Γράφει ο Γιώργος Μόσχος, πρώην Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού
Αντίο Έλλη…
Πέτα ελεύθερα και ανάλαφρα στο ταξίδι σου στην αιωνιότητα, που πρόωρα η μοίρα σε κάλεσε να ξεκινήσεις στα 15 σου.
Όταν πριν 10 χρόνια σε πρωτοαντάμωσα, 5χρονη παιδούλα κλειδωμένη στο κρεβάτι – κλουβί των Λεχαινών, είχε σπαράξει το είναι μου, από ντροπή και θυμό. Έγινες για μένα σύμβολο και έμβλημα, για την ανάγκη θεσμικής ανατροπής του ιδρυματικού μεσαίωνα της χώρας μας.
Όταν πριν 9 χρόνια σε βρήκα στο σχολείο, που ξεκίνησες να πηγαίνεις, ύστερα από πιέσεις, και σε είδα να συνδέεις ελεύθερη και χαρούμενη τα κομμάτια ενός παζλ, ανάσανα αλλά και προβληματίστηκα γιατί το ίδρυμα δεν σου πρόσφερε παρόμοιες ευκαιρίες.
Όταν πριν 8 χρόνια εκδώσαμε στο Συνήγορο το Πόρισμά μας για το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, άρχισα κρυφά να ελπίζω ότι σύντομα θα δούμε το ίδρυμα να κλείνει και νέες μικρές οικογενειακού τύπου δομές στην κοινότητα και ανάδοχες οικογένειες να ανοίξουν την πόρτα τους για σας, συμπληρώνοντας το λειψό παζλ της παιδικής προστασίας της χώρα μας.
Όταν πριν 4 χρόνια έμαθα για την επικείμενη μετακίνησή σου στην Αθήνα, χάρηκα αλλά και αναρωτήθηκα αν το νέο σου «ιδρυματικό σπίτι» θα μπορούσε να ανοίξει δρόμους για μια δική σου νέα οικογένεια.
Όταν πριν 3 χρόνια έμαθα για την άφιξή σου στο Παράρτημα Αποκατάστασης Παιδιών με Αναπηρία (ΠΙΚΠΑ) Βούλας και την υποδοχή σου από άτομα που σε νοιάζονταν, μια νέα – δική σου ευρεία «οικογένεια», αναθάρρησα και ευχήθηκα για την επόμενη θετική εξέλιξη.
Όταν πριν 1 χρόνο ψηφίστηκε ο πολυαναμενόμενος νέος νόμος για την αναδοχή και την υιοθεσία, προβληματίστηκα για το πότε και πως η «επαγγελματική αναδοχή» για παιδιά σαν και σένα θα γινόταν, όχι μόνο νομοθετική πρόβλεψη, αλλά και πραγματικότητα, στηρίζοντας ένα σπίτι, που δεν μπόρεσε ως τώρα να σε φιλοξενήσει.
Και όταν πριν 2 μέρες διάβασα την είδηση για την πρόωρη φυγή σου, έκλαψα. Γιατί δεν πρόλαβα να δω μια ευτυχή κατάληξη της δικής σου περιπέτειας ζωής, που κρυφά μέσα μου προσδοκούσα.
Καλό ταξίδι αγαπημένη Έλλη.
Σου υπόσχομαι να μην σε ξεχάσω.
Να βρίσκομαι κοντά σε όσες και όσους παλεύουν για την αποϊδρυματοποίηση και την πραγματική φροντίδα των παιδιών με αναπηρίες που οι φυσικές οικογένειές τους αδυνατούν να τα φροντίσουν.
Να κρατώ και να διαδίδω παντού το μήνυμα που πήρα από σένα, ότι ως κοινωνία χρειάζεται να ενώνουμε δυνάμεις, ώστε, παιδιά σαν και σένα, να μπορούν να χαίρονται τη ζωή τους, και να μη τη ζουν ως διαδρομή μοναξιάς σε χώρους αποκλεισμού, με τους “έξω” να σηκώνουμε αμήχανα τα χέρια και τους ώμους.