτι που θα μου κάνει το κλικ και θα υπερνικήσει τις αμφιβολίες και τους φόβους μου και θα με στείλει να feeling relaxed στην τοποθεσία «Πέρα βρέχει». Όμως, καθώς ερευνώ, στενοχωριέμαι βλέποντας τις τιμές, οι οποίες όχι μόνο δεν είναι χαμηλότερες από τα προηγούμενα χρόνια (γεγονός που πιθανόν θα αποτελούσε ένα κίνητρο για όλους όσοι το σκέφτονται για διακοπές), όχι μόνο δεν είναι σταθερές, αλλά είναι και αρκετά έως πολύ τσιμπημένες. Σαφώς κατανοώ ότι ο τουρισμός δέχτηκε ένα τεράστιο πλήγμα από τον κορονοϊό και πως το μέλλον του διαγράφεται αβέβαιο για τα επόμενα χρόνια. Όμως, το να ρίχνεις το βάρος στις πλάτες του πελάτη, του Έλληνα τουρίστα εν προκειμένω, ο οποίος είναι κατά πάσα πιθανότητα εξίσου πληγείς και αισθάνεται την ίδια αβεβαιότητα με εσένα, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Και είναι ακόμα ένα αντικίνητρο που θα κρατήσει πολλούς εξ ημών στα εξοχικά και στα χωριά μας ή ακόμα και στα σπίτια μας στις πόλεις. Αφήστε που πιθανόν θα δώσει τη χαριστική βολή στους ίδιους τους επιχειρηματίες που επιλέγουν αυτή την τακτική, χρεώνοντας «έξοδα Covid-19» σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη να ξεφύγουν για λίγες ημέρες, αλλά έχουν μειωμένα εισοδήματα.

Καλές και ασφαλείς διακοπές, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!