Η λέξη θέα μού είχε δημιουργήσει σύγχυση τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Οι μεγάλοι την πρόφεραν πάντα σχεδόν εκστασιασμένοι και έτσι αρχικά πήρε στο μυαλό μου… θεϊκές διαστάσεις. Στο Σούνιο, την ώρα που ο ήλιος έδυε και η γραμμή του ορίζοντα άρπαζε έλεγες φωτιά, η ΘΕΑ, μέχρι τότε για μένα θέα, ξεγλίστρησε από τον Όλυμπο και πήρε τη θέση της στο μυαλουδάκι μου ως… πανοραμική εικόνα.
Την ημέρα εκείνη, με αφορμή μια επεξήγηση, πρέπει να άρχισε και η διαδικασία της ωρίμανσής μου. Ναι, λίγες ημέρες πριν από την επίσημη πρώτη μου στο δημοτικό. «Από τον Λυκαβηττό η θέα της Αθήνας είναι καταπληκτική» έλεγε η δασκάλα μας και εγώ διαγκωνίστηκα για να δω μια καταθλιπτική μουντίλα που σκέπαζε την πρωτεύουσα. Μάθημα πρώτο: Ό,τι καταπληκτικό στη ζωή, αναφέρεται στην ιδανική συγκυρία. Για να απολαύσεις την Αθήνα από τον λόφο του Λυκαβηττού πρέπει να πετύχεις μια μέρα χωρίς νέφος, χωρίς συνωστισμό (ας πούμε βόλτα με τον παππού) ή, κάτι που κατάλαβα αρκετά χρόνια αργότερα, να είσαι ερωτευμένος.
«Το σπίτι των Παπαγεωργίου έχει υπέροχη θέα» έλεγε η μητέρα μου λιγωμένη. Πήγαμε. Οι γιοι της κυρίας, που τα μαλλιά της έμοιαζαν με φωλιά πουλιών και στηριζόταν με δυσκολία σε γόβες με τακούνια πευκοβελόνες, νομίζω ότι ήταν αυτό που η μαμά μου εννοούσε όταν έλεγε κακομαθημένα. Μην πειράξουμε τα παιχνίδια τους, μη, μη… Και το χειρότερο; Την ώρα που αποφάσισα πως μόνο αν αφήσω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στη… θέα από το μπαλκόνι, θα ξεχάσω το πρόσκαιρο δράμα μου, ο Γιαννάκης τράβηξε με δύναμη το ποδηλατάκι που καθόμουν. Το κεφάλι μου ξεσφήνωσε με βία από τα σιδερένια κάγκελα και έσκασε το πεζούλι. Θέα πλέον για όλους ήταν τα αίματα, τα πρησμένα χείλη και ό,τι υπολειπόταν από το μπροστινό μου δόντι. Μάθημα δεύτερο: Τι να την κάνεις την πανοραμική άποψη ακόμη και της ομορφιάς όταν δεν αντέχεις ούτε τη θέα των ανθρώπων που σε περιβάλλουν;
Τα χρόνια πέρασαν, οι δυσάρεστες εμπειρίες θόλωσαν, οι γιοι της κυρίας Παπαγεωργίου έκαναν πολλά βήματα προς την κοινωνικοποίηση, η θέα από τη βεράντα τους έγινε ένας στενός φωτεινός διάδρομος ανάμεσα σε δύο μεγαθήρια που τάισε η αλλαγή συντελεστού δόμησης της περιοχής τους.
Τη θέα την ξανασυνάντησα… μετωπικά φέτος το καλοκαίρι στις διακοπές μου. Η παρέα μου επέλεξε δωμάτιο με θέα. Ένας υπέροχος κόλπος, πίσω του ένα κομμάτι του λιμανιού. Η απόσταση από την κίνηση της καθημερινότητας ήταν τέτοια που η εικόνα δεν είχε τον δικό της ήχο. Μόνες εναλλαγές τα μαγευτικά χρώματα του ουρανού.  Όλοι εκστασιασμένοι. Μάθημα τέταρτο: Η πιο όμορφη θέα είναι η εναλλασσόμενη. Οι εικόνες που κινούνται, που πλέκονται μεταξύ τους και είναι γεμάτες ανθρώπους, χαμόγελα ήχους και μυρωδιές. Θέα είναι τα πάντα στη ζωή αρκεί να κινείσαι και να τα βλέπεις… λίγο από ψηλά.